Babies en slapen. Hele bibliotheken zijn er over vol geschreven. Wel of niet weg leggen, laten huilen, niet laten huilen… Onze peuter is net twee jaar. Hij ging van op mij slapen, naar bij mij slapen. En van de cosleeper naar zijn eigen ledikantje bij ons voeteneind. Totdat hij ineens zelf aan gaf “eigen bed slapen, eigen kamer”. In zijn eigen kamertje zat ik elke avond naast hem op de grond. Ik zong liedjes, wiegde hem en duwde hem een beetje heen en weer. Door dit contact voelde hij zich veilig genoeg om in slaap te vallen.
PAS OP! SLECHTE SLAAPGEWOONTE!
Nu krijg je een kind wat niet op zichzelf in slaap kan vallen. Een kind wat hulp gaat vragen midden in de nacht. Een kind wat in het donker komt vragen om een knuffel en een slokje water. Een kind wat geborgenheid zoekt als hij wakker wordt. Een kind wat manipuleert om zijn zin door te drammen. Een kind wat nooit meer op zichzelf zal leren inslapen…
HOU JE BEK!
Al moest ik op deze manier bij hem zitten tot hij 16 jaar is. Ik ben zijn moeder. Een moeder die haar kind hulp bied, ook in de nacht. Een moeder die haar kind een knuffel en een slokje water geeft. Een moeder die haar kind geborgenheid biedt als hij wakker wordt. Een moeder die haar kind leert dat hij niet altijd zijn zin kan krijgen, maar dat hij wel gehoord en gezien wordt. Inmiddels slaapt onze peuter zelf in. In zijn eigen kamertje en in zijn eigen bedje. Ik zit enkel nog in de schommelstoel en zing een paar liedjes of voed zijn zusje van 5 maanden terwijl hij in slaap valt. Hij heeft zelf leren inslapen zonder stress, zonder huilen. En het belangrijkste: Hij heeft nooit het vertrouwen in mij verloren. Hij is altijd gehoord. Dat heeft er voor gezorgd dat hij slapen ziet als iets fijns. Hij voelt zich veilig en wil ook zelf naar bed als hij moe is.
Waar ik met de peuter uren heen en weer heb gelopen om hem als baby in slaap te wiegen, slaapt onze nieuwe baby binnen 5 minuten. Die kan je 8 van de 10 keer ook gewoon weg leggen zonder dat ze meteen wakker schiet. Wat een verschil. Geen kindje is het zelfde. Waarom lees ik dan nog zo vaak van die vreselijk achterhaalde adviezen om je kindje maar te laten huilen? Ja, je kind zal stoppen met huilen, maar ten koste van wat? Het vertrouwen in jou als moeder, want ja je komt toch niet. En jij het vertrouwen in jezelf, want ja je luistert toch niet naar je onderbuikgevoel. Je gaat mij namelijk niet vertellen dat je je kind niet wilt troosten als het huilt. Natuurlijk wil je dat! Waarom leren ze alle nieuwe mama’s niet bij het consultatiebureau hoe ze hun eigen gevoel moeten volgen? Waarom leren we nieuwe mama’s niet dat zij zelf het beste weten wat hun kindje nodig heeft? Waarom denken we nog steeds dat baby’s meteen zo moeten kunnen slapen als een volwassenen. Dat is toch raar? Waarom zijn wij zo raar? Een baby heeft 9 maanden in jouw buik gezeten en dan wordt het geboren en moet hij zelf gaan slapen ergens in een bedje ver weg bij zijn mama. Koekoek. Natuurlijk is het lekker makkelijk voor ons als volwassen als je baby gewoon gaat slapen zodat jij iets anders kunt doen. Wat is je prioriteit? Je eigen gemak, of dat je kindje zich veilig en geborgen voelt?
Anyway ik ben voor een methode die kind volgend is. En omdat elk kind anders is kan ik niet vertellen welke methode er voor jouw kindje werkt. Wel kan ik je uitnodigen om elke keer opnieuw bij jezelf te voelen wat er nodig is. Elke dag weer. Wat heeft je kindje nodig? Juist wel die rust? Leg hem weg. Jouw nabijheid? Hou hem bij je. Sounds easy. Is het ook. Jij bent de expert, jij kent je kindje en jij weet wat er gebeuren moet om je kindje veilig en rustig te leren slapen. Vertrouw daar maar op. En heb geduld. Einde preek.
Succes met de quarantaine. Of misschien kunnen we ook wel een beetje genieten van die extra tijd met ons gezin?
Thema voor nieuwe blog?
MARINKA
