Het moment dat je hoort dat je een tweeling krijgt

‘Zit het in je familie?’, wordt mij vaak gevraagd. Het antwoord? ‘Nee. En ook niet in die van mijn man. Het was, laten we zeggen, nogal een verrassing.’

Als je voor het eerst zwanger bent is het allemaal al ontzettend spannend. Vanaf de eerste positieve test leef je toe naar die eerste echo. Je hoopt zo dat alles goed is. Dat er een hartslag te zien is. Ook ik ging vol zenuwen liggen bij de eerste echo. Benen wijd, hopend op een gezond kind. ‘Ach, daar is een vruchtzakje. En een hartslag, kijk! Het ziet er goed uit.’ Ik zag inderdaad iets knipperen op het scherm. Godzijdank. We ademen weer. Wat een opluchting. Wat een bijzonder moment, ik zie voor het eerst mijn eigen kind. Maar ze kijkt nog even verder in mijn baarmoeder. Gewoon, om alles te checken, denk ik. Om te kijken hoe groot de baarmoeder is, of zo. Ik denk nog aan niets. Sterker nog: hier heb ik nog nooit aan gedacht. Maar dan… ‘O, jongens, ik zie er nog eentje’, zegt onze verloskundige opeens. Wat? Maakt ze een gráp? Nee, zo ziet ze er niet uit. Wat bedoelt ze precies met ‘nog eentje?’. Twee kinderen? In míjn buik? Wát? Dit meent ze niet, toch?

Vanaf het moment dat ik daar die woorden hoorde van een vreemde is mijn leven natuurlijk nooit meer hetzelfde geweest. ‘Wat een geluk’, dacht ik, ‘we mogen ouders worden van niet één, maar twee prachtige kinderen’. Maar de shock die je ervaart als moeder als je hoort dat je twee baby’s in je buik hebt zitten, is met niets te vergelijken. Natuurlijk was ik blij, maar ook ontzettend in de war. Wat een emotioneel gevoel. In paniek. Ik, moeder van een tweeling? Dat kan toch niet? Zo had ik het plaatje van moederschap nooit in mijn hoofd. Hoe ga ik dit doen in de zwangerschap? En ook: hoe ga ik dit doen als ze eenmaal geboren zijn? Zwanger zijn is al spannend genoeg, maar dat ik met mijn lijf twee kinderen tegelijk mocht dragen, dat had ik niet verwacht. Natuurlijk verwacht je zoiets niet. Zeker niet als tweelingen niet in je familie voorkomen. Ik heb er nooit één seconde aan gedacht dat juist ík moeder zou worden van een tweeling. Twee jongens, blijkt een aantal weken later. Ook dat vond ik wennen: ik dacht altijd een huis vol meiden te krijgen. Ik ben zelf ook opgegroeid met alleen maar zussen, dus ik dacht, dat past zo bij me. Het was alles wat ik niet had verwacht in de zwangerschap. En dat heeft me wat tranen gekost.

Ik heb het best lastig gevonden om te wennen aan het idee van een #twinmom van jongens zijn. Ik vond het niet bij mij passen. Ik vond mezelf meer een meisjesmoeder. En dan gewoon drie kinderen, één voor één. Maar zo zie je maar: als het om kinderen gaat, kun je niets plannen of kiezen. Je kunt niet bepalen hoe en wat je wilt. En dat is lastig, even wennen, maar misschien juist heel mooi. Dat het leven zo gaat zoals het moet gaan. Dat ik tweelingmoeder ben, hoort dus blijkbaar wél bij me, weet ik nu. En dat ik zoontjes heb, hoort ook bij mij.

Nu zijn mijn mannetjes er al een hele tijd en kan ik een beetje lachen om die eerste echo. Wat was ik in paniek. En nu? Het waren zorgen om niets. Moeder zijn, van één of twee of drie of nog meer, het gaat vanzelf. Gelukkig. Nu Bodi en Daaf bijna acht maanden zijn, weet ik niet beter. Natuurlijk weet ik niet beter: dit hoort zo te zijn, voor ons, wij zijn nu een gezin van vier. Ze zijn er en ze zijn perfect. Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn met maar één kind. Dat is het mooiste aan de natuur. En dat is ook wat ik heb geleerd in de tijd van de eerste echo tot nu. Je mag heel blij zijn als je het voorrecht hebt dat je kinderen kunt krijgen. Dat is niet altijd vanzelfsprekend. Dat gebeurt niet bij iedereen, want ik hoor vaak genoeg om mij heen dat zwanger worden helemaal niet lukt of dat het misgaat in de zwangerschap. En dan een tweeling… Ik vind het elke dag mooier en specialer worden. Ik heb gewoon twee boys gemaakt die nu al de allerbeste vrienden zijn. Dubbel zoveel liefde in dit huis, dat is zeker. En hoe blij ben ik wel niet met jongens? Dat gevoel gaat allemaal vanzelf. Het waren twijfels in mijn zwangerschap over het onbekende. Maar nu weet ik beter.