5 December het grote kinderfeest, maar voor ons een bijzondere datum. Zes jaar geleden op 5 december stapten wij het kleine kantoortje binnen van de kinderarts. Een gezicht dat ik noog zo goed voor me kan halen. Een gezicht dat meer zei dan 1000 woorden. Foute boel.
Gyan, onze zoon had een schimmel. Als we door gingen met behandelen zou hij geen menswaardig bestaan hebben. “Wat? Schimmel? Hersens? Levensbestaan?” Daar zaten we dan, in dat kleine kamertje met het nieuws dat ons kind heel ziek was geworden en geen menswaardig bestaan zou hebben. “En nu?”, hoorde ik mezelf nog zeggen. “Dat is aan jullie. Wij geven als medische advies stoppen met behandelen (beademen), maar jullie zijn zijn ouders. De beslissing ligt bij jullie”. Een beslissing die je als ouders helemaal niet kan maken. Het was onmenselijk. Maar ik weet nog dat Tay en ik elkaar aankeken en hetzelfde dachten: “stoppen”. Wie waren wij om ons kind moedwillig in leven te houden terwijl hij nooit verder zou mogen groeien? Geen gezond jongetje die buiten zou kunnen spelen, kon zien hoe mooi de wereld was en die speelde met zijn vriendjes tot het donker werd…… Wij hebben uit onvoorwaardelijke liefde de beslissing genomen hem te laten gaan en geloven dat hij op een plek is waar hij kan spelen tot het donker wordt.
Zijn hersens waren compleet kapot gevreten door de schimmel. We hebben de foto’s van de hersenscan gezien. Het was vreselijk. Overal waar je keek, zag je gistbollen. Hoe was het mogelijk? Een doodnormale huis, tuin en keuken schimmel die jij en ik ook bij ons dragen maar die zo tot uiting kon komen. Zo kon doorslaan in dat kleine lijfje en vervolgens naar boven schoot en alles kapot maakte, letterlijk. Ik leefde in een roes. Als ik terugkijk bedenk ik me dat ik altijd direct handelde. Ik liet op het moment van slecht nieuws gesprekken het nieuws altijd een stukje van me af staan. Alleen op deze manier kon ik overleven. In dat kleine kamertje handelde ik in plaats van in te storten en de wereld niet meer te kunnen overzien. Ik hoorde mezelf zeggen: “Oké, maar niet vandaag want het is Sinterklaas”. Ik hoor je denken: “Wie the fuck denkt er aan sinterklaas?” Tja, ik dus. Onder de noemer van: wie weet gaan we dit ooit nog vieren en dan valt het zo beroerd. “Zullen we morgen doen?”, ik praatte alsof het over een ander ging. Tay daarentegen had altijd heel veel vragen. Diegene die Tay kennen weten dat hij iemand is met emotie. Zijn hele ik is altijd aanwezig en zijn hart ligt op de tong. Iets met twee mega tegenpolen en ik denk tegelijkertijd dat dat onze kracht is.
Ze vroeg of we Gyan misschien wilden laten zien aan vrienden en familie. Dit kon alleen nog vandaag. Hier hoefden we niet lang over na te denken. Eindelijk konden we onze zoon laten zien in het echt. Het werd een kraamborrel en tegelijk een afscheid. Maar man, man, wat waren we trots! Ons kind, we konden nu laten zien hoe mooi hij was, hoe sterk, dapper en gewoon alles. We hebben beiden zo’n warme herinnering aan deze avond. Het was zo bijzonder, dat het bijna magische was. Ik ben ook zo dankbaar dat ik deze tijd heb gehad en dus de kans om mijn zoon te kunnen laten zien aan mijn vriendinnen, vrienden en familie. Hij werd zo ook een stukje van hun.
Nu is het 5 december, zes jaar later en vieren we voor het eerst ‘echt’ sinterklaas. Deze dag, zes jaar geleden, bedoelde ik. “Kan het ook morgen?” En dat werd het… 6 December. 6 December zes jaar geleden was onze dag. Wat een kuteind. Als je net bevallen bent, krijg je je kindje gelijk op je borst. Je kijkt uren naar je kind en denkt: “Is deze baby echt van mij!?“. Je wordt verwend en krijgt kunstwerken van fruit van de kraamhulp. Bij ons werd Gyan gelijk weggehaald, omdat hij is geboren met 27 weken. Ik zag hem pas uren later voor het eerst, door een glazen raampje van de couveuse. Je zoon vol met plakkers en draadjes. Een wiegje naast je kraambed ontbrak en als ik mijn kind wilde zien moest ik eerst het ziekenhuis door. Roze wolk? 27 Weken, je leeft in hoop en vrees. 6 December de eerste dag dat we ons mannetje zagen zonder plakkers. De dag dat we hem vast konden houden, knuffelen en uren naar hem konden kijken. Verwonderd dat hij van ons was en tegelijk verdrietig dat hij er maar zo kort mocht zijn. Maar deze dag was hij nog de hele dag bij ons gebleven. Dit was zo bijzonder en fijn. De laatste dag, maar wel een volle. 6 December, wat heb ik heimwee naar deze dag zes jaar geleden. Jou nog even zien, knuffelen, vasthouden. Ik zou opnieuw uren naar je kijken en je vertellen hoeveel ik van je hou en hoe welkom je was. Mijn kind, jou kind, zo van ons.
Proost op jou lieve Gyan!
GABY
