Voor dit verhaal neem ik je even mee in hoe het allemaal begon tussen mij en Farley voordat we ons dochtertje Nola* kregen.
September 2016: de openingszin
Ik was met vriendinnetjes in Breda. In een bar genaamd Bruxelles om precies te zijn. Het was een uur of 02:30 ‘s nachts en, laten we eerlijk zijn, flink wat wodkajus of baco’s later… Waarschijnlijk een combinatie van beiden met nog wat shotjes tussendoor. Het was een goede avond. Die avond kwamen Farley en ik elkaar tegen. We laten even in het midden wie wie versierde, want daar zijn de meningen over verdeeld. Wel was zo’n beetje de eerste vraag van Farley aan mij: “Wil je kinderen?”. Daar stond ik dan, met een vertroebelde blik en mond vol tanden. Het was een openingszin die ik nog nooit eerder had gehoord, maar die dus wel heeft gewerkt.
April 2018: we stopten met de anticonceptie
Ik en Farley stonden in Paradiso Amsterdam. Ook dit was een goede avond. Samen met Hylke en Ruud waren we bij een concert, of een band, eerlijk gezegd weet ik niet eens meer precies wie er optraden, maar veel biertjes later besloten we dat het misschien het moment was om “het” te gaan “proberen”.
April 2019: de eerste keer zwanger
Raak! We waren zwanger. He, he na ongeveer één jaar tijd! Met 6.5 week hadden we de eerste echo en jawel, we zagen een kloppend hartje! Op 6 mei was de termijnecho. We hadden al een kloppend hartje gezien, dus verwachtten we een hele leuke echo. Helaas werden we ruw van onze roze wolk gegooid en bleek ons kleine ding toch te zijn gestopt bij 9 weken.
November 2019: de tweede keer zwanger
Weer raak! We waren wederom zwanger. “Nou, eerst zien en dan geloven”, dacht ik.
December 2019
De eerste weken waren stressvol. Ik had zes keer een bloeding en liep de deur bij de verloskundige plat. Iedere keer kreeg ik weer een echo, maar elke keer werd er bevestigd dat hartje stug doorklopte. We proostten alvast met Kerst op de komst van ons kindje en een nieuw neefje of nichtje voor de familie, die in 2020 ook aan de kersttafel zou zitten. Misschien was het wel een vooruitziende blik of een voorgevoel? Ik dacht namelijk alleen maar: “Nou, dat moeten we eerst nog maar eens zien.”
Januari 2020
De termijnecho was goed. Wat een opluchting! Vanaf toen durfde ik er echt meer op te vertrouwen. Twee weken later hoorden we dat we een meisje zouden krijgen!
Maart 2020
De 20 weken echo was goed en ik voelde ons meisje bewegen!
Juni 2020
Het waren de laatste weken tot mijn verlof. Ik had een “flinke” buik en opgezwollen voeten van de hoge temperaturen en de hele dag zitten. De laatste loodjes voelden zwaar, maar ik mocht niet klagen. Ik fietste zelfs nog een keer naar werk op-en-neer (37 kilometer) en sportte nog drie a vier keer per week.
Juli 2020
Verlof! Halleluja, daar was ik wel aan toe! Ik voelde me weer als herboren toen ik veel kon wandelen, sporten, klusjes in en om het huis. Jemig, ik voel me alsof ik de wereld aan kon! Ik vond mijn buik fantastisch en stuurde ongevraagd elke dag wel foto’s van mijn buik naar mensen die er waarschijnlijk niet eens op zaten te wachten. Wat was ik er trots op! Natuurlijk zat ik te klagen dat ik een wijntje wilde drinken en dat ik niks “lekkers” (rauwe vis, rood vlees) mocht eten, maar stiekem genoot ik er volop van. Ik zei meerdere keren nog tegen Farley: “Ik heb zo’n fantastische zwangerschap. Jaloersmakend misschien wel. Gaat mijn portie dan nog komen bij de bevalling?”
“Zijn er dingen rondom de bevalling waar je tegenop ziet, angstig voor bent of zorgen over hebt? Niet specifiek. Ik heb wel het vertrouwen dat het goedkomt! Ik zou er wel van balen als ik bijvoorbeeld al veel uren bezig ben en het alsnog een keizersnede gaat worden”, dit stond er in mijn bevalplan. Ik wist toen totaal niet wat voor vreselijks mij te wachten stond tijdens en na de geboorte…
MEIKES MINIREEKS
