Mijn kindje draaide in mijn buik tíjdens de bevalling

| ,

Week 33 van mijn zwangerschap, het was een normale woensdagmorgen en ik zou een controle hebben bij de verloskundige. Alles was voor de baby tot nog toe goed verlopen, dus ik ging met een gerust hart naar binnen. Zodra het echoapparaat op mijn buik werd gezet, keek de verloskundige me vreemd aan. ‘Lag jullie kindje al eerder in stuit?’, was haar vraag. Ik was totaal verbaasd. Al sinds week 24 lag ons kindje in hoofdligging en daarbij had ik nooit gevoeld dat ze gedraaid was. De verloskundige vertelde me dat ze nog gemakkelijk zou kunnen draaien, maar dat het ook heel goed zou kunnen dat ze met een reden zo was gaan liggen. De verloskundige verwachtte een groter kindje en mogelijk zou ze op deze manier meer plaats hebben. “Ach, links- of rechtsom”, stelde de verloskundige me gerust, “het kindje wordt toch geboren, ook al is dat met een keizersnede”. Dit moest ik echt even een plekje geven, want hoe moest dat qua herstel, terwijl ik ook nog twee andere kindjes had van 1,5 jaar en 3,5 jaar?  In ieder geval stond ik vanaf nu wekelijks onder controle om de ligging goed in de gaten te houden.

Een week later lag ons kindje weer netjes in hoofdligging. Ook deze keer had ik niks gemerkt. Het viel me vaak pas op wanneer ik op een andere plaats voetjes voelde. Echter begon ik er wel steeds scherper op te letten, omdat ik in een week tijd wel op vijf plaatsen de voetjes van ons kindje had gevoeld. Toch begon ik daarover ook te twijfelen. Ik had maatje 36 en van achteren zag je niet dat ik zwanger was. Daarbij kwam nog dat ze door het meten van de romp en het hoofdje verwachtten dat het een groter kindje was. Dit was bij mijn tweede kind ook het geval. Maar hoe kon ze dan toch zo draaien in mijn buik.?

Een week later werd mijn gevoel bevestigd: met 35,4 weken lag ons kindje dwars in mijn buik. De verloskundige besloot om direct dezelfde dag nog een afspraak te maken bij de gynaecoloog. Twee uur later kon ik daar al terecht. Toen de gynaecoloog naar de ligging van ons kindje ging kijken, was ze alweer gedraaid en lag ze weer in hoofdligging. Er was geen pijl meer op te trekken. De weken daarna lag ons kindje tijdens controles elke keer in hoofdligging, terwijl ik de hele week overal voetjes bleef voelen. Ondanks het begrip vond ik het niet prettig dat mijn gevoel niet bevestigd werd. Want ook voor de verloskundige en mensen om mij heen was het bijzonder dat ons kindje elke dag draaide.

Op 3 maart stond om zeven uur ’s avonds een afspraak met de gynaecoloog gepland. Ik was op dat moment 38,3 weken zwanger. Samen met mijn partner vertrok ik naar het ziekenhuis. We hadden oppas geregeld voor onze andere kindjes en hadden de vluchtkoffer voor de zekerheid in de auto gedaan. Mocht ons kindje in hoofdligging liggen, dan zou het kunnen dat ze me direct zouden inleiden. Wat een geluk ons kindje lag opnieuw in hoofligging. Ze was nog niet ingedaald en door mijn soepele buik voelde de gynaecoloog dat ze zo weer zou kunnen draaien. Om die reden besloten we samen voor een inleiding te gaan. Omdat er geen plaats was op de verloskamers, werd er besloten om een afspraak te maken om mij op 4 maart in te leiden.

Op 4 maart meldden we ons om 16:00u in het ziekenhuis. Er werd een ballon geplaatst en ik kreeg langzaam harde buiken. Samen met mijn partner besloten we onder in het restaurant nog een hapje te gaan eten. Eenmaal weer terug op de kamer had ik al met enige regelmaat harde buiken. Ik hoopte dat mijn lichaam het zelf verder opgang zou brengen. Om acht uur constateerde ik dat ik op mijn beide heupgewrichten druk voelde. Dit kon niet kloppen. Redelijk verward drukte ik op de bel. De verloskundige kwam binnen en pakte direct het echoapparaat erbij. En ja hoor, ons kindje had bedacht om zich weer te gaan draaien. Ze lag inmiddels dwars in mijn buik en ze was op weg naar een stuitligging. Gelukkig behoorde mijn verloskundige en dienstdoende gynaecoloog tot het versie-team. De verloskundige draaide het kindje in haar eentje weer terug, zo los lag ze in mijn buik. Ze besloot met een ouderwets sluitlaken de baby vast te legging (Dit is een doek die heel straks om je buik wordt gespannen zodat je baby geen kant meer op kan.) De gynaecoloog besloot geen risico te willen nemen, want als ons kindje nog zou draaien en de navelstreng eerst zou komen, zou dit tot grote problemen leiden. De bevalling werd direct in gang gezet. Gelukkig zat het ballonnetje al los en om 20:40u werden mijn vliezen gebroken. Hierna werd ik direct aan het infuus gelegd voor de weeënopwekkers. Op dat moment had ik al 4 à 5 centimeter ontsluiting, dus mogelijk zou het opschieten.

Helaas was dat niet het geval. Om 23:15u kwamen de weeën om de minuut en was ik nog geen centimeter opgeschoten. Ik besloot samen met de verloskundige voor een halve epiduraal te kiezen. Hierdoor kon ik wel nog gewoon mijn bed uit, maar zou ik voldoende verlicht worden. Om 23:45u kwam de arts binnen die deze zou plaatsen en rond 00:00u begonnen de weeën minder heftig te worden. Echter nam de druk toe en nog geen kwartier later zat ik al op 7 centimeter ontsluiting. Toen ik een kwartier later aangaf dat ons kindje echt geboren zou gaan worden, keek de verloskundige me verontwaardigd aan. Ze gaf aan dat ik langzaam mee mocht drukken en dan zou ze wel even kijken. Tien minuten later bleek ik al 10 centimeter ontsluiting te hebben en na 5 minuten persen, werd om 00:45u onze prachtige dochter Sue geboren. Met een termijn van 38,5 weken was Sue een voldragen kindje van 3470 gram en 51 centimeter lang.

 MARIEKE

Plaats een reactie