Vaak hoor ik van de mensen om mij heen goed bedoelde uitspraken zoals: ‘Wel even goed genieten he!’, ‘Deze keer komt het goed.’ of ‘Ga van het positieve uit’. Ik besloot een blog te schrijven, omdat die woorden zo mooi klinken, maar lang niet zo makkelijk zijn. Ik probeer te vertellen hoe het écht voelt om zwanger te zijn na een stilgeboorte.
In november overleed ons kleine mannetje in mijn buik bij een zwangerschapsduur van 31 weken. Ik was ruim 30 weken zwanger toen ik wat lichamelijke klachten kreeg. Ook bewoog de baby minder in mijn buik. We gingen voor een extra check langs de verloskundige. Ik had een voorliggende placenta en veel vruchtwater, dat kon een logische reden zijn voor minder voelen. Daarnaast leek alles te wijzen op een blaasontsteking. We hebben extra lang naar het hartje geluisterd, dat klopte perfect. Gerustgesteld gingen we weer naar huis. Uit de sneltest bij de huisarts bleek dat ik inderdaad een blaasontsteking had. Later uit de kweek bleek van niet, in 20% van de gevallen klopt de sneltest niet. Hadden we dat toen maar geweten… Ik kreeg antibiotica voor de blaasontsteking en één van de bijwerkingen daarvan was: duizelingen. Ik heb me heel naar en ziek gevoeld, maar dacht dat dat bij de ontsteking en medicatie hoorde. Op de volgende controle, drie dagen later, werd er geen hartslag gevonden door de verloskundige. In het ziekenhuis werd met een echo bevestigd door de gynaecoloog dat ons mannetje was overleden… Nou, dan stort je wereld in. Alles wat we voor ogen hadden werd in één klap weggevaagd. Weg roze (blauwe) wolk. En dan moet je nog bevallen.
Op 1 november werden wij trotse ouders van onze prachtige zoon Ilja. Oneindig veel liefde en intens verdriet gaan dan hand in hand. Je bent niet bezig met een mooi wiegje opmaken thuis, maar met een gekoelde wieg in het ziekenhuis. In plaats van met een gevulde maxicosi naar buiten lopen, brachten wij onze mooie baby in de gekoelde wieg naar het mortuarium. Met lege handen liepen we het ziekenhuis uit, tussen de stralende kersverse ouders. Moeder in rolstoel met baby op schoot. In plaats van van je kraamtijd te genieten en bij te komen, waren wij een uitvaart aan het organiseren. Kraamvisite veranderde in familie en vrienden die bij ons thuis afscheid van Ilja kwamen nemen. Een geboortekaartje werd een afscheidskaartje. En thuis stond bijna alles al klaar. Leeg.
Na een aantal weken overheerste onze kinderwens nog altijd en besloten we de natuur zijn gang te laten gaan. Ilja is onvervangbaar, maar deze leegte wilden we graag opvullen. We hadden het geluk binnen drie maanden in verwachting te zijn. Op onze reis in Amerika testte ik positief. Een zeer spannende tijd volgde. Dit is de derde zwangerschap in twee jaar tijd. Onze eerste zwangerschap stopte na negen weken… De begintijd was dus spannend en nu zou het spannend blijven tot het eind.
Inmiddels ben ik 31 weken zwanger. De termijn waarbij het bij onze Ilja helemaal misging. Als je rustig aan de vloer die weggeslagen was onder je voeten weer aan het opbouwen bent, is het nog heel moeilijk om te vertrouwen op de wereld en op je lichaam. Zeker als de vloer nogmaals deels weggeslagen wordt… Als het tijdens je zwangerschap meerdere malen bevestigd wordt dat het leven kwetsbaar is, dat een levende baby krijgen niet vanzelfsprekend is. Om ons heen maakten we het nog twee keer mee, babysterfte is voor ons niet zeldzaam.
Een zwangerschap na het verlies van het liefste wat je had, maar wat je niet mocht houden… Voor de omgeving lijkt het vaak leuk. ‘Alles komt goed. Er is nieuw geluk, nu kunnen ze door!’ En natuurlijk zijn we blij en dankbaar dat zwanger worden lukt. Maar het is niet altijd leuk. Het is vaak niet ‘genieten’ en het is ook heel moeilijk om te vertrouwen. Het is knap als het even lukt. Zwanger zijn na het krijgen van een stille baby betekent met argwaan kijken naar je buik en je afvragen wanneer je lichaam je deze keer in de steek laat, afgewisseld met trots, omdat er een minimensje in je groeit en schuldgevoel omdat je zo niet wilt denken voor de baby in de buik. Er is hoop voor de toekomst en voorzichtig durven dromen, maar ook angst voor de toekomst. Hoe zal het deze keer gaan? Uitstellen van babyvoorbereidingen zoals het kopen van een box en het klaarzetten van het wiegje, want: eerst maar eens zien of ons meisje blijft leven. Extra controles, bloedtesten, echo’s en dan weer een paar dagen vooruit kunnen na een check. En bij elk pijntje of elke verandering van je lichaam aan je buik voelen of je baby nog beweegt. Soms de verloskundige langs laten komen of aan een CTG hangen om weer gerustgesteld te worden. Het is elke keer dat de doppler op je buik gezet wordt weer hartkloppingen en zweethandjes, omdat je bang bent dat het babyhartje niet meer klopt. Zelfs als je haar gewoon voelt bewegen. Het is omgaan met vragen als ‘Wat leuk! Is het jullie eerste?’ en dan bedenken hoe je antwoord geeft. Drop je de bom of deze keer niet? Soms is er haat aan genderreveals, over-the-top babyshowers en blij-ei zwangeren die niet lijken te beseffen wat een wonder er in hun buik groeit en tegelijkertijd jezelf niet leuk vinden omdat je zo denkt. Anderen het beste en een fijne zwangerschap gunnen, maar jezelf nog ietsje meer.
Het is jaloers zijn op onbevangen en naïeve zwangeren, want zo zal jij nooit meer zijn. Het uitzitten van de dagen en afleiding zoeken in andere dingen. Heel veel slapen, omdat al die angsten zoveel energie kosten. Of juist wakker liggen omdat de angsten en flashbacks je wakker houden. Het uitkijken naar het liefste wat je in je armen wilt en rouwen tegelijk. Hoe zal ons lieve kleine meisje eruit zien? Zou ze op haar kleine grote broer lijken? En dan het besef dat we veel nooit zullen weten… We hebben hem niet in de ogen mogen kijken, weten zijn stemgeluid en zijn karakter niet. Hoe weten we dan of ze op hem lijkt? Het is spannend tot het moment dat ze levend in onze armen ligt en waarschijnlijk tot ver daarna.
Waarom we dan toch nog kinderen willen? Omdat je angst nooit moet laten winnen van de wens. Omdat liefde altijd wint. We hopen dat we ons meisje over een aantal weken gezond in onze armen hebben en dat het geluk weer steeds meer plaats mag krijgen in ons nieuwe leven, met Ilja in ons hart.
MARJOLEIN
Wat prachtig opgeschreven. Tranen in m’n ogen. Veel sterkte en geluk voor jullie
Heel mooi beschreven. En zo herkenbaar.