Voorkeur voor het geslacht van je kind… Daar rust toch altijd een beetje een taboe op, heb ik het idee. Natuurlijk is er niets belangrijker dan een gezond kind, maar mag je dan niet uitspreken dat je een voorkeur hebt?
Mijn ideaalbeeld was altijd twee zoons en één dochter! Waarom? Ik had zelf heel graag een broertje gewild vroeger, maar ik kreeg alleen maar zusjes (sorry zusjes!). Een dochter was gewoon een droom, samen kunnen knutselen, haartjes vlechten, winkelen, tutten en ga zo maar door. Als ik kijk naar de band die ik met mijn moeder heb, leek het me geweldig om dat ook te ervaren. En dan twee broers die naast haar zouden staan, haar zouden beschermen.
Toen ik na twee zoons opnieuw zwanger mocht raken, hoopten we dan ook op een meisje, wat bleek? Het was een tweeling! Eéneiig nog wel! Dus het was of een huis vol mannen of een evenredige verdeling! Toen we bij 16 weken hoorden dat het meisjes zouden worden, waren we dolblij! De kamer werd geverfd in verschillende tinten roze en de eerste meisjes kleertjes kregen we onder de kerstboom.
Toen we met 20 weken voor een uitgebreide echo gingen (omdat het een ééneiige tweeling was) werd ons ideaalbeeld binnen één minuut van tafel geveegd. De echokop ging erop en we zagen direct een geslachtsdeel dat we niet hadden verwacht. De gynaecoloog zei: “Ehm… dit is geen meisje”. Ik dacht: “Ja duh, dat zie ik ook wel!” En daar begon mijn rouwproces. Want dat was zoals ik het ervaarde. Er zijn zoveel vormen van rouw en ook afstand doen van een bepaald ideaalbeeld is daar één van. Ik moet accepteren dat ik nooit een dochter zal krijgen en dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan. Begrijp me niet verkeerd, we zijn gezegend met vier prachtige jongens en bovenal gezonde jongens! En ik zou er niet één willen ruilen voor een meisje, maar dat neemt niet weg dat ik wel heel graag een dochter had gewild!
Nu twee jaar verder heb ik er vrede mee, althans bijna altijd. Wij mensen hebben vaak de neiging direct te benoemen wat we zien, er direct een mening over te hebben en deze dan ook ongevraagd te delen. Zo hoor ik dus ook standaard: “Nou nog één keer! Gaan jullie voor een meisje?”, “Had je niet liever dochters gehad?” en nog zo’n leuke: “Een dochter is zo anders dan een zoon”. En uiteraard is het niet verkeerd bedoeld, maar het komt toch binnen. Want ja, natuurlijk had ik dat graag gewild, maar ik kan er ook niets aan doen dat het lot anders bepaald heeft. Ik ga niet voor een vijfde in de hoop dat er een meisje komt. Wat ik probeer te vertellen is dat wij mensen vaak geen idee hebben wat onze directe vragen met een ander kunnen doen. Steeds wanneer ik namelijk denk dat het goed is en dat ik er vrede mee heb, dan komt er ergens in onze omgeving een prachtig meisje ter wereld en dat voelt dan tóch als een steek in mijn hart. Ik gun het iedereen echt! Maar toch speelt dan de gedachte op “Waarom zij wel en ik niet?” Ik weet dat veel jongensmama’s deze gevoelens delen, maar het niet uit durven te spreken vanwege de reacties. Want er zijn mensen die dolgraag een kindje willen, maar bij wie het niet lukt of mensen die hun kindje hebben verloren. En als je dan daaraan denkt, voelt het alsof je hier helemaal niet over mag praten, want jij bent degene bij wie het wél gelukt is om kinderen te krijgen. Maar gevoel lieve mensen daar verander je nu eenmaal niets aan. En gevoel moet je kunnen delen. Door er over te praten kun je het verwerken. Rouw is niet alleen iets wat je voelt wanneer je een naaste verliest. Rouw is zoveel omvattend en kun je ook voelen wanneer je afstand moet doen van een bepaald beeld. Dus ik hoop dat mensen die dit lezen en dit zo ervaren weten dat het oké is om deze gevoelens te hebben en dat je het ook mag zeggen dat je graag een dochter had gewild! Of voor de meisjesmama’s misschien wel een zoon!
Door mede jongensmama’s wordt mij regelmatig gevraagd of het gevoel van het gemis van een dochter ooit over gaat. Ik merk dat ik er in mijn hoofd vrede mee heb, maar wanneer ik er mee geconfronteerd word, het me raakt in mijn hart. En hoe graag ik dat ook zou willen uitschakelen, dat lukt gewoonweg niet. Je gevoel kun je namelijk niet controleren. Maar dat het me raakt wil niet zeggen dat ik het niet aan kan. Ik voel me namelijk rijk en gezegend met vier prachtige mannen die ik voor geen goud zou willen missen. En alles wat in je leven op je pad komt maakt je sterker. Ik had dit twee jaar geleden nooit durven schrijven, maar nu ik merk dat anderen er net zo mee worstelen als ik al die tijd gedaan heb, vond ik dat het tijd werd om mijn gevoel te delen!
Wees lief voor elkaar en maak dingen bespreekbaar.
LINDA
