Hoe gelukkig kon je zijn? Ik was zwanger! En dat zo snel na de miskraam. Ik kon het gewoon niet geloven, zo blij! Ik was natuurlijk ook angstig, want zou het deze keer wel goed gaan? Maar alles voelde anders, de test was niet vaag of onzeker, maar een echte knaltest! Mijn HCG-waarde in mijn bloed was skyhigh, ik voelde de aanwezigheid van het kindje dat groeide in mij en ik wist het ergens gewoon, dit zat goed. Oke, ik was vier weken zwanger en toen moest ik nog eindeloos mijn mond houden. Je wilt dat dan meteen van de daken schreeuwen toch? De dagen duurden lang en de weken leken maanden. Ik voelde mij al snel echt belabberd en kreeg geen hap door mijn keel. Met zeven weken hadden wij een controle echo bij de fertiliteitsarts. En ja hoor, een kloppend hartje. Wauw, echt zo bijzonder! Ondanks de blijdschap van de zwangerschap voelde ik mij niet zo goed. De kilo’s vlogen er af en ik kreeg veel pijn aan mijn onderrug. Volgens de verloskundige waren die rugklachten vanuit bekkenpijn, dus kreeg ik een verwijzing naar de fysiotherapeut. Toen de huis-, tuin- en keukentips niet hielpen voor de misselijkheid, ben ik begonnen met de medicatie Emesafene. Gelukkig haalde dat de scherpe randjes er wel af. Toch ging het werken als verpleegkundige op een hectische afdeling PAAZ, psychiatrie afdeling van het algemeen ziekenhuis, niet lekker. De spanning die op zo’n afdeling kon heersen vond ik normaal juist interessant en maakte het werk divers, nu werd ik er bang van. De somatische aspecten van het werk, zoals wonden behandelen en de poep- en plasverhalen, trok ik slecht met de misselijkheid. Over de bekkenpijn maar niet te spreken. Ik moest mij soms ziek melden. Mijn lijf trok het niet. Ik vond dat heel erg moeilijk, want ik meldde mij nooit ziek en had het gevoel dat ik mijn collega’s in de steek liet. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel was altijd groot geweest naar mijn werk.
In het begin van de zwangerschap had ik ook een afspraak bij de pop-poli. Dit is een poli voor zwangere vrouwen die last hebben van psychische klachten of zoals ik medicatie gebruikten daarvoor. Er zat een kinderarts, psychiater en verloskundige bij het gesprek. Zij keken ieder vanuit hun specialisme wat er nodig was voor een gezonde zwangerschap voor moeder en kind. Ik gebruikte al jaren antidepressiva en het ging goed met mij. Maar als zwangere vrouw maak je meer bloed aan dus de werking van de medicatie was minder en de hormoonschommelingen konden een vrouw uit balans brengen. Om die reden werd er soms geadviseerd de medicatie al iets op te hogen. Ik wilde dat liever niet, ik voelde mij goed en dacht: “Hoe minder medicatie hoe beter”. Er werd ook verteld dat uit onderzoek is gebleken dat vrouwen die eerder een depressie hebben doorgemaakt 20% kans hebben op een depressie in de zwangerschap. “Nou, mij zal dat echt niet overkomen hoor. Ik ben eindelijk zwanger na bijna twee jaar. Mij krijg je niet depressief!”, dacht ik…
Hehe, eindelijk het tweede trimester en de termijn echo. Wauw, dit was één van de mooiste momenten uit mijn leven. Een prachtig kindje springend in mijn buik en al zo compleet! Ik heb de echoscopiste met tranen in mijn ogen wel 10 keer bedankt, waarop zij antwoordde: ‘Dit hebben jullie toch echt zelf gedaan hoor’. Opluchting. Ik had de gevarenzone overleefd en mijn zwangerschap was geen geheim meer. De misselijkheid kon vanaf nu ook gaan afnemen, halleluja! Maar ondanks dat, voelde ik mij niet fijn. Ik had weinig energie en zin in de dag. “Het zal wel door de bekkenpijn en misselijkheid komen toch?”
Een paar weken later merkte ik dat ik gedachten begon te krijgen die ik niet begreep, die niet van mij waren. Ik had nergens meer zin, lag het liefst de hele dag in bed en voelde mij niet gelukkig. Douchen voelde al als een hele opgave. Ik zag geen nut in het leven, niet dat ik dood wilde, maar ik vond er niks meer aan. Ik was wel blij met mijn zwangerschap, maar bij het idee dat er iets mis zou kunnen gaan, kreeg ik suïcidale gedachten. Ik begreep er niks van: “Waar komt dit vandaan? Ik ben zwanger! Ik heb alles waarvan ik gedroomd heb. Een mooi huis, goede baan, fijne vrienden, lieve familie en een stabiele relatie met een leuke man! Ik hoor nu toch het gelukkigste persoon op aarde te zijn?” Helaas was dit niet het geval. Ik voelde mij niet gelukkig. Ik heb toen een afspraak gemaakt bij de POP-poli. De psychiater diagnostiseerde dat ik weer in een depressie zat. Eigenlijk geloofde ik dit niet. “Dit kan toch niet waar zijn!? Zo erg is het toch niet? Misschien stel ik mijzelf gewoon aan en doe ik maar alsof”. Nee, ook die gedachtes kwamen vanuit mijn depressie. Ik deed mij eigenlijk al veel beter voor dan het daadwerkelijk ging. Het ging niet goed met mij en mijn medicatie werd opgehoogd. Werken ging al niet goed, maar met de depressie erbij belandde ik in de ziektewet.
Helaas merkte ik vrijwel niks van de medicatie ophoging en werd de medicatie nog meer opgehoogd. Ik praatte er met niemand over. Ik schaamde mij zo ontzettend. Ik voelde mij schuldig tegenover mijn kindje. “Wat ben ik voor een moeder?! Voordat je zelfs geboren bent, ben ik al geen goede moeder. Had ik wel mogen kiezen voor een zwangerschap met mijn geschiedenis met depressieve episodes?”,dacht ik regelmatig. De enige personen met wie ik mijn gevoelens deelde waren mijn partner en zus. Op mijn werk vond ik het heel moeilijk. Bang om open te zijn over mijn situatie, bang voor een afkeurende blik of opmerking. Die afkeurende blik had ik namelijk al genoeg van mijzelf. Nee, ik sloot mij liever af van alles en iedereen. En daarmee was ik dus best wel alleen.
De medicatie sloeg snel aan en ik voelde mij ineens veel beter. Ik had weer energie, de misselijkheid was over en kon genieten van de dag. Ik ging veel wandelen met mijn hond Amber en mijn lieve zus. Zij begreep mij goed en wij brachten veel tijd door samen. Ik zat volledig in de ziektewet. Ik moest dingen doen die mij energie gaven en proberen te genieten van de zwangerschap. Voor mijn gevoel deed ik dat nu eindelijk! Ik was ongeveer 20 weken zwanger. Maar deze periode duurde niet lang. Al snel merkte ik dat ik mij hyper voelde, mijn hart hevig klopte, ik moeilijk kon slapen en veel wakker werd ‘s nachts. Ik ging al om 5 uur in de ochtend met de hond wandelen om mijn hoofd ‘leeg’ te maken. In mijn hoofd was het druk, te druk. Ik hoorde mijzelf de hele tijd hardop praten. Ik hoorde mijn gedachten vliegensvlug door mijn hoofd gaan. Het hield mij van mijn slaap. Met de dag werd het erger. Naast mijn eigen stem hoorde ik ook melodieën in mijn hoofd. Niet zoals je soms een liedje in je hoofd hebt, nee ik hoorde Mariah Carey en Marco Borsato door elkaar heen zingen. Ik probeerde het liedje wat zich afspeelde in mijn hoofd maar te gaan luisteren met de hoop dat als ik het liedje echt had geluisterd, het zou stoppen. Maar het werkte niet. Ik had een continue onrust in mijn lijf. Alsof ik haast had en ik van alles moest doen. To do lijstjes maken, in bad gaan, wandelen, bezigheidstherapie zoals kerstkaarten schrijven. Het hielp niks. Ik besloot naar de dokter te gaan. Ik hoopte op slaapmedicatie, dan zou ik weer goede nachten maken en de rust terug vinden. De huisarts begreep niet waarom ik niet naar de pop-poli ben gegaan. Achteraf weet ik dat ook niet. Ik dacht: “De huisarts kan wel wat voorschrijven en dan is het zo over”. De huisarts zou contact opnemen met de pop-poli en adviseerde mij met een psycholoog te praten. Ik werd vrij snel na de afspraak met de huisarts gebeld door de psycholoog met de mededeling “je bent hypomaan”. Ik was woest! Ik was zo boos. “Noem je mij hypomaan? Wat is dit voor een zorgsysteem! Ik trek zelf aan de bel, ben zo open naar de zorgverleners over hoe ik mij voel en het enige wat jullie kunnen doen is een stempel op mij drukken? Ik ben niet hypomaan, ik weet echt wel wat dat is, het is mijn werk!”, dacht ik. Ik voelde mij zo beledigd en immens verdrietig. Waar ben ik in beland? Misschien is er gewoon helemaal niks aan de hand met mij. Elke vrouw heeft in de zwangerschap toch hormoonwisselingen? Heb ik mijzelf onterecht in deze situatie gebracht doordat ik bij die pop-poli liep? Werden mijn klachten gewoon in een hokje gestopt? Elke zwangere vrouw heeft toch stemmingswisselingen? Ik had weerstand, weerstand tegen dit alles. Want ten eerste wilde ik dat er niks aan de hand was. Ik wilde niet dat dit gebeurde. Ik schaamde mij zo ontzettend. Waarom ik? Ik ben ook nog eens ggz-verpleegkundige en dat gebeurt mij dit? Ik zag het niet als een ziekte die mij overkwam, maar als iets wat ik mijzelf aandeed, dat ik als persoon niet voldeed. Maar helaas was het gewoon de harde waarheid. Ik was ziek. Ik had een depressie en deze depressie was door de vlotte medicatie ophoging overgegaan in een hypomaan beeld. Ik moest mijn antidepressiva weer verminderen en ik kreeg extra medicatie voor de onrust, een kalmerend antipsychotisch medicijn. Wauw, look at me! What a moment of failure and shame.
Gelukkig hielp de extra medicatie vrij snel, sliep ik al weer de nachten door en werd het rustiger in mijn hoofd. Ik bezocht wekelijks de psycholoog voor ondersteunende gesprekken en deed vooral elke dag iets wat mij een goed gevoel gaf. Ik was zelf niet in staat om mensen op te hoogte te houden van mijn gezondheid. Ik kon het zelf nauwelijks geloven. Ik had ook het idee dat mensen mij toch niet zouden geloven of een aansteller zouden vinden. Daarom vind ik het juist zo belangrijk, nu ik het wel kan, dit te vertellen. Dat elke persoon op aarde, ook een ggz-verpleegkundige, een depressie kan krijgen. Ja, liever had ik mijn been gebroken want dan was het duidelijk, die trap kon je niet op! Maar als je een depressie hebt, kan je ook heel veel dingen niet, maar dat is veel minder duidelijk.
Het derde trimester kondigde zich aan en eindelijk voor het eerst in de zwangerschap kon ik zeggen: “Ja ik voel me goed en ja ik geniet van deze zwangerschap”. Wat een verademing.
DORRIS
