Lieve Isa,
Toen was je ineens bijna 1 jaar. Wat is de tijd snel gegaan en wat hebben we samen veel meegemaakt. Ik weet het nog zo goed, op vrijdagavond 26 oktober 2018 om 22:35u kwam je ter wereld. Zomaar ineens, twee maanden te vroeg. Roodgloeiend, doorzichtig, heel kwetsbaar en klein. Je huilde niet. Je werd even snel op mijn borst neergelegd en je kreeg een plastic zak om je heen om je warm te houden. Al gauw werd je meegenomen. Daar ging je dan, samen met papa naar de andere kant van de verloskamer. Ik kon niks zien maar zag dat er vier artsen druk met jou bezig waren, ‘the golden hour’. Ik zag papa stralen en lachen dus had er het volste vertrouwen in dat het goed zou komen. En dat kwam het ook.
Nu je eerste verjaardag dichtbij komt, komen er veel herinneringen naar boven. Want vorig jaar was ik nu zwanger, veel te kort nog. Met een brok in mijn keel zit ik dan ook te schrijven terwijl jij een lekker middagdutje doet. Wat heb ik me vaak schuldig gevoeld. Jij vechtend in de couveuse, onder de bilirubine lamp (die heb ik zo enorm vervloekt), blauwe voetjes van het prikken, wondjes van het infuus. En wat kon ik doen? Machteloos toekijken. Mijn hand op je hoofd leggen als je onrustig was. Je een speentje geven wanneer je zuigbehoefte had. Zachtjes fluisteren dat het wel goed zou komen. Hopen dat ik je af en toe uit de couveuse mocht halen om je even te knuffelen. Er voor je zijn. 24 Uur per dag zat ik naast de couveuse. Maar meisje, soms moest ik echt even naar huis om bij te tanken. Een nacht doorslapen, zonder alarmbellen (dan zat ik rechtop in bed) en verpleegsters op de kamer. De verpleegsters zorgden altijd heel goed voor jou. Maar ik voelde me zo schuldig. Als ik ’s ochtends terug kwam, reageerde je meteen op mijn stem. Je knipperde een keer met je ogen of kreunde zachtjes. En dat deed me goed, zo fijn om te weten dat jij wel wist wie je mama was, ondanks dat er zoveel verschillende mensen voor jou aan het zorgen waren. Ik hoop dat jij weet dat ik je alle mogelijke liefde heb gegeven. En dat doe ik nog steeds.
Het spijt me lieve Isa dat mama je niet langer heeft kunnen dragen. Ik wilde ook liever dat je nog een paar weken langer warm in mijn buik kon blijven. Maar het moest zo zijn. Wat heb je het goed gedaan en wat zijn we trots op jou. Je hebt laten zien dat je een ontzettende kanjer bent. En dat ben je nog steeds! Je hebt je afgelopen jaar ontwikkeld tot een vrolijk lief meisje. Je lacht naar iedereen, de hele dag. Iedereen is dol op je. Echt iedereen. Met je grote blauwe sprekende ogen kijk je nieuwsgierig in het rond en ben je flink aan het ontdekken. Je hoort en ziet alles. Je wilt alles meemaken en overal bijzijn (bijzijn is meemaken). Het liefst klets je er dan ook nog flink op los. En als je ook nog eens wat lekkers te eten krijgt, ben je nog meer tevreden (van wie zou je dat hebben?). Meisje, je bent zo geliefd!
Na een jaar weet ik dat ik me niet meer schuldig hoef te voelen. We hebben dit samen niet gewild. Ik ben ervan overtuigd dat je er geen last van hebt. Ik heb zoveel vertrouwen in jou. Je hebt mij laten zien hoe je sterk je bent. Ik hoop dat je deze kracht voor de rest van je leven bij je blijft dragen. Blijf wie je bent.
Liefs, mama
LOTTE (klik hier voor haar Instagram)
