Carmen, Caithlin en Indy. Allemaal prachtige, unieke persoontjes. Mama heeft eigenlijk even geen idee wie ze is. Behalve dan iemand die kookt, opruimt, poetst en regelt. Daarentegen ontplof van liefde als ik aan ze denk, met ze speel, op ze mopper of naar ze kijk!
Sinds de geboorte van Carmen ben ik fulltime mama
Ik heb geprobeerd te gaan werken, maar door de telkens terugkerende ziekenhuisopnames van Carmen, was het destijds onhaalbaar. Carmen ligt nog regelmatig in het ziekenhuis, wel met de hoop dat ze steeds sterker wordt. Ik kwam uit een fulltime baan, genoeg geld om ons allemaal te onderhouden. Buiten dat heb je een doel, een echt leven. Collega’s, veel sociale contacten, een uitlaatklep. Even iets anders zijn dan alleen maar mama.
Toen Carmen íéts opknapte, stapelden zich de problemen rondom Indy op
Hij is erg ongelukkig, onzeker en verdrietig. Hij heeft het vermogen om zich aan te passen op school. Maar dit aanpassingsgedrag maakt hem oververmoeid. Het kost hem alle energie die hij heeft. Hij laat sociaal wenselijk gedrag zien op school. En thuis ontploft de bom. Diep verdriet, boosheid en angst. Hij is bezorgd, ongelukkig met soms heftige explosies. Hij sluit zich af in zijn eigen wereld, buiten zijn eigen wereld is hij bang. Zijn wereld wordt steeds kleiner en zijn behoefte aan veiligheid groter. Hij verliest zijn identiteit. Wie ben ik? Wat kan ik? Wat wil ik? Het breekt mijn hart om hem zo te zien. Mijn vriendje. Hij is overspannen. Een burnout. Als wij ‘grote mensen’ naar de huisarts gaan met burnout klachten, dan krijgen we en doosje pillen, gesprekken met een psycholoog en vooral de tijd om tot rust te komen. Bij kinderen werkt dat anders. Hup, naar school. Dat is goed voor je. Structuur en regelmaat. Vind je het verschrikkelijk en trek je het allemaal niet? Ach joh, school is goed voor je. Hij moet maar door en door. Want tot rust komen is geen optie.
Gesprek na gesprek hebben we gehad
Ik heb geprobeerd hem bij een speltherapeute te krijgen. Maar helaas was vader onbereikbaar en kwam de toestemmingsverklaring niet van de grond. De gemeente werd er bij betrokken. Na een half jaar (!) wisten ze toestemming bij vader los te peuteren. De ene na de andere hulpverlener bemoeide zich met ons gezin. Maar niemand begrijpt het gevoel en de gedachten van mijn maatje. Steeds andere gezichten, ambtenaren die niet met elkaar weten te communiceren en overleggen. Langslepende procedures en regeltjes. Met als gevolg dat we in een soort wachtkamer zitten en hij daar de dupe van is. In mijn hoofd gil ik! “Luister nou naar me! Help mijn kind!” Iedere avond slaapt hij in ons bed, omdat hij bang is. Vaak valt hij huilend in slaap en zegt hij: “Mama, ik ben zo ongelukkig. Heel soms ben ik maar eventjes blij. Soms wil ik echt niet meer.” En dan huil ik met hem mee. Want echt, we proberen alles om voor hem een oplossing te vinden.
Nu heeft de gemeente besloten dat er een breed diagnostisch onderzoek moet plaats vinden
Heel fijn voor een kind dat al zo overprikkeld is. De kans dat er een juiste ‘diagnose’ uitkomt is minimaal. Totdat het onderzoek gestart zal worden, gaat Indy halve dagen naar school. Schrik niet: de wachttijd is 25 weken! Intussen zou er vanuit de gemeente iemand komen om wat extra te ondersteunen. Inmiddels is dit 9 weken geleden, 10 telefoontjes verder. Maar nog steeds geen enkele vorm van actie. Als ik zelf met een idee kom, wordt dit direct van tafel geveegd of niet serieus genomen. Omdat ik ook een leven heb en soms echt iets voor mezelf moet doen, ben ik voor 24u aan het werk gegaan. Zeg nou zelf: Als ik niet blijf staan, gaat het thuis ook niet goed. Tijdens het laatste gesprek met school en coach vanuit de gemeente werd mij even heel duidelijk gemaakt dat het een egoïstische keuze van mij was geweest om te gaan werken en ik hiermee mijn kinderen te kort deed. Ze moeten dan naar de opvang en voor Indy zou dat allemaal heel slecht zijn. Ik ben zo benieuwd of ze dit ook tegen vaders zeggen die werken! Ik ontplofte. Vol verdriet gestopt met werken. Intussen heb ik zelf een therapie voor Indy ingezet. Zonder ‘toestemming’ van de jeugdconsulente. Who cares! Het kind moet geholpen worden!
Nu ligt mijn droombaan voor het grijpen
In februari mag ik solliciteren. En weet je? Ik doe het gewoon. Iedereen gaat daar beter van worden. Ik zal een weer een mama vol energie zijn. Die lekker in haar vel zit. Financieel zullen we er op vooruit gaan. En de kinderen? Die zijn blij als mama dat ook is. Ik weet dat ik er ben als ze me nodig hebben. Ik droog tranen. Ik ben een taxibedrijf, kok, grapjas, hotel en wasserette in één! Nooit zijn ze iets te kort gekomen, dus nu ook niet!
DOMINIQUE
Heeft Indy misschien ASS?
loopt indy toevallig erg voor qua ontwikkeling? hb kinderen kunnen deze klachten ook krijgen als ze niet gezien/, op niveau uitgedaagd worden en door het aanpassen op school komt dat er thuis uit.
Veel succes met Indy, hopelijk krijgen jullie handvatten en duidelijkheid door een diagnose! En doen waar je je goed bij voelt mama, ook wat werk betreft.