Carnaval! Nog een paar weken geduld en we mogen ons weer volledig uitdossen, verkleden, nepwimpers opknallen, make-uppen, glitteren, losgaan en onbeperkt alcohol drinken. Ik kan niet wachten!
Als Rotterdammer heb ik nooit carnaval gevierd tot vijf jaar geleden. Bijna mijn hele familie komt uit Brabant en dus redelijk verplicht moest ik vijf jaar geleden carnaval meevieren. Bah: Nederlandse hits, hossen, coma zuipen en het hele idee dat vreemdgaan de normaalste zaak van de wereld is, stond me helemaal niet aan. Maar goed, eens moest de eerste keer zijn en ik was om. Als in: Carnaval is waar ik voor leef.
Vorig jaar liep die carnaval alleen iets anders dan ik me erbij had voorgesteld. Toen in mei bleek dat ik zwanger was van ons eerste kindje, was ik natuurlijk helemaal in de gloria! Allereerst dat het finally gelukt was (na drie jaar) en toen ik negen maanden optelde bij de maand mei, bleek ik in januari te bevallen. Carnaval, de perfecte traktatie na negen maanden dragen, kuis te leven en rustig aan te doen. Even kijken…. Januari…. Dat betekent twee maanden hersteltijd! Moet lukken! Vriendinnen zeiden: ”Joh, doe lekker rustig aan. Als jij bevallen bent heb je echt geen zin om te carnavallen hoor” of “Koekoek, ben jij wel goed?” en “Wacht maar tot hij er is”. Nee hoor, ik was er echt van overtuigd: dit feestje moest en zou ik pakken! Tuurlijk was er een stemmetje in mijn hoofd dat zich afvroeg of ik mijn kindje tegen die tijd kon achterlaten. Maar dat stemmetje kreeg toch heel snel het antwoord ‘Ja’ terug. Ik weet natuurlijk niet hoe het is om een kindje te hebben maar weet wel: mijn plezier is ook wat waard.
In alle bladen las ik dat sommige ouders issues hebben om samen dingen te doen. Ik kan het me echt niet voorstellen. We hebben het samen zo leuk, wat zou dat dan kunnen tegenhouden? Zeker na acht weken weer eens weg, dat is niet zo raar toch? Jeetje, acht weken niks samen doen? Hoe dan? Ik kan me zo voorstellen dat ik er naar hunker. Lekker samen zijn, uitslapen, dansen en proosten. Heeeeeerlijk!
Toen ik een week overtijd beviel van onze schat Sebastiaan betekende dit dus wel een week korter herstellen. Hmm.. een week korter is best wel veel als je nagaat dat je maar acht weken kan herstellen. Maar, ik ga er alles aan doen! Zo dronk ik af en toe al een klein wijntje om mijn lijf weer aan alcohol te laten wennen, verzorgde ik m’n ingeknipte poenie heel goed en netjes en probeerde ik voorzichtig het roeien weer op te pakken na zes weken. Het leek er allemaal op dat het best eens door zou kunnen gaan (En geloof me, na week 2 dacht ik echt dat ik over een half jaar nog steeds niet zou kunnen lopen). Meine Gutte, die knip was zooo zuur.
En mijn moedergevoel dan? Ja, dat was nog steeds heel nuchter (letterlijk en figuurlijk). Ik zou hem bij paps en mams brengen en weet ook dat die heel goed zouden zorgen voor ons kleine mannetje. Hebben ze ook bij mij gedaan en is allemaal goed gekomen. Als iemand experts zijn, zijn zij het wel. Nee hoor, call me crazy, maar als humpie sliep, zocht ik internet af naar glitters. Toen de carnavalsweek naderde was ik super trots op mezelf. Het is gelukt. We gaan dit doen! MIJN uitje, MIJN avond, MIJN carnaval! Op vrijdagavond brachten we Sebastiaan weg om voor het eerst bij opa en oma te logeren. Er rolden een paar tranen over mijn wangen. “Mam, wil je heel goed voor hem zorgen alsjeblieft?” Nog heel even snikkend liepen we naar de auto en vertrokken richting het zuiden. Toen we voorbij Dordrecht kwamen waren we helemaal oké! Het eerste biertje ging open vanaf de bijrijdersstoel en de carnavalskrakers kwamen uit de boxen van de auto. Mijn moedergevoel wilde voor het grote feest nog wel even weten of alles goed was, dus pleegde ik een belletje: “Gaat alles goed mam? Slaapt hij al?” Ik hoorde Sebas huilen op de achtergrond en mijn moeder vertelde dat ze rondjes met de wandelwagen liep door de woonkamer. “Je moet hem vooral veel knuffelen als hij verdrietig is mam”. Fuck, dit had ik niet bedacht van tevoren. Wat ga ik doen? Ik kan A: naar huis teruggaan, hem troosten en met hem knuffelen wetende dat carnaval pas volgend jaar weer is. Of B: vertrouwen houden, hij is in goede handen en dan maar dubbel zo hard feesten zodat deze avond het wel waard was. Misschien zou hij bij mij ook wel huilen. Het is best logisch een eerste nacht in een ander bed. Maarja, eens moet toch ook die eerste keer zijn. Ik koos voor B en kon het redelijk goed van me afzetten. Mijn plezier is ook belangrijk en morgen zijn we weer bij hem terug. Praktisch gezien is dat maar een paar uurtjes op zijn hele mensen leven. Hij overleeft het echt wel. We vervolgden onze weg richting het Ginneken en waren met een groep van zes. Toen we aankwamen in het cafeetje begon het ongeveer zo: “En hoe was het om je zoon achter te laten?”, “Waar slaapt je zoon?”, “Kon je het wel aan?” en “Nou, 7 weken na mijn bevalling moest ik er niet aan denken hoor”. JA, IK WEL. SO WHAT! LAAT ME FEESTEN EN HAAL EEN RONDJE!
In plaats van me heel schuldig te voelen voelde ik me best stoer. Kijk mij eens staan in het leukste café van Breda met mijn liefde. Ik had gedacht dat ik er nooit bovenop zou komen qua herstel en toch is alles goed gekomen. Ik ben moeder van een super gezonde en heerlijke zoon. Wat een meesterlijk gevoel. Het is gewoon gelukt. We stonden in een fantasiewereld vol piraten, zeemeerminnen, iedereen die lief is voor elkaar, mooi is aangekleed en knipperende lichtjes droeg. De avond was compleet toen de carnavalsband binnenkwam om te spelen. Geweldig! Alles liep zo voorspoedig. Ik sloeg geen rondje over en voelde me fantastisch. Het was weer een avond om nooit te vergeten.
De volgende ochtend werd ik wakker in het hotel en mocht ik niet klagen. Ik voelde ik me fris en fruitig! Tot…… ik opstond. BAM, DAAR KWAM DE KATER. SHIT. Ik dacht dat ik niet goed werd. Het beeldscherm van mijn telefoon draaide, mijn maag draaide om en ik wist nou niet of ik moest kakken of spugen. Ik werd licht in mijn hoofd en begon te rillen. WAT IS DIT?!!!! Ik maakte mijn vriend wakker en zei dat ik niet goed werd. Vervolgens kreeg ik wat mueslirepen toegestopt, maar kon ik nog steeds niet stoppen met rillen. SHIT. Ik doe wel vaak stoer, maar ondertussen heb ik een lichte neiging tot hypochondrie en begonnen mijn hersenen te werken in richtingen die ik helemaal niet wilde. Ik was zeker wel bekend met een kater, maar dit sloeg alles. Het rillen bleef maar aanhouden en het voelde alsof ik ging flauwvallen. Ik zocht naar frisse lucht maar in heel die kamer kon geen enkel raampje open. Zelfmoord bestendig natuurlijk. Al leek ik ook in die richting te gaan. Ik voelde mezelf zo dom. Had ik nou maar niet meegedaan met ieder rondje bier wat langs kwam. Ik stond te hossen alsof ik nooit was ingeknipt en had niet het besef dat ik bijna 11 maanden niet gedronken had. Zou dit dan mijn einde zijn? ‘Moeder gestorven met Carnaval en laat kind van 7 weken achter’. Of ‘Moeder gestorven aan een alcoholvergiftiging na 11 maanden niet gedronken te hebben’. Ik zag mijn moeder al mopperen bij mijn graf. Nee, die kant moeten mijn hersenen niet op gaan. Denken in oplossingen. Ik moest frisse lucht en deze zuurstofloze kamer uit. Met de glitters nog op mijn hoofd pakten we de tassen en gingen we richting de auto. Vriend checkte uit en ik zat buiten op een bankje voor het hotel. Het enige wat ik kon denken en voelen was: “Dit gaat niet goed. Ik val om. Mijn maag moet leeggepompt worden!”. Alles schoot door mijn hoofd en ik telde de seconden naar mijn zoon.
Aangekomen bij mams zag ik mijn schatje liggen. Ik kon bijna huilen. Wat heb ik gedaan? Ik trilde zo erg. Ik kon hem niet eens oppakken! Was dit nou de carnaval waar ik zo op had gehoopt? Is het motto: “Carnaval is mijn leven” nog steeds mijn motto? Was dit het me allemaal waard? Nou, niet bepaald natuurlijk. Ten eerste dacht ik bijna dat ik dood ging en ten tweede had ik liever met mijn baby willen knuffelen. Achteraf gezien was hij nog maar zeven weken. Nu inmiddels 11 maanden. Nu pas zie ik hoe klein hij echt was. Het was nog in die tijd dat hij stil op m’n borst lag en zo in slaap viel. En die tijd, krijg je nooit meer terug (Nou genoeg emo nu!). Dusssss.. Mocht je twijfelen om ook te carnavallen dit jaar en ben je uitgerekend in januari? Zorg dan in ieder geval dat je een goede EHBO-doos meeneemt, doe niet stoer mee met ieder rondje, houd dextro gereed in je jaszak en fix een oppas voor de dag erna.
#Koters&Katers, iedereen krijgt er een keer mee te maken.
ESTHER
Geweldige column, hopelijk insprirerend voor stoere nieuwe shiney moeders die van glitters en feestjes houden net zoals jij !! Love, S-jeze