De schoolvakantie was weer voorbij en zoals ik in mijn vorige blog liet weten had ik een hele fijne maar ook heftige vakantie. Mijn oudste zoon Milan ging weer naar school en Liam was nog even voor een paar maandjes bij mij voordat hij echt naar school zou gaan. Met mijn eetstoornis was het nog steeds een ramp en door het oude ritme, volgde ook weer het oude patroon. De dwang van huishouden en schoonhouden en het vermijden van het eten. Mijn anorexia voelde zich sterk, maar mijn lichaam voelde zwak en steeds zwakker. Zo ook mijn gedachten… Hierna kreeg ik er ook een flinke griep overheen. Waarbij een gezond iemand ongeveer een goede week ziek is, was ik dit vier weken lang. Vier weken had ik enorme koorts, kwam alles er uit en werd ik magerder en magerder. Ik voelde me ellendig, maar het was een win voor de anorexia. Ik was dichtbij mij laagste gewich en ik voelde me zo ellendig. Na aandrang van anderen besloot ik naar de huisartsenpost te gaan waarbij ik door werd gestuurd naar de SEH.
Uren zaten we op de SEH, maar na een paar uur besloten ze me toch naar huis te sturen. Mijn waardes waren inderdaad heel slecht, maar volgens hun waren ze al jaren slecht en kon een ziekenhuis niet bieden wat ik echt nodig had. Ergens waar, maar in mijn hoofd viel het allemaal nog steeds mee. “Ik ben er niet zo erg aan toe en mensen zeggen maar wat”, dacht ik. Vrijheid, complete vrijheid voor mijn vriendin in mijn hoofd. Mijn vriendin die ook tegelijk mijn grootste vijand was en mijn leven tot een hel maakte. Ik wist dat ik wat moest doen en besloot na een paar gesprekken met mijn man om toch maar weer een bezoekje aan de dokter te brengen. Ik wilde alles laten controleren en toch weer druk op behandeling zetten.
Bij de dokter besprak ik alles wat er op dat moment speelde, de angsten, niet meer kunnen slapen, de zware gedachtes, de dwang en mijn eetstoornis. Ik begon op te raken en moest hulp hebben. Met medicatie probeerden we de boel tijdelijk in bedwang te krijgen, maar ik raakte daardoor soms ook compleet van de wereld. Ik was er wel, maar ook weer niet. Ik had het gevoel dat ik maar half leefde. Ook besprak ik met mijn dokter het onderwerp dat ik altijd onbespreekbaar wilde laten. Maar ik wist dat ik erover moest praten. Het onderwerp euthanasie. Enorm pijnlijk, maar voor mij zeer realistisch. Want wat als er echt niks meer te doen is? Wat als niemand iets kan? Dan moet er uiteindelijk een uitweg zijn die niet te pijnlijk is. De huisarts legte contact met de Viersprong en zou dit ook met de eetkliniek doen. Bij de Viersprong volgde eind augustus een gesprek met de psychiater. Dit was een erg vervelend gesprek. ‘Ik was de persoon met anorexia’, maar kwam daar voor hulp bij de borderline die de anorexia in stand hield. Echter kon zij dat niet los zien. Ik was meer dan alleen de anorexia. Toch bleef de Viersprong voet bij stuk houden dat ze mij niet konden helpen voordat ik in de eetstoorniskliniek geholpen zou worden. Na twee jaar wachten en vechten voor een plek in de Viersprong werd na de kier, de deur weer dicht geslagen in mijn gezicht. Het was weer te gecompliceerd. Inmiddels was de aanmelding bij de eetstoorniskliniek gedaan.
Dagen hoorde ik niks en de dagen werden weken. Weken waarin ik vocht en bleef vallen. Waar ik ziekenhuis in en uit ging. Soms wel twee keer per week. Mijn HB zakte, daarna was mijn kalium in gevaarlijke toestand en toen waren mijn vitamine’s die niet goed. Ik had een strippenkaart op de SEH en er werd mij daar steeds vaker gevraagd of ik nog wel geholpen wilde worden. Eerlijk waren er heel veel momenten dat ik het niet meer wilde. Ik zag het nut er niet van in … Ik gunde mijn gezin beter en dat was misschien als ik er niet meer zou zijn. Gelukkig waren er mensen die mij hierin soms wakker schudden. Mij moesten confronteren met de feiten en dat de jongens niet het zelfde mee mochten maken als ik. Hierdoor bleef ik in de donkerste dagen nog steeds vechten.
Na weer een ziekenhuis bezoek waarbij ik drie keer in het ziekenhuis terecht was gekomen binnen vijf dagen, besloot ik om een update te vragen bij Rintveld zelf. Daarbij werd mij duidelijk dat mijn voormalige huisarts zijn afspraken niet was nagekomen (dit was overigens niet de eerste keer). Ik besloot om Rintveld zelf contact met die Viersprong op te laten nemen. Hopelijk ging het zo sneller. In die tijd besloot ik ook dat ik nu toch maar echt weg moest bij mijn huisarts. Te vaak werden er fouten gemaakt of werd ik makkelijk afgewimpeld waarbij ik in gevaarlijke situaties terecht kwam. Kort nadat ik bij mijn huisarts weg was, heeft de Viersprong na contact met hem mij ook uitgeschreven. Een nog harder klap in mijn gezicht. Alweer een teleurstelling in het zorgsysteem. Weer moest ik het hele proces van voor af aan aanvragen. Alles bij elkaar werd het me veel en veel te veel.
Dit is er allemaal afgelopen maanden gebeurd. Maar er was meer. Er speelde meer. Sommige dingen zijn te pijnlijk. Ik kan het nu nog niet opbrengen om daar iets over te zeggen. Ik ben al een tijd niet bij een huisarts geweest. De angst is te groot. Ik ben bang voor de uitslag en probeer mezelf maar voor te houden dat zolang ik niks weet, het wel goed zou zijn. Op dit moment voel ik me eerlijk gezegd verschrikkelijk, en ondanks dat ik geniet van mijn kindjes is er in mijn hoofd nog steeds een zwarte duisternis. Een gevoel wat velen misschien niet zullen begrijpen en misschien wel nooit zullen begrijpen. Mensen zullen mij misschien altijd verwijten maken. Maar dit gevoel, deze gedachtes ,dwang en overname van de eetstoornis is ook geen keuze waar ik blij van word, aanmoedig of waar ik bewust voor kies. Ik kan er niet tegen in. Hoe hard ik ook probeer te vechten, het is te sterk. Sterker dan ik op dit moment. Vorige week heeft de eetstoorniskliniek contact met mij gezocht en naar mij geluisterd. We hebben besloten om een secent opinion te doen. Ik ben op het moment te bang om opgenomen te worden. Ik voel me een slechte moeder. Ik voel me een slechte partner. Ik faal in wat ik doe. Ik stel iedereen teleur. Daarbij merk ik ook dat mijn verleden steeds meer aan mij loopt te knagen. Ik krijg herinneringen die ik liever niet had. Ondanks alles mis ik toch mijn beide ouders. Ik heb zoveel vragen aan beiden, zoveel waarom-vragen. Verdriet, boosheid, teleurstelling, pijn, onzekerheid, angst, alles gaat door mij heen. Op dit moment kan ik niet in de spiegel kijken. Ik walg van mijzelf, van mijn figuur, van de persoon die ik ben. De persoon die ik eigenlijk niet wil zijn. En toch probeer ik naar mijn mannen te kijken en door te gaan. Zij zijn mijn einge licht in de donkere dagen.
MICHELLE
Ai, maar het is een zware strijd anorexia, deze voelt ook vaak alleen, niemand die het echt snapt….je wanhoop de paniek bij eten…het gevoel dat je de controle verliest, wat weer uit komt in dwangmatige dingen….zo herkenbaar, heb het ook gehad…door toen wel de juiste zorg, in het umc, nu het rintveld. Weet je, ik hoorde toen een meisje zeggen , als je aankomt dan voel je je echt beter, ik dacht nog die is niet goed….eten is paniek, aankomen nog erger…maar het klopt! Ik ben van m.n eetstoornis af! Ik hoop zo voor je dat je de goede begeleiding krijgt en die knop in je hoofd om kan naar genezing. Het is zwaar het is heftig maar leverd je uiteindelijk zoveel op! Heel veel sterkte, en je bent niet egoïstisch of niet goed , iedereen heeft je nodig! Het is het zieke denkbeeld van anorexia…vergeet dat niet, het neemt je gedachten zo fout over, je bent het meer dan waard om dit te overwinnen en er te zijn!!!!
Lieve Michelle,
Ik weet niet of je nog weet wie ik ben, maar we waren vriendinnen op de Pierson!
Ik wens je heel veel kracht toe om dit te overwinnen, je hebt zoveel meegemaakt maar je bent sterker dan je zelf denkt! Je hebt al zo veel overwonnen, en gaat dit ook winnen!
En je blijft vechten, vechten voor jouw gezin, en dat maakt jou zeer zeker wel een goede moeder en partner!
Sterkte meid! Ik denk aan je.
Kus,
Kelly van der Burgt