‘De politie heeft een baby gevonden, willen jullie haar tijdelijk adopteren!?’

Dinsdagochtend zijn we officieel open gegaan voor één of meerdere pleegkindjes en dus kan ieder moment de telefoon gaan

Om me heen hoor ik dat het gemiddeld toch zeker een paar maanden duurt voordat er daadwerkelijk gebeld wordt met het voorstel van een plaatsing, maar ik heb graag alles op orde en dus ben ik vandaag op pad. Al vroeg vanmorgen werd onze pleegzoon opgehaald met het taxibusje en na een kopje koffie in m’n eentje ben ik op de fiets richting het dorp gegaan.

Luiers in verschillende maten, tandenborstels en peutertandpasta, pyjamaatjes in verschillende maten, een nieuwe luizenkam en veel kindertussendoortjes

Ik ben in inkoopmodus geschoten. Om me heen hoor ik mensen gezellig kwebbelen over de dagelijkse dingen in het leven, ze moesten eens weten wat ik aan het doen ben. Ik bereid me in stilte voor op iemands zwartste dag…

De caissière vertelt me over haar eigen zoontje en haar ervaring met de pyjama die ik juist wil afrekenen als de telefoon gaat: Pleegzorg. Het zal toch niet? “Ik ben zo terug”, zeg ik nog tegen de mevrouw achter de kassa en buiten neem ik de telefoon op. Ergens verwacht ik een simpele vraag als ‘voor welke leeftijd hebben jullie ook alweer precies plek?’ Of ‘klopt het dat jullie weer open zijn?’ Maar het is zover.

“De politie heeft vannacht een baby gevonden”, vertelt Samantha mij na een korte begroeting

Mijn hart klopt voelbaar sneller, een baby gevonden… Vanaf dat moment gaat alles in sneltreinvaart. Samantha vertelt mij wat ze op dit moment weet en dat is hartverscheurend weinig, zelfs de naam van het meisje is niet zeker. Over haar ouders is weinig bekend en het weinige dat bekend is, voorspelt een heftige plaatsing. Een jonge baby, ze schatten vier weken. Dan stelt ze mij de vraag: “Hebben jullie plek en tijd om dit meisje op te vangen?”

Ik bel mijn man, maar heb in mijn hart al lang ja gezegd

Het bloed in mijn lijf stroomt in de zesde versnelling en ik heb moeite om mijn ademhaling onder controle te houden. Achteraf vertelde manlief dat hij al aan mijn “Hallo” kon horen dat er gebeld was door pleegzorg. Grappig hoe goed je elkaar dan kent. We praten kort, wisselen de feiten uit en besluiten dat we natuurlijk plek hebben. Een klein probleem is het tekort aan voogden, er is niemand die dit baby’tje bij ons thuis kan brengen of wij haar even op kunnen halen zo’n honderd kilometer bij ons eigen huis vandaan. Terwijl manlief zijn baas bijpraat en zorgt dat hij de rest van de week vrij is, bel ik Samantha terug met het goede nieuws en krijg ik het adres waar we de baby op moeten halen. Het liefst voor één uur, want ze hebben geen tijd om de baby nog langer te houden. We doen ons best. Ik heb inmiddels geleerd om me niet onder druk te laten zetten. We doen wat we kunnen. Terug in de winkel is de caissière razend nieuwsgierig, maar ik laat niets los. Ik betaal en wens haar vriendelijk een fijne dag. “Wat zal de mama van dit meisje een verschrikkelijke dag hebben”, schiet er tegelijkertijd door me heen.

Thuis gekomen zet ik een babybedje in elkaar op onze slaapkamer

Ik haal bij de overbuurvrouw twee warm water kruiken, kook flesjes uit en kijk wat ik heb aan meisjes babykleding. Een meisje van vier weken heeft ongeveer maatje 56 toch? Nog snel haal ik avondeten uit de vriezer dan kan dat vast ontdooien en heb ik vast contact met de school van onze pleegzoon en vertel ik hem zelf het nieuws dat er als hij vanmiddag terug komt uit school, een baby bij ons thuis zal zijn. Hij vindt het fantastisch en is zich niet bewust van de tragedie die hieraan vooraf is gegaan en dat laat ik zo. Het is goed dat dit meisje met liefde en enthousiasme ontvangen gaat worden vanmiddag. Als manlief thuiskomt geef ik hem amper tijd om te plassen. “Kom we moeten gaan!” In de auto moet ik huilen van de spanning, het onverwachte van dit moment en van de ellende die ineens zo dichtbij is. Hoezo vindt de politie een baby en wáárom is zelfs haar naam niet écht duidelijk? Hoe kan dit gebeuren in Nederland?!! We hebben het over haar ouders, over de Nederlandse gezondheidszorg en vragen ons af of verloskundigen niet iets van meldplicht hebben? Hoe dichter we onze bestemming naderen, hoe stiller het wordt. We weten even niet wat we nog kunnen zeggen. We zijn allebei gespannen en tegelijkertijd hebben we er ook zin in. We gaan een klein babymeisje ophalen waar we voor mogen zorgen.

Met m’n jas nog aan krijg ik een héél klein meisje in mijn armen gelegd

Ik ben overrompeld door alle gevoelens die er door me heen gaan, m’n keel zit dicht en het lukt me niet om beleefd te kletsen. M’n hart ontploft van acute liefde én breekt tegelijkertijd, dit meisje is véél te klein en staat stijf van de spanning. Haar vuistjes zijn stijf dichtgeknepen en haar lichaampje is gespannen. Ik vecht tegen mijn tranen terwijl mijn man luistert naar de kleine stukjes informatie die deze mevrouw ons kan geven. Binnen tien minuten staan we weer buiten met dit meisje in een Maxi-Cosi en verder niks. Geen voeding waaraan ze gewend is, eigen doekje, knuffeltje of luiertas. Niets. Dit meisje heeft helemaal niks, zelfs haar naam is niet zeker… We zetten haar in de auto en vertrekken onderweg naar huis. Tot op dit moment hebben we onze families nog niets verteld over deze nieuwe plaatsing. Via de app stuur ik een fotootje van dit kleine meisje met de boodschap dat ze tijdelijk bij ons zal wonen. Voorlopig even geen afspraken, even zoveel mogelijk rust in ons huis, rust voor dit meisje en ons gezin. Wat zal de toekomst ons brengen? Hoe lang zullen we voor dit meisje mogen zorgen? Wat zal háár toekomst zijn?

Welkom in de hartverscheurende wereld van pleegzorg…

PLEEGOUDERS