Geboorteverhaal: “Ik ben opeens heel bang dat de baby op de wc geboren wordt”

| ,

Woensdagavond kom ik helemaal ontspannen thuis. Heerlijk die zwangerschapsmassage! Onderweg naar de massage heb ik de verloskundige gebeld, omdat ik met plassen roze vlokjes zag en wat lichte krampjes had. De verloskundige legde uit dat het lastig in te schatten is wat dit daadwerkelijk betekent. De bevalling kan straks beginnen, maar ook nog dagen duren. Ik ga op tijd naar bed, omdat de kramp nu anders is en ik sterk het gevoel heb dat het vannacht wel eens kan gaan gebeuren. Slapen lukt niet en rond 02.00 uur worden de krampjes erger en kijk ik op m’n telefoon. Ik merk dat het om de 5 minuten even heftiger wordt. Ergens weet ik gewoon, dit is het, onze kleine baby komt eraan!

Rond 03.00 uur wordt het nóg heftiger en belt Vincent de verloskundige om door te geven dat het echt begonnen is en te vragen wat we moeten doen. Verloskundige Renate stelt voor dat ik onder de douche ga staan en dat Vincent het komende uur de weeën gaat timen. Vincent helpt mij naar de badkamer, legt een badmat neer, zet de kachel aan, pakt een stoel voor zichzelf en houdt de weeën bij. Wat nog best een opgave is, omdat ze best snel komen en communiceren niet echt gaat. Hij probeert naar mijn gezicht te kijken en ik knik een beetje als het voorbij is. Na een uur wil ik graag weer in bed gaan liggen, maar omdat de weeën zo snel achter elkaar komen heb ik tussendoor bijna geen tijd om op adem te komen, af te drogen en naar de slaapkamer te lopen. Na een paar pogingen gaan we ervoor en helpt Vin mij snel afdrogen en naar de slaapkamer lopen. Om 04.00 uur belt hij nog een keer met de verloskundige en zegt dat ik ongeveer 20 weeën het afgelopen uur heb gehad en het steeds heftiger wordt. Ze komt er gelijk aan…

Om 04.15 uur is Renate er en ondertussen lig ik op mijn zij redelijk rustig de weeën weg te zuchten. Ik heb geen zwangerschapscursus gedaan, maar wel ingelezen over ademhaling en oefeningen gedaan via YouTube. Ondertussen stormt het buiten windkracht 8 en is het een ontzettende herrie van de regen op de schuine ramen. Vincent is erg lief, maar ik kan niet veel hebben en wil graag dat de lichten uit gaan en het rustig is. Renate checkt mij en ik zit gewoon al op 5 centimeter! Wat is dat snel gegaan in een paar uurtjes. Ze zegt: “Wat een mooie datum trouwens: 18.01.18, want vandaag wordt jullie kindje geboren!” Het is zo raar dat we straks papa en mama zijn. We hadden het vandaag nog helemaal niet verwacht, 2.5 week te vroeg. Ik ben op zich best rustig en lig nog steeds op mijn zij met mijn ogen dicht, maar kan niet ontspannen door de storm buiten. Eergister heb ik het vluchtkoffertje klaar gezet met kleertjes voor de baby en spulletjes voor mezelf in het ziekenhuis, maar helemaal niet nagedacht over de kleding voor onderweg naar het ziekenhuis. Vincent gaat op zoek naar kleding voor mij en komt eerst nog aan met een kanten stringetje waarop Renate gaat lachen en zegt: “Nou, dat is niet handig er moet een kraamverband in, want als er wat gebeurt onderweg is de auto vies”. Lachend gaat hij terug en komt aan met een roze onderbroek. Eerst wil ik die niet, maar ik bedenk me snel en denk: “Ach, doe aan en wegwezen hier”. Tussen de weeën door probeer ik m’n kleren aan te doen en Vin rent naar zolder om het autostoeltje te pakken die nog niet in de auto staat, want we dachten nog wel wat tijd te hebben aangezien ik nu 37.5 week zwanger ben. Ik zie erg op tegen de auto rit, maar moet eerst nog de trap af en dat is best heftig met de weeën die zo snel komen. We gaan door de regen naar de auto die gelukkig wel in de straat staat. Ik ga zitten en hou mezelf vast aan de handgreep aan het plafond. Normaal recht zitten gaat niet, omdat mijn stuitje erg zeer doet, dus ik hang half scheef in de autostoel.

Aangekomen in het ziekenhuis, zegt Renate tegen Vincent dat hij beter gelijk even de auto in de garage kan gaan zetten, want hij staat nu op de noodparkeerplaats voor de deur. Hij gaat snel weg en ik moet proberen te plassen. Als ik op sta uit de rolstoel, voel ik een enorme druk. Alsof er heel hard aan mij getrokken wordt. Renate vraagt of ik moet persen, waarop ik zeg; “Ik heb geen idee. Jij weet dat toch?” Plassen gaat niet en ik ben opeens heel bang dat de baby op de wc geboren wordt. Snel helpt ze mij naar het bed. Ze vraagt of ik wil bevallen in mijn kleren of mijn pyjama aan wil. Ik zeg eerst nog: “Ja, ik wil dat shirt aan met de tekst ‘The night of my life, when all my dreams come true’. Deze heb ik speciaal voor de bevalling gekocht. Maar ik bedenk me gelijk, de weeën komen zo snel en ik heb geen puf om nog om te kleden en waarom eigenlijk ook… Als ik ga liggen, komt de verpleegkundige binnen met een couveuse en ik schrik daar best wel even van. Achteraf hoorden we dat deze er eigenlijk altijd staat voor de veiligheid. Op dat moment heb ik gewoon al 10 centimeter ontsluiting! Ik raak dan een beetje in paniek, want Vincent is er nog niet. Ik voel me best alleen zo in dat bed en ben zo bang dat het straks heel snel gaat en dat Vincent en mijn moeder er niet op tijd bij zijn. Ik zucht de weeën weg en elke keer net voor ik Renate wil roepen, staat ze er al om te zeggen dat ik het heel goed doe. Dat is erg fijn. Het is ondertussen 05.45 uur en Vincent komt samen met mijn moeder aangerend over de gang, omdat ze horen dat ze door moeten lopen! Ik ben zo blij dat ze er zijn. Ik kan weer ontspannen en focussen. Eigenlijk ben ik best wel bang om iets fout te doen waardoor er iets misgaat met de baby. Ik ben erg gefocust op Renate, omdat mijn moeder de hele zwangerschap heeft gezegd goed te luisteren naar de verloskundige. Anders kan je uitscheuren. Het lijkt of ik er niet helemaal bij ben, het doet pijn, maar niet ondragelijk en het gaat gewoon vanzelf. Ik ben wel bang dat de baby er niet goed uit kan en weet niet goed wat ik moet doen. Renate stelt mij steeds gerust en dat helpt erg goed.

Op een gegeven moment geeft ze aan dat ik nu met de wee mee mag gaan persen en dat omschakelen is nog een beetje moeilijk na alle weeën weggezucht te hebben. Het gaat erg snel en na ongeveer 9 minuten wordt om 06.11 Jesse geboren! Wat er daarna gebeurt gaat allemaal aan mij voorbij. Ik heb veel naweeën en lig erg te bibberen. Jesse wordt nagekeken en weer bij mij neergelegd. Hij zoekt gelijk de borst. Zo’n mooi moment. We krijgen beschuit met muisjes, we bellen familie, Jesse ligt bij Vin op zijn borst, mijn moeder heeft Jesse vast en Vin gaat het autostoeltje goed in de auto zetten. Ik kom een beetje bij en als Vin terug is helpt hij mij met douchen.

Dan is het rond 09.00 uur en mogen we naar huis. Onderweg naar de auto feliciteren de mensen ons die we tegen komen en ik voel me zo ontzettend bijzonder! Wauw, we zijn papa en mama! Bizar hoe snel het gegaan is…

ROOS

Plaats een reactie