Ik en mijn vriend besloten voor een tweede kindje te gaan
Iets wat we eigenlijk niet altijd voor ogen hadden gehad. We hebben altijd geroepen dat we het bij ons zoontje wilden laten. Jaxx was op dat moment 1,5 jaar en toch wilden we hem geven wat we allebei ook hebben: Een broertje of een zusje. Begin maart was ik één dag over tijd. En mijn gevoel werd bevestigd, we waren zwanger! Dolgelukkig waren we dat het ons gegeven was. Met 13 weken was het tijd voor een geslachtsbepaling. We krijgen een dochter. Hoe geweldig is het om naast een zoon nu ook een dochter in het gezin te mogen verwelkomen. Met 20 weken hadden we weer een echo. Alles was helemaal goed met ons kleine meisje. Nu alleen nog genieten. Maar helaas, van genieten was geen sprake meer. Drie weken later kreeg ik hevige buikpijn en bleek ik een geperforeerde blindedarm te hebben. Een spoedoperatie volgde.
Gelukkig was alles goed gegaan en heeft ons meisje geen risico gelopen
Een operatie tijdens een zwangerschap is namelijk wél enorm risicovol. Na een week in het ziekenhuis en na een week herstel thuis, was ik terug bij de eerste hulp. Ik had koorts, iets wat ze niet konden plaatsen. Ze wisten niet waar het vandaan kwam. Ik werd overgeplaatst naar Sofia Rotterdam. Mocht er iets gebeuren en onze dochter zou komen, dan was ik in goede handen. En helaas, twee dagen later begonnen de weeën en deze vielen niet meer te remmen. Onze dochter kwam en dat met 25 weken.
Novi-Rose, wat was ze klein, maar oh zo perfect
Ze had een goede start. Tijdens de keizersnede hebben ze ontdekt dat er in mijn buik achter mijn baarmoeder een enorm abces ontstaan was na de blindedarmoperatie. Hierdoor was ons kleine meisje ziek, erg ziek. Ze had de bacterie die ik op dat moment ook had. Antibiotica volgde, en we gingen weer de goede kant op. Vier weken lang hebben we naast haar couveuse gezeten, heeft ze gevochten voor haar leven. We hebben mijlpalen bereikt, maar helaas waren haar longen zo onderontwikkeld en beschadigd door de beademing dat ze geen volwaardig leven zou kunnen lijden. Het ergste wat je als ouders moet beslissen en het zwaarste wat je in je leven mee moet maken. Afscheid nemen van je dochter, die oh zo gewild was. Novi heeft na vier weken leven, een onuitwisbare leegte achtergelaten. Hoe ga je verder? Onwijs veel verdriet, vragen waar je de antwoorden nooit op zult krijgen. Maar je moet door, ook voor onze zoon Jaxx, die toch ondanks alles, iedere dag een glimlach op je gezicht tovert.
En dan komt er ander nieuws
Begin december blijk ik weer zwanger te zijn! Al negen weken zelfs. Je leeft op de automatische piloot en stopt je gevoelens weg. En doordat er van alles tijdens de bevalling van Novi was ontdekt in mijn buik, was het maar de vraag of ik überhaupt nog zwanger kon worden. Er mist een eierstok. Wtf, hebben ze die verwijderd tijdens de spoedoperatie van mijn blinde darm? Of hebben ze deze over het hoofd gezien tijdens mijn keizersnede? Dat is iets wat ze me niet kunnen vertellen. Op het moment dat ik een positieve test in handen had, ging er van alles door mij heen: “Zo snel? Wat nu? Kan dit wel? Is mijn lichaam niet te zwak na twee zware operaties in drie weken?” Maar er is ook een ander gevoel dat om de hoek komt kijken. Een teken van boven, zo voelt het. Ons meisje heeft hiervoor gezorgd. Begin januari maak ik een afspraak bij hetzelfde pretechobureau als de laatste keer. Het voelt dubbel, twee geslachtsbepalende echo’s in één jaar tijd. Ik vraag mijn moeder en zusje mee. En iedereen is ervan overtuigd dat het deze keer ook een dochter blijkt te zijn. Behalve ik… Moederinstinct?
Lees HIER het vervolg
MARLISSA
