Deze blog is persoonlijk. Het gaat over iets wat wij in de familie hebben mee gemaakt. Het gaat namelijk over mijn oom Hidde.
Hidde is een gezonde zeer sportieve man van 42 jaar. Op jonge leeftijd leert hij mijn tante (Aniek) kennen. Beiden afgestudeerd aan de Alo en beiden sportdocenten. Oom Hidde heeft samen met tante Aniek de wereld rond gereisd in 1993. Ze zijn op veel mooie plekken geweest, en hebben veel bijzondere mensen ontmoet. Na hun wereldreis zijn ze verhuisd naar het buitenland. Daar zijn ze begonnen met het openen van bloemenwinkels. Dit ging er goed en ze werkten hard. Tussendoor was er nog tijd om mooie verre reizen te maken. Zo beklommen ze de Gokyo Peak (5850 meter) en reisden ze door Nepal. In 200 werd mijn eerste nichtje Nova geboren. Ondertussen ging het erg goed met de zaken en kwamen er meer winkels bij. In 2005 werd er weer een meisje geboren, Lou.
Oom Hidde en tante Aniek hadden een grote droom, namelijk dat ene huis midden in het bos. Ze maakten vaak wandelingen in het bos en zagen dat huis staan. Ze waren op slag verliefd. Alleen was er een probleem: het huis stond niet in de verkoop! Na een aantal jaar was het zo ver, het huis stond te koop. Meteen brachten ze een bod uit en het huis was van hun. Wat waren ze trots! Eindelijk hun droomhuis. Eén probleem, het stond bijna op instorten! Het huis werd tot de laatste laag stenen gesloopt. En de bouw werd opnieuw gedaan. Oom Hidde was super handig en wist precies wat hij wilde. Het was een echt jarenplan. Nee, dat huis werd niet zomaar gebouwd. Om te zorgen dat de twee meiden zich niet verveelden daar, heeft hij als eerst een prachtige boomhut gebouwd. Eentje waar iedereen jaloers op was. Waar veel wandelaars even stil stonden om het te bewonderen. Eentje waar zelfs dakpannen op lagen en waar je kon slapen. De bouw ging goed, met soms wat vertraging. Het werd langzaamaan een echt droomhuis. Zo’n huis dat van alle gemakken voorzien was, alle luxe had en vooral heel prachtig was. Veel natuurlijke producten, oude eiken houten balken en scheve boomstammen als vloer. Echt een super mooi huis, waar mijn oom en tante niet alleen trots op waren, maar waar de hele familie trots op was .
Toen het huis bijna klaar was, gebeurde er iets verschrikkelijks. Iets wat je je niet kunt voorstellen. Het was een vrijdagmiddag. Ik weet het nog goed. Een zonnige dag. Mijn vriend was jarig. Ik had voor het eerst in mijn leven stiekem gespijbeld om samen te gaan lunchen. Toen we rond het middaguur terug naar huis reden kreeg ik ineens een rare steek in mijn hart. “Dit trekt snel weg. Besteed er geen aandacht aan”, dacht ik. Om 16.00 uur ging de telefoon. Mijn vader belde; ‘Rose Anne, ben je bij Tim? Is er bezoek? Is Tim bij je?’ Ik dacht: ‘Oh oh, hij is erachter gekomen dat ik voor het eerst heb gespijbeld’. En toen vertelde hij het volgende: ‘Oom Hidde is vanmiddag overleden. Mama en ik gaan er nu naartoe’. En toen stopte ik even met ademen. “Huh? Nee! Hoe dan? Dit is niet waar! Dat kan helemaal niet! Hij had vast een ongeval gehad met de kettingzaag ofzo’, dacht ik nog. Op zaterdag moest ik de hele dag oppassen. Ik had totaal geen zin, maar ik kon daardoor ook aan iets anders denken. Mama belde: ‘Uhmm, Rose Anne, weet je het al van tante Aniek?’, vroeg ze. “Wat?”, dacht ik bij mezelf en toen ineens schoot het me te binnen. Ik zei: ‘Ze is toch niet zwanger he?’ Het was stil aan de andere kant van de lijn. Het was dus zo. Ze was echt zwanger van hun derde kindje.
In de ochtend kwam Hidde vol trots op zijn werk: ‘Wij krijgen weer een kindje.” Oh wat waren ze gelukkig! Eindelijk was het gelukt en ging het goed met de zwangerschap. Ze zouden die middag de familie gaan bellen met het blije nieuws. Maar in plaats van dat leuke telefoontje kregen wij het verschrikkelijk telefoontje dat hij zo plotseling en te vroeg was overleden. Oom Hidde was de week ervoor bij mijn oma geweest om nieuwe kozijnen te plaatsen. ‘Dit doe ik, daar hoeft niemand voor te komen’. Hij bouwde tenslotte zijn eigen huis, dus die kozijnen waren makkelijk. Nadat hij weer thuis was, had hij wat last van zijn linker bovenarm. Ook zijn kaken waren gevoelig. Achteraf gezien waren dit allemaal tekenen. Opgeven dat kende hij niet! Hij ging door. ’s Middags was hij op weg samen met de hond op de fiets om de kinderen van school te halen. Toen hij niet aan kwam, belde de kleuterjuf op waar hij bleef. Ze kreeg de politie aan de lijn en nam mijn nichtjes mee naar huis. 250 Meter verder van hun droomhuis is hij overleden aan een hartaanval. Een wandelaar vond hem, met de hond er blaffend naast. De ambulancier wist wie hij was. Hij belde zijn ex vrouw, dat is een vriendin van mijn tante. Ze moest zo snel mogelijk naar de ingang van het bos komen. Samen met de politie zijn ze op zoek gegaan naar mijn tante. Ze nam haar telefoon niet op, want ze was tenslotte aan het werk. Toen mijn tante bij de juf kwam zei mijn nichtje van toen 7 jaar: ‘Papa is dood he?’
Hij lag erg mooi thuis opgebaard. Mijn nichtjes waren heel liefdevol en vonden hun papa heel mooi hoe hij daar lag. Al was het wel raar dat hij niet meer wakker werd. Ik kwam daar aan en mijn nichtje van 7 trok me mee. “Kom Rose Anne, we gaan naar papa”. Daar lag hij! Mijn lieve sportieve oom in een kist. Waarom? Waarom nou toch? Als er iemand gezond en gelukkig in het leven stond, was hij het wel. Mijn grote voorbeeld. Wat was en ben ik trots op hem. De uitvaart was heel erg mooi. Niemand was in het zwart gekleed. De zon scheen en de stemming was ondanks al het verdriet heel liefdevol. De kinderen speelden en renden rond. Ondertussen begon het buikje bij mijn tante al te groeien. Hun derde wondertje, een heel heel erg mooi cadeau wat hij heeft achter gelaten. Mijn nichtje Julie werd geboren, een gezond lief meisje. Langzaam aan werd het leven weer opgepakt, met veel hulp van familie en een au pair lukte het mijn tante om alles draaide te houden. Super knap, zo’n sterke vrouw! Ze ging maar door, het huis moest ook af. Dus er werden klusdagen georganiseerd. Veel familie en vrienden kwamen dan een weekend om mee te bouwen en te klussen. Grote bakken met eten ging rond, kampvuurtjes erbij en zo hadden we het over oom Hidde.
Julie vroeg wel eens aan mij: ‘Waarom heeft papa toch niet op mij gewacht?’ Hij is zo dichtbij huis overleden dat ik met mijn nichtje daar wel eens ging lunchen. Dan gingen we picknicken en vertelde ze een hoop over haar papa die ze nooit heeft kunnen ontmoeten. Iedere januari vierden we zijn verjaardag met de hele familie en liepen we naar zijn plekje. Het plekje waar hij het leven liet. Zijn thuis!
Dit drama is inmiddels al 8 jaar geleden. Mijn tante heeft weer een lieve man gevonden die erg goed voor hun is. Met de meiden gaat het gelukkig ook goed. Oom Hidde wordt nooit vergeten. Er worden nog regelmatig leuke herinneringen opgehaald waarbij er gelachen wordt. Wat een mooie man was hij! Het motto voor de familie na zijn overleden was dan ook: ‘Pluk de dag’
PROFBLOG KRAAMVERZORGSTER
