Mijn zoontje was ernstig gebeten door onze eigen hond

| ,

Het was vrijdag avond 21 november. Ik had die avond avonddienst en mijn man bleef samen met mijn zoontje van toen net vier jaar eten bij mijn schoonouders. Dat deden ze wel vaker als ik avonddienst had. Nadat ze hadden gegeten, wilde mijn zoontje iets weggooien of naar oma brengen in de keuken. Waarschijnlijk was er op dat moment iets gebeurd in de hersenen van onze hond, waardoor deze onze zoon als prooi zag en aanviel. Hij had mijn zoontje flink gebeten in zijn wang, zijn oor en in het hoofd net achter zijn oor. Mijn man heeft met moeite de hond van mijn zoontje kunnen afhalen.

Rond 20.00 uur had ik net pauze gehad en wilde ik net aan de medicatieronde beginnen. Ik was in de keuken bezig toen ik door de receptie werd gebeld met een hele rare vraag: “Ben je nog op de afdeling?” Ik eegadeerde hier iets wat geagiteerd op: “Natuurlijk ben ik nog op de afdeling!“ Verder verder vertelde ze me eigenlijk niets. Totdat ik mijn schoonvader aan zag komen lopen en hij vertelde dat mijn zoontje op de eerste hulp lag, omdat hij gebeten was.

Toen ik om 20.30 uur op de eerste hulp aankwam, werd ik naar een kamertje gebracht waar mijn zoontje lag. Daar waren ook mijn man en mijn schoonmoeder en was het schrikken om mijn zoontje zo te zien liggen, met zijn wang in het verband. We kregen toen te horen dat hij naar het St. Elisabeth ziekenhuis moest, omdat hij hier niet geopereerd kon worden. Er was geen arts beschikbaar en in het St. Elisabeth ziekenhuis wel. Zo gezegd zo gedaan. Wij gingen op weg naar het andere ziekenhuis. Daar aangekomen werden we naar een kamertje gebracht op de kinderafdeling en was het afwachten. Eerst zou Fynn, mijn zoontje, pas rond middernacht geopereerd worden, maar gelukkig kon dit toch eerder. Om 22.00 uur werd hij dan eindelijk opgehaald en naar de OK gebracht. Ik mocht meelopen en moest daarom een blauw operatiepak aan. Aangekomen op de OK werd er een infuus geprikt. Dit was zeer pijnlijk voor hem. Eigenlijk zouden ze van te voren een zalfje op zijn handrug hebben moeten smeren waardoor het prikken van het infuus niet zo pijnlijk was, alleen waren ze dat vergeten. Toen Fynn eenmaal sliep, mocht ik terug naar de afdeling en was het wachten totdat ze klaar waren. Rond 23.00 uur werd ik opgehaald er werd er verteld dat de operatie geslaagd was, dat Fynn op de slaapkamer lag en dat ik naar hem toe mocht. De arts kwam vertellen dat het goed gegaan was en dat ze van binnen uit in zijn mond de wond hebben gehecht. Het was heel erg schrikken toen ik hem zo zag liggen met een gigantische wond op zijn wang. We gingen na een uur terug naar de kinderafdeling met een slapende Fynn. Fynn werd uiteindelijk pas de volgende ochtend wakker en had toen erg veel pijn. Hij kreeg heel veel pijnmedicatie via het infuus. Fynn hield zich erg groot, ondanks de pijn.

Het was in die periode ook Sinterklaas en we zouden het zaterdag 22 november vieren op mijn werk, alleen ging dat niet door. Erg jammer natuurlijk, maar als je dan niet naar Sinterklaas kunt komen, dan komt Sinterklaas wel naar het ziekenhuis. Fynn kreeg van Sinterklaas en de zwarte Pieten een heel mooi groot kado en daar was Fynn l erg blij mee. Natuurlijk was dit niet de Sinterklaas van mijn werk maar die vanuit het ziekenhuis.

In eerste instantie kregen we te horen dat als alles goed ging wij zondag 23 november naar huis mochten. Alleen was het de kinderarts die het daar niet mee eens was, want Fynn ging zondag pas over op orale medicatie en ze moesten weten of dat goed ging. Als Fynn de medicatie goed innam, dan mochten we maandag 24 november pas naar huis. Dat was wel even balen, want we hadden ons verheugd op zondag. Maar als de artsen zeggen dat het beter is om nog een dag af te wachten, dan doen we dat natuurlijk gewoon.

Maandag 24 november was de dag dat we dan eindelijk te horen kregen dat de arts tevreden was en dat hij de wond er ook goed uit vond zien. Het was nu thuis verder herstellen. Dit alles is nu vijf jaar geleden. Je zou denken dat Fynn het als traumatisch heeft ervaren en dat hij bang is honden, maar niets is minder waar.

TAMARA

Plaats een reactie