Ons adres is geheim…

Soms heb je een dag dat je ineens enorm stil staat bij dingen die al tijden hetzelfde zijn. Een echte aanleiding is er vandaag eigenlijk niet, behalve dat de mevrouw in de apotheek m’n adres zei. Hardop zei ze mijn adres als controlevraag op mijn naam en geboortedatum, “U woont aan de … in …?” Een doodnormale vraag, maar ik keek meteen om mij heen. Wie had het adres gehoord?

Ons adres is geheim, niet voor familie en vrienden en natuurlijk ook niet voor de buren, maar ons adres staat bij de meeste bedrijven onder een extra laag. Waar je normaliter in het ziekenhuis meteen je adres in beeld krijgt, staat daar bij ons in rode letters dat ons adres niet gedeeld mag worden met derden. Ook in het gemeentehuis, bij de tandarts en bij andere bedrijven heeft het blokje met ons adres een alarmerende melding om ervoor te zorgen dat iedereen zich wel twee keer bedenkt voordat hij of zij het deelt met iemand anders. Vandaag voelt het ineens als iets zwaars, een belasting. Met de mevrouw van de apotheek heb ik achter gesloten deuren besproken waarom ik zo schrok van het feit dat ze ons adres hardop noemde. Ik vertelde haar over ons gezin, onze pleegkinderen en de geheime plaatsingen. Het feit dat er op dit moment ouders naar ons adres op zoek zijn, dat er verschillende keren politie aan te pas is gekomen en dat de rechter daarom heeft besloten dat ons adres geheim moet blijven…

Pleegzorg heb je in allerlei soorten en maten, van vrijwillig kader waar ouders zelf aangeven de zorg van hun kind niet alleen aan te kunnen. Waar samen met ouders gezocht word naar een pleeggezin en waar de ouders ook wensen aan kunnen geven. Ouders gaan een samenwerking aan met de pleegouders en soms woont het kind vervolgens zelfs de ene helft van de week bij ouders en de andere helft van de week bij de pleegouders. Dit is een hele open vorm van pleegzorg, zonder dwang en vaak met een hoge mate van samenwerking. Dan zijn er andere vormen, weekendpleegzorg voor ouders die af en toe ontlast moeten worden, netwerkpleegzorg waar het kind door bijvoorbeeld een oom en tante of een opa en oma opgevangen kan worden als de eigen ouders het niet kunnen. En het andere uiterste van de zonet genoemde open vorm, is een geheime crisisplaatsing. Ouders weten in dit geval niet wat er gaat gebeuren, ookal is er op het moment al heel veel hulpverlening aanwezig in het gezin. Kinderen worden in Nederland zéker niet zomaar uit huis gehaald. Ouders krijgen ruim de kans om mee te werken, hulp te aanvaarden en verbetering te laten zien. Als jeugdbescherming ernstige zorgen heeft over de veiligheid van een kind, komt het dus voor dat er een rechtszaak plaatsvindt zonder ouders en dat de rechter besluit dat kinderen direct uit huis geplaats moeten worden. Wij hebben dit nu verschillende keren meegemaakt en dit is voor een kind verschrikkelijk! Het ene moment zit je in je eigen huis, de deurbel gaat en nietsvermoedend doet iemand de deur open. Voor de deur staat een gezinsvoogd van jeugdbescherming met het bevel van de rechter, het bewijs dat ze de kinderen mee mag nemen naar een onbekende plek. Vaak is er politie achter de hand voor het geval dat nodig is. Politie, vreemde mensen met wie je mee moet, je ouders huilend, schreeuwend achter moeten laten en geen kant op kunnen. Vaak is er niet eens de tijd om een tas te pakken met je eigen spullen, voor een kind is het verschrikkelijk. Zo’n plaatsing is crisispleegzorg en in veel gevallen begint zo’n plaatsing geheim voor de veiligheid van iedereen. En wij zijn dus zo’n geheim adres. Al jaren is ons adres geheim en dat zal voor twee van onze pleegkinderen waarschijnlijk voorlopig ook nog zo blijven omdat het simpelweg niet veilig is voor ons én voor het kind als de biologische families achter het adres komen…

We hebben in de afgelopen jaren veel meegemaakt, bedreigingen, politiebegeleiding als we naar een ziekenhuisafspraak gingen, biologische ouders die door de politie werden opgepakt onderweg naar ons en zelfs een situatie waar we fysiek beschermd moesten worden, maar eigenlijk ben ik nooit echt bang geweest. Natuurlijk word je onrustig als de politie langs komt om je te vertellen wat je moet doen als… Het is geen fijn gevoel als je bedreigd wordt. Het komt dan allemaal wel heel dichtbij. En toch heb ik me nooit écht onveilig gevoeld, tot de laatste weken…

In de situatie is niet écht iets veranderd, alleen hebben we nu te maken met een onvoorspelbare moeder die niets meer te verliezen heeft. Dat hééft ze natuurlijk wel, maar voor haar gevoel heeft ze alles verloren toen de rechter haar recht in haar gezicht vertelde dat haar dochter nooit meer bij haar zal wonen. Er komt geen moment waarop een rechter besluit dat het kind terug mag. Tot zij volwassen is zal ze in pleegzorg en dus in ons gezin blijven wonen. Een moeder die tot op het bot gevochten heeft, die écht haar best heeft gedaan en waarbij het simpelweg niet lukt. Verslaving en verleden drukken te zwaar op haar voornemens. Ze is beschadigd en het lukt haar gewoon niet. Mijn hart huilt voor haar, maar voor het eerst ben ik ook écht een beetje bang… Waar is een moeder die alles al verloren heeft, toe in staat? Er volgden gesprekken met de politie om onze veiligheid te waarborgen. We weten wat we moeten doen als het zo ver zou komen, maar liever hebben we dat het niet zover komt. Liever wil ik samen met haar werken aan een goeie relatie, een manier waarop we sámen kunnen werken, maar daarvoor zal ze eerst moeten verwerken dat haar rol als moeder op afstand zal blijven. Wij kunnen hierin niets doen behalve wachten. Haar de tijd geven om te verwerken wat er is verloren, haar de tijd geven om tot rust te komen en ondertussen doorgaan met wat we al die jaren al doen. Zo goed mogelijk zorgen voor haar dochtertje, haar dochter vertellen wie haar biologische moeder is en dat zij ongelovelijk veel van haar houdt.

Het moment bij de apotheek maakte voor mij even heel hard duidelijk wat het allemaal met mij doet. Het is niet dat we een keus hebben, dit is wat we doen, dit is wie ik ben. Ik ben pleegmoeder van prachtige kinderen en ik zou niet anders willen. Maar toch moet ik ook naar mezelf eerlijk blijven en me beseffen dat het ook iets met mij doet. Dat mijn gevoel van veiligheid belangrijk is en dus neem ik de tijd om met de mevrouw van de apotheek te praten, leg ik zonder details, uit waarom ons adres geheim moet blijven en hoop ik dat het een volgende keer niet weer gebeurd. Een geheim adres hebben we al jaren, maar vandaag voelt het even extra zwaar. Vandaag voelt het als een belasting en als iets pittigs. Gelukkig is er morgen weer een dag, dan gaat het vast weer beter…

PLEEGMOEDER