“Waar slaapt jouw kind? Die van ons nog bij ons in bed!”. Ik verwacht nu een opgetrokken wenkbrauw: “Nog steeds bij jullie in bed?” of met het schaamrood op de kaken:“ Bij ons ook!”.
Als het gaat over het moederschap is slaap een onderwerp waar je eigenlijk niet omheen kan. Hoe lang, kort of vaak slaap jij nog sinds het moederschap jouw wereld op zijn kop heeft gezet? En als er überhaupt al sprake is van slapen, waar doe jij en dan vooral jouw baby dit? Ik ken moeders die de eerste paar weken een matras op de grond in de babykamer als bed gebruiken. Of er zelfs een volledige “mama en baby” kamer voor inrichten. Of cosleepen, in een eigen bedje aan het ouderlijk bed. Sommige zijn van mening dat de baby vooral zo snel mogelijk naar eigen kamer en dito bed moet verhuizen. Zoals ik zelf ook van plan was toen ik nog zwanger was. Ik slaap nu al bijna twee jaar lang iedere nacht in exact dezelfde houding: Ik lig in het midden van het bed (in de kier) met mijn gezicht naar onze dochter toe en mijn benen opgetrokken tot onder haar voeten. Mijn armen onder mijn kussen zodat zij met haar gezicht mijn kussen niet kan raken. Tegen het bed aan staat haar ledikant zodat zij niet uit bed kan vallen. Het dekbed trek ik strak om mijn lijf zodat er geen losse stukken liggen om in te verstikken.
Man man man, ik ben moe! Kapot kan je wel zeggen… En ook niet goed wijs, volgens mijn man. Direct na haar geboorte kwam ik erachter dat ik haar helemaal niet in een eigen bedje wilde leggen. Zo klein en kwetsbaar het voelde niet goed. We moesten eerst nog bijkomen van de tijd samen in mijn buik. Mijn man en ik vonden zes weken acceptabel om haar bij ons te laten slapen. Dat werd al snel 6 maanden toen 9 en toen 12. Inmiddels durf ik er geen tijd meer aan te hangen. Ik zou vanzelf wel het gevoel krijgen dat de tijd was gekomen. Alleen is dat gevoel nog niet gekomen en begin ik ernstig te twijfelen of dat gevoel ooit nog wel zal gaan komen. Zou ik het dan geforceerd moeten veranderen? En als het antwoord op die vraag “Ja”, blijkt te zijn, hoe dan? Cold turkey? Zo vanaf vandaag slaap jij in een eigen kamer! Of eerst in een eigen bedje in onze kamer?
Voor gevraagde en ongevraagde adviezen hoef ik gelukkig nooit ver te zoeken. Wij wonen in een prachtige kindvriendelijke nieuwbouwwijk. Het barst hier van de soortgenoten zowel het radeloze type als de moedermaffia. Allemaal in één wijk. Soms vermoeiend maar soms ook handig! Zodra ik een nieuwe moeder ontmoet in een van de talloze speeltuintjes is het één van mijn favoriete onderwerpen. Luchtiger dan vaccineren en niet zo bloederig als de bevalling. Het onderwerp blijkt voor vele samenslapers echt taboe. Een typisch slaapkamergeheim voor moeders. Dat snap ik wel als ik luister naar wat de moedermaffia erover te zeggen heeft! Ze waarschuwen nietsvermoedende moeders graag voor het gevaar dat op de loer ligt. Zoals het verwennen van het kind in kwestie of misschien nog erger: verstikkingsgevaar. In kussens, lakens of het hele postnatale lijf dat de baby weleens zou kunnen verpletteren. In mijn geval aanneembaar, ik was dan ook ruim boven de 100 kilo tijdens mijn zwangerschap. En toch. Iedere nacht ben ik gelukkig met haar lijfje tegen mij aan, als ze droomt of mij vroeg in de ochtend vastpakt. De gedachte dat zij niet meer naast mij zou slapen, maar op haar eigen kamer maakt mij gek genoeg helemaal niet blij. Eerder verdrietig. Het bed weer op een gezellige manier kunnen delen met mijn man daarentegen klinkt mij als muziek in de oren. Mijn man overigens ook! Hij vraagt zich dan ook regelmatig hardop af wanneer onze spruit van plan is te verhuizen naar haar eigen bed. Ik reageer dan altijd hetzelfde: “Nooit!”. Dit is natuurlijk een grapje, met een kern van waarheid. Het echt samen zijn zonder kinderen gaat minder vanzelfsprekend als er een kind in je bed slaapt. Het vergt een bewuste planning om echt nog momenten samen te kunnen zijn. Het komt erop neer dat ik iets heel graag wil wat mij heel veel geeft, maar mij tegelijkertijd meer energie kost dan ik heb. Volgens mij is dat dan ook de definitie van het moederschap. Dit geldt overigens absoluut niet alleen voor de moeders en vaders die samen slapen met de kinderen. Alle ouders van hele of iets minder kleine kinderen. De gebroken nachten waarin we een flesje maken, een speentje in het donker zoeken of doen alsof we slapen, in de hoop echt te kunnen slapen, zijn slopend voor ons allemaal. In welk bed dan ook.
Ik hoop dat jij vannacht lekker slaapt.
ROBIN
Mij oudste is 3 en slaapt ook nog bij ons in bed ik krijg er van naaste ook heel veel commentaar op maar ik geef er niks om. Het voelt fijn en hij heeft nog die geborgenheid nodig. Nu zijn we er wel mee bezig om soms in zn eigen bedje te laten slapen maar dan ga ik bij hem liggen tot hij slaapt maar heeeeel vaak ( elke nacht 🤣 ) beland meneer toch nog bij ons in bed… Mij jongste daar in tegen nu 5 maandjes slaapt nergens behalve in zn eigen bed niet in de auto niet in de box niet in de kinderwagen en zelfs niet op me arm 🙈
Ooit komt er een tijd dat willen ze niet meer bij papa en mama slapen dus ooit komt het goed denk ik altijd maar.