Ik heb een heel erg lange pauze gehad in het schrijven van blogs. De reden hiervoor is dat wij een hectische tijd hebben beleefd. Toen ik zwanger was van Demi moest ik er heel bewust voor kiezen om rust voor mezelf te bewaren. Voor mijn eigen gezondheid was het beter om even afstand te nemen van dingen die mij veel energie kosten. Psychisch stabiel blijven voor het kleine wezentje in mijn buik was een zware taak.
Bloggen is voor mij alsof ik mijn hart op papier zet. Ik ben altijd erg persoonlijk in mijn blogs en dat is soms best lastig. Toen ik mijn website begon, schreef ik alles anoniem. Onder valse namen kwam ons verhaal voorzichtig naar buiten. Vooral om zelf alles te verwerken en onze familie en vrienden konden via deze weg ons verhaal beter begrijpen. Maar sinds Emma haar overlijden voelde het heel naar om haar echte naam weg te laten en ook haar moeder een andere naam te geven. Want ik en Emma horen bij elkaar en het was tijd voor Emma haar verhaal. Haar naam benoemen werd na het overlijden ineens veel belangrijker dan het ooit was. Dit bracht veel teweeg! Het heeft mij heel veel mooie dingen gebracht: vriendschappen, aanmoedigingen van mijn volgers en vooral veel zelfvertrouwen, acceptatie en kracht. Helaas heeft het ook negatieve ervaringen opgeleverd. Ruzie met familie, anonieme smsjes en aangemaakte anonieme Instagramaccounts die nare berichten plaatsten onder mijn foto’s. Het moeilijkste en enge hieraan vind ik, dat wij weten dat dit een bekende van ons geweest moet zijn. En daardoor heeft mijn hoofd overuren gedraaid.
De beschuldigingen dat ik niet goed voor Emma gezorgd zou hebben of dat haar overlijden in onze handen lag, dat het een keuze zou zijn geweest of zij verder kon leven en wij dus bewust ons kind dood hebben gewenst, zijn heel hartverscheurend geweest. Het deed mij vooral verdriet dat iemand Emma gebruikte om dingen in de wereld te brengen die niet waar zijn. Het feit dat dit meisje al zoveel mee moest maken en dan na haar dood ook nog zo werd behandeld, was vreselijk. Vooral dat het een bekende moest zijn die details wist die een onbekende niet kon weten, maakte ons boos. Maar tegelijkertijd wisten wij uiteraard dat wij ons niet aangesproken hoefden te voelen, want alle dingen die er gezegd werden waren onzin.
In mijn zwangerschap met alle hormonen erbij, merkte ik dat ik heel erg last had van alles wat we hadden meegemaakt. Niet alleen het overlijden van Emma, maar ook de andere zorgen rondom de buitenwereld, maakt mij erg onrustig. Daarom besloten wij om rustig te leven en te stoppen met pleasen van andere mensen. Alleen de mensen die oprecht blij waren met onze nieuwe zwangerschap en onze manier van rouwen accepteerden, hebben wij toegelaten in ons leven.
Dit is dan ook de reden dat ik niet meer durfde te bloggen. Nu Demi al een paar maanden oud is en ik van Laura een berichtje heb gehad of ik terug wilde komen, heb ik besloten de pen weer op te pakken. Dit zal hopelijk één keer in de maand gaan lukken. Ik wil jullie dan gaan meenemen in ons leven met een regenboogbaby. Hoe is het om zwanger te zijn na het verlies van een kind? Ik zal vertellen over ons leven nu in vergelijking met de tijd dat Emma nog bij ons was. Het is bizar om van een leven van ziekenhuisbezoeken, hulpverlening, moeilijke beslissingen, angsten, twijfels en paniek te gaan naar een leven dat normaal is. Als iemand nog mooie suggesties of vragen heeft, dan sta ik hier erg voor open!
Voor mij is bloggen een manier om dingen te verwerken. Ik heb veel trauma’s door de ziekte en het verlies. En ik merk dat ik het moeilijk los kan laten. Daarom heb ik echt wel weer zin om de pen op te pakken en hoop ik dat het mij weer veel zal brengen. Maar ik vind het ook heel erg spannend, dus vandaar eerst even deze voorzichtige blog voor ik begin aan het echte werk.
See You soon My Ladies and Gents!
ILJA
