‘Ga je thuis of in het ziekenhuis bevallen?’, was een veel gestelde vraag naarmate ik dichtbij de 40 weken kwam. Het maakte mij niet uit waar ik zou bevallen. Het zou beide goed zijn als het zover was. Ik wilde het moment afwachten, hoe mijn gevoel zou zijn en hoe de bevalling zou verlopen. Met 40 weken werd ik gestript. Dit was niet fijn, maar ik kon niet meer wachten tot ik onze dochter in mijn armen had. Ik werd ongeduldig en de dagen gingen langzaam voorbij. Er was weinig beweging in mijn buik. De baby nam alle ruimte in beslag. Ze lag goed en was ingedaald, maar de hele zwangerschap hield ze zich eigenlijk al rustig. Bij de controle met 40+3 weken ben ik weer gestript. Ik had geen pijn, maar het bracht weer geen resultaat. Het was afwachten. Er waren geen redenen om ons zorgen te maken. Bij elke controle klopte het hartje goed en was mijn bloeddruk in orde, ondanks de ruim 25 kilogram die ik was aangekomen. De gedachten dat er elk moment iets kon gaan veranderen vond ik spannend, maar ik keek er tegelijkertijd zo naar uit. De zon scheen elke dag volop en ik zat maar te wachten tot ik ‘iets’ ging voelen wat op weeën zou lijken. Het huis was al drie keer gepoetst en de babywasjes waren nu echt allemaal gedaan.
Op eerste pinksterdag met 41 weken zwangerschap ben ik rond 14.00u opnieuw gestript met het advies van de verloskundige om nog te gaan wandelen en in de avond een hapje te gaan eten met Lennart. Het zou zomaar de laatste keer met zijn tweeën kunnen zijn. We hebben een, voor mij, grote wandeling gemaakt. Ik had sinds week 25 bekkeninstabiliteit waardoor ik weinig kon. De pijn voelde ik bijvoorbeeld al als ik in de auto zat en een bocht moest maken op een rotonde. De tranen rolden dan over mijn wangen. Ik ben met 30 weken gestopt met werken, omdat het lichamelijk niet meer lukte en dit werd ook geadviseerd door mijn huisarts. Na een wandeling van een half uur (lees: zwetend, puffend, hijgend, elke minuut een paar stapjes vooruit), voelde ik dat mijn buik zwaar was. Bij thuiskomst zag ik dat ik wat bloed verloren was. In plaats van het etentje zijn we een filmpje gaan kijken op bed. Halverwege de film voelde ik dat mijn lijf zwaarder werd. Ik kon geen houding vinden en merkte dat ik onrustig werd. Rond 18.00 uur ben ik onder de douche gaan staan. Hier werd mijn lichaam wat minder zwaar van en werd ik rustigrt. Hierna kon ik wat lekkerder op bed liggen en ontspannen. Ik had de verloskundige gebeld om te vertellen dat ik wat bloed verloren was. Na de dienstwisseling zou de andere verloskundige rond 19.30 uur even langs komen. De verloskundige heeft me gecontroleerd en gaf aan dat alles er goed uit zag en goed voelde. We moesten over 4 uur terug bellen als de weeën zouden gaan doorzetten. Ik dacht nog: ‘Huh, als de weeën zouden doorzetten? Zijn dit dan weeën?’. Ik had geen idee. Ze zeggen toch dat je weet wanneer je bevalling begonnen is? De verloskundige zou tegen die tijd langs komen en daarna zouden we eventueel naar het ziekenhuis kunnen gaan mocht er ontsluiting zijn.
Eindelijk ging het gebeuren… Nadat de verloskundige de deur uitgestapt was, begonnen de weeën regelmatig te komen. Bij het weggaan had ze tegen Lennart gezegd: ‘Reken er maar op dat je vanavond vader gaat worden’. Ik ben gaan rondlopen in het huis, meerdere malen onder de douche gaan staan en later ook gaan zitten. Dit waren wel echte weeën. Ik had het gevoel dat ik niet eens kon rusten. Ze bleven maar komen. Oké, ik had een weeënstorm, maar ik heb hier niet over nagedacht en ook geen tijd voor gehad om er bij stil te staan. Ondanks de weeënstorm bleef ik controle houden over mijn lichaam en zat ik helemaal in mijn bubbel. Er was rust, stilte, het was donker met een paar lampjes en het was heerlijk warm (snikheet aldus Lennart, met ook nog 30 graden buiten). Lennart had een strandstoel onder de douche zodat de stralen water op mijn buik konden vallen. Dit was heerlijk en ik kon de weeën goed opvangen en weg puffen. Lennart was minder rustig, maar droogde me af, liep met me door het huis, pakte mijn hand wanneer het nodig was en deed wat ik vroeg. Als ik niets vroeg, was hij er gewoon. Mijn vliezen waren ondertussen al gebroken terwijl ik dit niet gevoeld had, ik had gewoon geen idee. Rond 22.00 uur zei ik tegen Lennart dat hij naar de verloskundige moest bellen. Manlief had de opdracht gekregen dat hij pas om 0.00 uur mocht bellen, dus ik moest maar even volhouden zei hij. Hij zei: ‘Kom op, je bent al zo ver. Dit houden we vol’. Ik voelde dat ik de weeën niet meer kon houden en dat het persweeën waren geworden. Hij moest nu echt bellen, want de baby kwam nu en dat gilde ik ook. Lennart belde en de verloskundig stapte om 22.30u binnen. Ondertussen was ik naar de wc gegaan. Ik moest gecontroleerd worden, maar ik kon niet meer op staan. Mijn man heeft me vanaf de wc getild en op bed gelegd (het was eerder duwen, want met die bekken kon ik niet goed lopen). Bij de controle zei de verloskundige: ‘Je hebt 10 centimeter ontsluiting en mag nu gaan bevallen’. Uh oké… Dat had ik even niet zien aankomen. De verloskundige is snel haar spullen uit de auto gaan pakken en Lennart is mee gerend om te helpen. Na een paar minuten was alles klaar. Het hartje van de baby klopte goed en ik mocht gaan persen. Lennart is wederom als Usain Bolt (zoals hij zelf zegt) naar buiten gerend om de vluchttas te pakken met de eerste kleertjes. Die hadden we alvast in de auto gelegd omdat we er vanuit gingen dat we naar het ziekenhuis zouden gaan. Alles was klaar en ik mocht gaan persen. Tijdens het persen heb ik van alles geroepen en geschreeuwd zoals: ‘Ik kan dit niet’ en ‘Laat maar’. De verloskundige zei: ‘We kunnen geen negatieve woorden gebruiken. Je kunt dit. Je gaat dit fantastisch afmaken’ en ‘Probeer niet te schreeuwen. Gebruik de kracht om te persen, anders heb je morgen geen stem meer’. Uh oké, doe ik. Na een paar keer persen met alle kracht en dus in serene stilte zei Lennart: ‘Ik zie haar hoofdje’. Ik huilen. Len huilen. De verloskundige had positieve, lieve woorden en na een pers zei ze: ‘Je mag haar zelf aanpakken’. En daar lag ik dan om 22.47 uur, in mijn eigen bed, in mijn eigen bubbel met mijn vriend en de verloskundige om mij heen. En kon ik onze dochter van ruim 4100 gram zelf aanpakken en op mijn buik leggen! Het meest geweldige gevoel wat ik heb mogen meemaken! Bobbi, je hebt ons ouders gemaakt, door jou ben ik mama, door jou is het leven zoveel leuker en mooier!
LINDA
