In mijn vorige blogs heb ik jullie verteld over het verlies van onze drie kinderen. Zwangerschap, blijdschap, angst, vroeggeboorte, verlies, miskraam, hoop en als laatst zwanger met een abdominale cerclage. De geboorte van Djazz. Een nieuw avontuur. Voor de tweede keer zwanger met een abdominale cerclage.
Augustus 2018
Jeetje, toen ik net wist weer zwanger te zijn, wist ik dat ik met 20 weken weer op mijn kont moest gaan zitten (liggen). Nee, ik lig niet 24/7 net als bij Djazz, simpelweg omdat dat niet gaat met een kleintje in huis. Soms baal ik daar van, dat ik niet zo veel kan geven in deze zwangerschap als dat ik bij Djazz heb gedaan. Maar daarentegen voelt het nog wel goed. Iedere dag probeer ik de straat op en neer te lopen of een mini rondje te fietsen, voor mijn spieren (mega stijf). Dit voelt goed voor mij en ook voor Djazz. Zo voel ik me toch naar haar toe iets minder schuldig! Want eerlijk is eerlijk, ik zit en lig het meerendeel op de bank. En nu ik het woordje meerendeels typ en terug lees lijkt het of ik toch wel bijna 24/7 niks doe, zo voelt het alleen niet. Misschien voelt dit wel zo door de afleiding? Ach, ik weet het ook niet, ik doe mijn best met niksen. Super mazzel heb ik nu ook dat Tay nog thuis is door de zomervakantie, dit geeft heel veel lucht. Als Tay straks weer begint gaat Djazz wat vaker naar de opvang en tsja ik moet echt meer beroep doen op anderen. Ben daar zo niet goed in, maar het moet. Om te beginnen gewoon weer online boodschappen bestellen.
September 2018
Lieve mensen, ik ben gewoon bijna bij onze eerste echte mijlpaal. 24 Weken zwanger! Jeetje, wat kijk ik hier naar uit. 24 Weken betekent levensvatbaar, dus een kans op…. Dit zegt nog niet veel en tegelijkertijd alles! Artsen beginnen dan namelijk met behandelen, mocht ik bevallen. Onvoorstelbaar dat ik dus met de tweeling over anderhalve week al zou gaan bevallen. 24 Weken rond kwamen mijn dappere twee kindjes te wereld. En wat ben ik dankbaar dat ik van onze Djuul nog een week heb kunnen genieten en van Ruby zelfs bijna drie weken. En ja, wat had ik graag nu nog steeds van ze willen genieten, maar het is zoals het is. De tijd die je krijgt weet je nooit van het voren, dit maakt sommige dingen best wel een beetje eng. Ik probeer dat los te laten, maar ook dat is best wel lastig. Nu ben ik vooral heel blij dat onze beeb al bijna 24 weken in mijn buik veilig en wel groeit en ik hoop dat ik nog veel lager de tijd krijg om dit kleine meisje te mogen dragen.
Een tweede zwangerschap met de abdominale cerclage is niet minder spannend of eng dan de eerste keer. Het prettige is alleen dat ik nu pijntjes en ander klachten herken en dus minder snel in paniek ben als de eerste keer. Maar pffff, het is en blijft echt een groot wonder en ik hoop dat we dit wonder weer helemaal mogen rocken tot in ieder geval 30+ weken.
Oktober 2018
Bijna 30 weken! Nu ik dit zo typ besef ik me pas hoe ver dat eigenlijk is, nog max twee maanden….. Mijn dikke vette tweede mijlpaal was wel met 27 weken. Zoals de meeste weten is toen onze eerste zoon Gyan geboren. Toen ik de 27 weken bereikte was ik vooral dankbaar nog zwanger te zijn. 27 Weken, het bracht me weer even terug in de tijd. Tjeetje, al bijna vijf jaar geleden beviel ik gewoon van het mooiste kindje van de wereld en werden we dus voor de eerste keer ouders. Zo sterk en dapper, maar vooral veel te kort bij ons. Ik besefte me ook weer even hoe een nono ik was. Na drie maanden zwangerschap ben je de gevaarlijkste grens voorbij, toch? Inmiddels weten we wel beter. Echt mensen, het blijft zo’n wonder (ik val lekker in herhaling). Zat ik op m’n werk al in de weeën (denkend aan een fikse blaasontsteking). Totaal niks door hebben, want tja, bevallen kan immers nog lang niet. Wat een rollercoaster was dat zeg! En nu ben ik er gewoon weer over heen. Na de 27 weken dacht ik net als bij Djazz, als ik nu de 30 weken maar haal. En tada bijna die 30 weer aangetikt.
Mijn doel is sowieso zover te komen als bij Djazz, dat zou dan 36 weken zijn. Maar laten we eerlijk zijn, ik ben gewoon vet blij met elke dag extra. Nee, liever niet dat ze zich nu ‘al’ meldt, maar voor mijn doen zijn we al een heel eind.
Bijna 30 weken en ik kan zeggen dat het goed gaat. Ik heb het geluk dat Djazz zich zelf goed kan vermaken en lang leven papadag en opvang! Maar alle moeders die dit lezen herkennen vast als ik nu typ dat hoeveel opvang je ook hebt, je blijft moeder. En oké oké, ik blijf ook gewoon Gaby. Ik die niet zo goed tegen rommel kan, volle wasmanden en overal speelgoed. Nu kan je denken laat lekker liggen maar echt, daar word ik geen leuker mens van. En eerlijk is eerlijk Tay doet veel maar sommige dingen…. Voelen jullie me een beetje? Maar ik ben wel echt trots op mezelf vandaag de was in de machine, Tay hangt het op, morgen vouw ik al half liggend in bed. Overal blokken door het huis, want mijn kind houd van blokjes stapelen en vooral het leeggooien van de doos met blokjes. Ik die een lange stoffer en blik heb ‘om dus niet te hoeven bukken alles op kan vegen en weer in de doos kan doen’. Ik moet erg lachen als ik dit zo lees maar echt, je wordt creatief en planmatig als je zo weinig mag.
Wel merk ik hoe verder ik kom hoe zwaarder het wordt. De cerclage trekt enorm wat pijnlijk is, maar dit komt alleen omdat onze beeb groter wordt en ik verder kom in de zwangerschap. Ook was duidelijk bij de echo te zien dat de kleine meid op de cerclage leunt en lekker druk zet met haar hoofdje. Maar even omdenkend, hij zit er dus niet voor niks!
Wat wel echt een dikke overwinning voor mijzelf is in deze zwangerschap, is dat ik meer durf. Bij Djazz lag ik echt bijna apathische op bed en nu kan ik goed aanvoelen of ik een blokje om ga voor de frisse neus of toch voor de bank of het bed ga met de benen omhoog. En het enige uitje één keer in de maand ongeveer is naar de meiden. Dit is zo eigen dat ik daar gewoon languit kan liggen met als ik wil nog een kussen eronder. Dit is een beetje gegroeid in de zwangerschap, dat ik af en toe echt even uit moet om mijn gedachten te verzetten en andere muren te bekijken. En echt, het is heerlijk!! Vooral het even vergeten van hoe spannend het eigenlijk allemaal is en hoe eng ik het stiekem vind. Sommigen hebben echt geen idee hoe zwaar het is om ‘bijna’ niks te mogen, thuis te zitten en dat je wereld zich echt alleen maar thuis afspeelt. Alles om je heen gaat maar door, lang leven social media! Zo heb ik soms nog het idee om mee te komen in de vooral snelle buitenwereld. Nee, maar echt! Ik heb er alles voor over om heel ver te komen in de zwangerschap, maar het is wel zwaar. Het is niet alleen thuis zitten, maar ook iedere dag hopen op een goede dag. Dat is iets waar ik mee opsta en mee naar bed ga.
Angst, ja, toch speelt angst door deze zwangerschap heen een grote rol. Niks is zeker en ook een tweede keer maken de risico’s het er niet minder op. Maar ik geloof zeker wel dat je je mind zelf kan sturen. Ik ben positief ingesteld, maar soms ook gewoon even niet en dan mag het toelaten van angst er ook zijn, al is dat ook een hele kunst kan ik je vertellen. Ik ben nogal het type knop om, we sluiten alle deuren en alles gaat vooral goed. Tot dat ik ook niet meer op of om kan, omdat alles zo geblokkeerd is. Want he, als je hardop uitspreekt dat je eigenlijk gewoon super bang bent en het spannend vindt, dat is pas eng….Maar het lukt me steeds beter, me zo af en toe kwetsbaar op te stellen ‘af en toe’ en goed voor mezelf te zorgen om even te kunnen ontspannen.
WORDT VERVOLGD…
GABY (klik hier voor haar Instagram)
