Inmiddels is onze dochter de acht maanden gepasseerd en is het spugen (vanwege de reflux) gelukkig al een stuk minder, al blijft het wel een lastig dingetje. Er gaan nog steeds vrij veel ondergespuugde shirtjes doorheen op een dag, maar al een stuk minder dan voorheen.
Afgelopen week had ik weer een therapiesessie bij mijn psychologe. Ik ben bezig met het schrijven van een autobiografie en had daarvoor alles uit de periode bij mijn pleegvader uitgeschreven, vaak zelfs tot in detail. Hier zijn we al een aantal maanden mee aan de slag geweest. Mijn psychologe las dan elke sessie alles tig keer voor, als een soort exposure. Veel tranen hebben al gevloeid, omdat ik tijdens het voorlezen alles weer voor me zag. Ik ging dus met de nodige zenuwen weer naar de therapiesessie toe, terwijl ik onze dochter weer achterliet bij de goede kennis die kwam oppassen.
Telkens als mijn psychologe me uit de wachtkamer komt halen, doet ze dat met een heel opgewekte ‘goedemorgen’, terwijl therapie natuurlijk best heftig is en ik zenuwachtig in de wachtkamer zit. Ik glimlach dan ook altijd flauwtjes wanneer ze dit zegt, loop mee door de lange gang en ga uiteindelijk zuchtend op een stoel zitten. Dit keer wilde mijn psychologe het nóg intenser aanpakken. Ik had haar de vorige keer namelijk verteld dat ik heel goed ben in het automatisch blokkeren van (het uiten van) gevoelens, terwijl ik ze dan wel degelijk voel. Door het blokkeren komt lang niet alles eruit, waardoor de verwerking ook lastig gaat. Samen met mij had ze afgesproken om de druk tijdens een sessie zodanig op te voeren, dat ik de deksel niet meer op de figuurlijke pot kon houden en dus mijn gevoelens wel moest uiten. Ik wist dus al een beetje wat me te wachten stond, maar had niet verwacht dat het zo heftig zou zijn. Ze begon weer herhaaldelijk voor te lezen wat ik ooit had uitgeschreven, maar nu zoomde ze in bij elk stukje en vroeg ze steeds wat ik zag, voelde, hoorde en dergelijke. Ik raakte enorm in paniek, moest hyperventileren en de tranen stroomden flink over mijn wangen. Ik miste (en mis) mijn twee overleden dochters zo enorm veel en het besef dat mijn pleegvader ze, eigenlijk zowel direct als indirect, van me had afgenomen op een gruwelijke manier die ik elke dag weer herbeleef, maakte dat mijn muren in één keer leken om te vallen. Het doel van de sessie was bereikt. Natuurlijk was dit een momentopname en is er nog een hoop werk te verzetten in therapie, maar daar blijven we de komende keren op dezelfde manier aan werken.
Eenmaal thuis wilde ik het liefst in huilen uitbarsten, maar toen ik onze lachende dochter naar me zag kijken, wist ik weer waar ik alles voor deed: een gelukkig(er) leven, zonder de belasting van mijn trauma’s. Ik heb haar flink geknuffeld en als kers op de taart rolde ze die avond voor het eerst zelfstandig om van rug naar buik, alsof ze wilde benadrukken dat ik naar de positieve momenten moet blijven kijken. Mijn lieve regenboogdochter.
De nachten vind ik de laatste tijd zwaar. Ik slaap amper door dagelijkse herbelevingen en nachtmerries en onze dochter zit in een ‘sprongetje’, waarbij ze erg onrustig slaapt en krijsend wakker word. Ook komt ze soms ’s nachts weer voor een voeding, terwijl ze eigenlijk al een paar maanden doorslaapt van 20.00u tot 6.30/7.00u. Die combinatie van mijn slapeloosheid en haar sprongetje maken dat ik me ook best somber voel, maar wanneer ik ’s ochtends naar het kamertje van onze dochter ga en ze me lachend begroet, vergeet ik even alles. Dit is waarvoor ik elke dag opsta en doorga: omdat ze dat verdiend.
Ik ben benieuwd naar de ontwikkeling van ons meisje; sinds ze van rug naar buik rolde, blijft ze er maar mee oefenen. Van buik naar rug lukt nog niet, terwijl men zegt dat dat makkelijker is. Wat dat betreft lijkt ze op mij: waarom makkelijk doen, als het moeilijk kan?! Laten we het er maar op houden dat het het doorzettingsvermogen bevordert, haha. En ik weet dat haar twee halfzussen vanuit de wolken meekijken naar alle stappen en gezelligheid in dit gezin.
ANNEMIEKE
