Toen ik 16 jaar oud was leerde ik mijn ex-man kennen. Ik was 19 jaar toen ik al geruime tijd last had van mijn buik. Ik ging naar de huisarts en ik werd door gestuurd naar het ziekenhuis voor een echo. Wat bleek?! Ik was ruim 20 weken zwanger! Dit was best even schrikken, maar we wisten dat we er voor moesten gaan. Een paar maanden later trouwden we en op Tweede Kerstdag werd onze dochter geboren. Ruim een jaar later was ik weer zwanger; dit keer wel gepland. Ik was ruim twee weken over tijd en zou die ochtend worden ingeleid. Gelukkig was die avond m’n moeder al gekomen om mee te gaan naar het ziekenhuis. Rond 6.00 uur in de ochtend werd ik wakker en bleek ik al volop in de weeën te zitten. De verloskundige was gelukkig al in de buurt en kon letterlijk nog net onze dochter opvangen. Om 6.40 uur werd onze tweede dochter geboren. Dolgelukkig met onze twee dochters ging onze relatie van af dat moment steeds slechter lopen en besloten we uit elkaar te gaan. Gelukkig konden we samen overal uit komen en hadden we één ding voor ogen en dat was zo goed mogelijk zorgen voor onze twee dochters.
Ruim 1,5 jaar na mijn scheiding kwam ik totaal onverwachts mijn nieuwe vriend tegen op Koninginnennacht. We raakten aan de praat en het klikte meteen. Eigenlijk had ik er helemaal geen zin in: een nieuwe man in mijn leven, haha. Ik was net gescheiden en ik had twee jonge dochters van 4 en 2 jaar. Ik werkte in de zorg voor ruim 36 uur om rond te komen. Toch bleven we contact houden. En ik was en ben nog steeds dolgelukkig met hem. Na één jaar zijn we gaan samenwonen. Ik had een vrij klein appartement overgehouden aan m’n scheiding, maar wat was ik er blij mee! We waren druk op zoek om samen een nieuw huis te kopen. Toen ik zwanger werd besloten we een paar maanden voor de bevalling even te wachten met het zoeken naar een huis en na de bevalling weer verder te gaan zoeken, want de bevalling kwam steeds dichterbij. Ik wilde zo graag dat mijn moeder net als bij de andere twee bevallingen er bij zou zijn.
De bevalling
Het was die dag maandag 7 juli; wat een warme dag! Ik was ruim 38 weken zwanger en zo moe. Mijn moeder ging na een bezoek aan mij weer richting Groningen, maar omdat ze nog niet zelf auto kon rijden wegens een ongeluk moest ze naar huis worden gebracht. M’n vriend stelde voor om haar weg te brengen, maar ook mijn tante wilde haar wel weg brengen. Ik vergeet nooit meer dat het de hele dag een discussie was over wie haar nou weg bracht. Uiteindelijk heb ik aangegeven dat ik wilde dat mijn vriend thuis bleef. Een soort van voorgevoel misschien?! In de avond hebben we de meiden op bed gelegd en ik ging douchen. Pfff, wat was ik moe! Onder de douche voelde ik me niet helemaal lekker… Mijn buik deed zeer, maar ik dacht nog niet dat dit weeën waren. Al heel vlug bleken het wel weeën en ze kwamen snel ook. Gelijk belden we de verloskundige. We hadden afgesproken dat ze gelijk zou komen zodra ik wat voelde, omdat de tweede bevalling zo vreselijk snel was gegaan. Ik belde snel m’n moeder die net was aangekomen in Groningen. Ze hoorde aan mijn stem dat het serieus was. De weeën kwamen heel snel en om half tien zat ik op 6 centimeter. Mijn vliezen werden gebroken en het bleek dat ze in het vruchtwater had gepoept. Ik moest naar het ziekenhuis. Dit wilde ik eigenlijk helemaal niet. Ik wilde zo graag thuis bevallen. Gelukkig was m’n moeder net op tijd om nog een paar weeën mee te puffen. Hierna moest ik toch echt naar het ziekenhuis, want het hartje van de baby zakte en ik bleef op 6 centimeter stilstaan. Er stond een ambulance stand-by om ons mee te nemen mocht het toch nodig zijn. Inmiddels was er een verloskundige, een kraamhulp, twee ambulance medewerkers, mijn moeder, mijn schoonmoeder, mijn oom en m’n tante (want er moest ook iemand bij onze twee andere dochters blijven) allemaal aanwezig in ons kleine huisje. Uiteindelijk moest ik echt richting het ziekenhuis, maar omdat de brancard de kleine draai naar de slaapkamer niet kon maken, moest ik een paar meter lopen om er op te kunnen stappen. Later hoorde ik dat er een flinke discussie gaande was tussen de verloskundige en de ambulancebroeder. Hij wilde dat de verloskundige mee ging in de ambulance, maar de verloskundige stelde voor om er achter aan te rijden. Zo kon ze zelf weer weg uit het ziekenhuis, zodra ze niet meer nodig was. Toch stond de ambulancebroeder er op dat ze mee ging en ik begreep later dat hij zelfs had gezegd ons anders niet mee te nemen. Gelukkig heb ik hier allemaal niet zo veel van mee gekregen. Mijn vriend zat voorin en ik vond het stiekem best leuk om in volle vaart richting het ziekenhuis te gaan in een ambulance met sirene en al. Eenmaal in de ambulance reden we letterlijk de straat uit en voelde ik de baby naar beneden zakken. De ambulance werd stil gezet, de deur werd open gegooid, mijn vriend kon naast mij plaatsnemen en met één perswee om 22.30 uur werd onze dochter geboren. Gelijk begon ze te huilen en had ze een goeie start. Er was dus geen reden om nog naar het ziekenhuis te gaan. In overleg met ons hebben we besloten om gelijk weer terug naar huis te gaan. Ik vergeet nooit meer het gezicht van mijn oom, haha! Hij lag net geïnstalleerd op de bank om op onze twee meiden te passen. Hij viel er bijna van af om ons na tien minuten al weer terug te zien, mét baby deze keer. Snel werden onze moeders gebeld om ook terug te keren en de chaos in ons kleine huisje was weer compleet. De placenta moest er nog uit. Ik mocht nog niet lopen. Ik kon niet naar onze slaapkamer. Nou, iedereen stond vervolgens in de keuken te wachten tot de placenta er uit kwam. Het duurde even, maar gelukkig na een spuit in mijn been die nog meer pijn deed dan de hele bevalling bij elkaar, was ook die er uit en kon ik eindelijk rustig in bed gaan liggen. En konden we gaan genieten van onze prachtige dochter.
Een hele ervaring en een dochter rijker is het achteraf een leuk verhaal. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en hebben we er nog een dochter bij die gelukkig wel op tijd in het ziekenhuis is geboren door middel van een inleiding en kunnen we zeggen dat we met vier meiden een heerlijk druk gezellig gezin hebben en mega compleet zijn.
JANNEKE
Hahaha, ik had graag het gezicht van je oom willen zien, prachtig! Prachtig verhaal!