Ik ben Melanie Pepping inmiddels 29 jaar. Moeder van Jaidey (november 2015), getrouwd met Ferry (augustus 2016) en moeder van Jake (december 2017). We hadden altijd wel als wens, mocht het ons gegund zijn, de kindjes redelijk dicht op elkaar te krijgen. Jaidey was geen gemakkelijke baby, een echte huilbaby. Later bleek dat zij een erge vorm van reflux had én koemelkallergie. De wens voor een tweede bleef dus ook wel even uit, maar toch begon het ook wel vrij snel weer te kriebelen. De nachten waren nog steeds gebroken, dus zeiden we tegen elkaar: ‘Ach, we zitten er nu toch nog middenin.’ Vrij snel daarna raakte ik zwanger van Jake. We waren super blij.
Ik vond de zwangerschap nu wel zwaarder dan bij Jaidey. In het begin was ik erg misselijk, moe en later kreeg ik er ook nog bekkeninstabiliteit bij. Bij Jaidey had ik nergens last van, dus dat viel even tegen. Er liep nu namelijk ook nog een vrolijke drukke peuter rond te huppelen. Rusten wanneer ik wilde zat er gewoon niet in. Toen ik 27 weken zwanger was kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik kreeg een hele heftige bloeding. Ik belde gelijk mijn man op. Hij kwam meteen en belde de ambulance. Deze bracht mij naar het ziekenhuis. Gelukkig voelde ik Jake wel bewegen in mijn buik en daardoor was ik redelijk rustig. Het ging voor mijn gevoel gewoon goed met hem. Een echo in het ziekenhuis bevestigde dat. Maar waar komt dan de bloeding vandaan? Ze keken in mijn baarmoeder en zagen ‘iets’, maar wisten niet wat het was. Dus moest dat ‘iets’ op kweek gezet worden, mét hoge spoed. Ik moest twee nachtjes blijven in het ziekenhuis, omdat ik geen bloed meer mocht verliezen. Toen ik naar huis ging, was er nog geen uitslag. Ik dacht letterlijk: ‘Geen bericht is goed bericht’. Ik voelde mij trouwens totaal niet ziek. Er was vast niks aan de hand. Maar helaas, een week later belde het ziekenhuis met het nieuws dat de uitslag van de kweek niet goed was. Meteen stroomden de tranen over mijn wangen. Jaidey stond me aan te kijken en vroeg: ‘Mama? Mama? Wat is er?’Ik had een kwaadaardige kanker in mijn baarmoeder, maar omdat de vorm en behandelbaarheid nog onbekend waren, konden ze nog niks doen. Twee lange onzekere weken van onderzoeken, scans en nog veel meer… Na deze twee verschrikkelijke weken kwam het nog verschrikkelijkere nieuws: Baarmoederhalskanker. Gelukkig zonder uitzaaiingen.
Vanaf toen werd ik geleefd. Er waren verschillende opties. We konden de baby meteen halen. Maar hoe groot is dan de kans dat hij het overleeft en geen blijvende schade overhoudt? Chemo’s tijdens de zwangerschap? Maar wat zijn daar de consequenties van? Uiteindelijk zijn we in overleg met alle artsen tot de conclusie gekomen dat chemo het beste leek voor ons allebei. Zo kon de baby langer groeien in mijn buik, wat tenslotte de beste plek voor hem was. Ik heb twee chemo kuren gehad, ook zijn daardoor mijn haren allemaal uitgevallen. Jake is uiteindelijk met 36.4 weken gehaald door middel van een keizersnee. Gelukkig heb ik zijn geboorte heel bewust meegemaakt. Er was even paniek, omdat ze de placenta hadden geraakt, maar al snel bleek het gelukkig goed te gaan met Jake. Ook hebben wij alles vast laten leggen door een fotograaf. Een half uur na zijn geboorte ben ik onder narcose gegaan en hebben ze mijn baarmoeder en mijn lymfeklieren uit mijn benen verwijderd. Het was een pittige operatie die 5 uur heeft geduurd. Alles was volgens plan gegaan. Ik werd ontzettend moe wakker, maar was blij dat Jake en Ferry gelijk op de verkoever waren. Ferry is bij Jake zijn eerste uren geweest. Ook daar heb ik gelukkig foto’s van, zodat ik terug kon zien wat er toen allemaal is gebeurd en daar ben ik heel blij mee.
Daarna ging het eigenlijk heel goed. Misschien wel te goed? Op Tweede Kerstdag liep ik wat rond in de kamer om trombose te voorkomen. Toen viel ik plotseling flauw, vlak voor Ferry’s ogen. Ik bleek een dubbele longembolie te hebben. Ik heb vier uur lang in kritieke toestand op de IC gelegen. Wat ben ik blij dat die prop is doorgeschoten, anders was ik voor Ferry’s ogen dood neergevallen. Mijn hart brak toen ik dat hoorde. Ik was het vertrouwen in mijn lichaam even compleet kwijt geraakt. Na 10 dagen ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis. Helaas bleek het thuis weer niet gelijk helemaal goed te gaan. Ik dacht dat ik urine bleef verliezen, dus de volgende dag konden we opnieuw naar het AMC. Het bleek wondvocht te zijn. Na zeven dagen kreeg ik ineens een bult in mijn arm wat trombose leek te zijn en zo konden we dus wéér terug naar het ziekenhuis. Het vertrouwen werd steeds minder.
Met Jake ging het eerst heel goed, maar hij begon steeds meer en meer te huilen. Ook hij bleek een erge vorm van reflux én koemelkallergie te hebben. Na een week met hem in het ziekenhuis te hebben gelegen zijn we andere voeding en medicatie gaan gebruiken. Hij is nu gelukkig een super vrolijk en lief mannetje. Ik moet elke drie maanden op controle blijven. Tot nu toe zijn die allemaal nog steeds goed. Ook blijft Jake tot zijn achttiende verjaardag onder controle in het Prinses Maxima ziekenhuis om te kijken of hij écht geen schade heeft overgehouden aan de chemokuren.
Wat voor invloed het heeft op ons gezin gehad en nu nog steeds? Je wordt geleefd, je wereld staat écht op zijn kop! Ziekenhuis in en uit. We hebben heel wat ritjes gemaakt naar het AMC. Gelukkig stonden er veel familieleden en vrienden voor ons klaar. Ze hielpen met het maken van eten, boodschappen doen, het huishouden en met Jaidey. Ik kon en mocht namelijk helemaal niks. Ik heb me daar netjes aangehouden. Ik heb niet getild, gebukt, maar echt heel rustig aan gedaan. En toen dacht ik dat het geen kwaad kon om eventjes een ballon op te ruimen en toen scheurde mijn litteken van de keizersnede open. Dat was heel erg. Zo zie je maar weer hoe belangrijk het is om dus ECHT niks te doen. In de tijd voor de operatie mocht ik ook niet ver van huis, fietsen, ver lopen en dergelijke. Maar ik voelde mij gelukkig niet ziek. Ik had bijna elke dag wel vrienden of familie op bezoek en dat vond ik erg fijn. Dit zorgde voor afleiding zodat de tijd sneller ging. Je wilt de kanker zo snel mogelijk uit je lichaam, maar je wilt jouw baby natuurlijk ook zo lang mogelijk in je buik. Dat was zo gigantisch dubbel!
Gelukkig zijn Ferry en ik een sterk team samen. Het was in het begin wel heel erg zwaar met de gebroken nachten, twee kleine kinderen en met Ferry die zijn eigen bedrijf heeft, dat natuurlijk ook gewoon door ging. Vooral toen Jake zo begon te huilen door zijn reflux en koemelkallergie. Het was enorm pittig. Jaidey is altijd al een slechte slaper geweest en wordt nog steeds elke nacht wakker, terwijl Jake nu vaker al doorgeslapen heeft. Soms slapen Ferry en ik nog wel apart om duidelijk af te spreken wie ‘dienst’ heeft (om het zo maar even te noemen), want slaap is zó belangrijk! Zonder rust gaan we er echt allebei aan onderdoor. We proberen het allemaal positief te bekijken. We vinden dat deze zwangerschap dus écht mijn redding is geweest en dat het allemaal gewoon zo had moeten zijn, ook al is het pittig. Als we in ons geval langer hadden gewacht, was ik misschien wel te laat geweest… Als ik op mijn dertigste pas een uitstrijkje had laten maken, was ik te misschien wel te laat… Ik besef nu echt heel goed dat het leven dus écht zomaar over kan zijn. We genieten daarom echt van elke dag!
MELANIE
