Een half jaartje geleden heb ik een stuk geschreven over mijn derde zwangerschap. Een zwangerschap met hyperemesis gravidarum. Heel de zwangerschap vroeg ik me af wanneer de misselijkheid zou eindigen. Gelukkig verdween deze zodra de placenta geboren werd. Naderhand begint het verwerken. En dat viel me even zwaar tegen. Want ondanks dat je niet meer misselijk bent is de angst voor overgeven, want dat heb ik immers 33 weken lang gedaan, nog altijd aanwezig. Zo begon het voor mij na de bevalling. Die eindigde onverwachts in het ziekenhuis. Ik ben nog nooit eerder in een ziekenhuis bevallen. Blijkbaar mag je niet eerder naar huis dan wanneer je gegeten, gedoucht en geplast hebt. Nou dat douchen en plassen lukte vrij snel. Maar het eten… Tsja, dat was wel een dingetje. Ik had na de bevalling eindelijk weer eens echt honger. En het beschuitje met muisjes dat ik kreeg was binnen drie happen op. Maar omdat ik zo lang niet tot nauwelijks had gegeten, was ik bommetje vol na dat beschuitje. Maar ik moest toch echt nog een broodje en een bakje yoghurt eten van de verpleging. Na meerdere keren gezegd te hebben dat me dat niet ging lukken sprong mijn verloskundige voor mij op de bres. Die was nog aanwezig in het ziekenhuis. Na veel gesteggel mocht ik eindelijk naar huis.
De volgende ochtend kwam er voor mij een nieuwe stap. Het eten van een broodje en het drinken van een glas water. Wat was het fijn om überhaupt weer te eten en drinken zonder te hoeven overgeven. Het openen van de koelkast was ook wel een dingetje. Elke keer wanneer dat ding open gedaan werd moest ik overgeven. Zelfs nu nog, een jaar later, zijn er geuren waar ik van moet kokhalzen en ik flashbacks heb van de zwangerschap. Bijvoorbeeld de combinatie knoflook en ui die in de koelkast staat in de vorm van eigen gemaakte pastasaus. Wat tijdens de zwangerschap gebeurde was dat mijn man niet meer mijn geliefde was maar mijn verzorgende. Denk je eens in dat je je man niet eens kus kan geven of een knuffel omdat zijn geur waar je normaal zo van houdt je doet overgeven. Dat je 9 maanden lang zonder enige soort van affectie zit en je je oude leven mist. Maar ook bij mijn kinderen had ik dat. Ook hun heerlijke geur deed me overgeven. Waardoor ik me zo schuldig voelde omdat je je kind een jaar lang niet hebt kunnen vasthouden of knuffelen. Ik vond het verschrikkelijk wanneer ze zeiden dat ze me misten terwijl ik thuis was. Dat ze boos op me waren omdat ik weer niet met ze kon spelen. Gelukkig zijn kinderen heel weerbaar. Het eerste wat mijn dochter van vijf jaar oud vroeg was: “Mama, je bent nu niet meer misselijk. Mag ik je nu eindelijk een dikke knuffel geven?” Ik heb toen echt wel even een traantje weggepinkt.
Op een gegeven moment moet je ook weer tandenpoetsen. Denk je eens in dat je in negen maanden tijd maar vier keer je tanden hebt gepoetst, want zodra die tandenborstel in je mond zit moest ik overgeven. Ik heb een hekel aan de tandarts, ben er zelfs een beetje bang voor. Dus de eerste afspraak na de zwangerschap vreesde ik ook voor heel veel gaatjes. Maar ik had helemaal niets. Twee weken na de bevalling durfde ik weer een supermarkt binnen te stappen. Tijdens de zwangerschap kon ik niet eens boodschappen doen. Geluid, licht en beweging zorgden voor een vloedgolf aan kots en ik bleef daarom maar zo stil mogelijk in een donkere kamer liggen. Maar man, wat veel prikkels krijg je in zo’n supermarkt. De lampen, de bliepjes van de kassa, de kleurtjes van de verpakkingen en niet te vergeten de geuren van de broodafdeling. Ik weet niet eens meer waarvoor ik er heen ging. Maar ik ben zonder boodschappen zo de winkel uitgelopen. De prikkels werden me gewoon teveel. En dat terwijl ik in een supermarkt werk! Nu nog zijn drukke plaatsen met veel geluid voor mij niet te doen. Dus boodschappen doen op een zaterdag gebeurt dan ook niet
Maar het allerergste is hoe kwetsbaar je blijft. Niemand kan echt begrijpen wat een HG zwangerschap met je doet, behalve diegene die hetzelfde hebben gehad. En gelukkig zijn dat er niet veel. Want het komt maar in 2% van de zwangerschappen voor. Nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld. Ik was angstig voor dingen waar ik voorheen niet eens over nadacht. Zo ben ik heel erg bang geweest dat ik dood zou gaan, of dat ik mijn kindje zou verliezen. Maar ondanks alle ellende, pijn, verdriet en hoeveelheid kots zou ik het zo weer zou doen. Mijn kleine mannetje is het lichtpunt waar ik al die tijd zo voor geknokt hebt. Maar de pijn, het verdriet en angst blijft. Dat gaat nooit meer helemaal weg.
CHANTAL
Zo herkenbaar, ik hoop voor je dat het ooit beter word, qua geuren en herinneringen. Bij mij is de eerste zwangerschap al bijna 24 jaar geleden maar nog heb ik last van geuren, herinneringen aan de eenzaamheid het niet begrepen worden. Ik heb heel lang niet gedurfd om weer zwanger te worden. En ook een onverwachte 4e zwangerschap, bracht echt heel veel paniek enz naar boven. En misselijk zijn en overgeven is iets waar ik nu nog zo bang voor ben, dat is niet uit te leggen.