Het is de derde dag in ons nieuwe huis en ik ben 31 weken en 5 dagen zwanger van onze langverwachte kindje. Na jarenlang proberen en een ICSI-traject, was ik zwanger van een meisje. De zwangerschap ging soepel en had vanaf het begin had ik niet veel kwaaltjes. De controles waren over het algemeen goed. Vanaf week 28 moest ik elke week naar de verloskundige komen, omdat ze haar wat klein vonden. Het was de vierde nacht dat wij in ons nieuwe huis sliepen, toen ik midden in de nacht wakker werd met het gevoel dat ik naar de wc moest. Ik stond op om naar de badkamer te lopen. Die heb ik niet gehaald, want na één stap braken mijn vliezen. Half slapend, nog niet helemaal door wat er gebeurde, maakte ik mijn man wakker. Toen er nog meer vruchtwater kwam, had ik pas door dat het weleens mijn vliezen konden zijn. Snel pakte ik mijn telefoon en belde de verloskundige. Zij was al in het ziekenhuis voor een andere bevalling en vroeg of wij naar het ziekenhuis konden komen. Een vluchtkoffer had ik nog niet gepakt en alles zat nog in dozen of koffers. Eerlijk gezegd had ik daar ook niet aan gedacht en pakte ik alleen een extra pyjama, broek en alle papieren van de verloskundige.
In het ziekenhuis aangekomen zagen ze al meteen dat het inderdaad vruchtwater was en werd ik naar een kamer gereden waar ik een longrijpingsprik en weeënremmers kreeg. Nadat ze mij aan de monitor hebben gelegd en de bank was omgetoverd tot slaapbank voor mijn man, werden wij met rust gelaten, zodat wij nog wat konden rusten. In de vroege ochtend deden ze nog wat onderzoeken, maar daar kwam verder niets bijzonders uit. Om 9 uur werd door de gynaecoloog en verloskundige besloten dat wij naar een academisch ziekenhuis moesten. Uit voorzorg. Ik hoopte op een plekje in Amsterdam of Zwolle (mijn ouders wonen in Kampen), maar om 10 uur werden wij per ambulance naar het LUMC in Leiden gebracht. Mijn man ging eerst naar huis, spullen pakken die ik op een lijstje had gezet. In de ambulance kreeg ik mijn eerste weeën.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, kreeg ik meer weeënremmers. Ondertussen was mijn man nog steeds niet in het ziekenhuis aangekomen en was ik bang of hij wel erbij zou kunnen zijn… Om half 2, na twee keer in een file te hebben gestaan, was hij eindelijk in Leiden. Vanaf toen ging het snel. Ik kreeg rugweeën en ze volgden elkaar snel op. Op 1 februari 2018 om 15.09 met een gewicht van 1390 gram is onze dochter Arlane geboren. Ze liet gelijk een klein huiltje horen en werd in bubbeltjesfolie gewikkeld voordat zij op mijn borst mocht liggen en ik haar voor de eerste keer mocht zien en vasthouden. Mijn man mocht de navelstreng doorknippen en daarna namen ze haar mee voor onderzoeken.
Een paar uur later mocht ik naar haar toe. Daar lag zij dan, mijn lieve mooie meisje, in een couveuse aan allerlei slangetjes, een sonde en aan de cpap beademing. Maar toch mocht ik een half uurtje met haar buidelen. Na het buidelen, bleven wij nog even bij haar. Door de lange, emotionele dag was mijn man helemaal overdonderd en was hij bang dat hij mij teveel stress had gegeven door de verhuizing. Hij was ook bang voor wat er komen ging. Tegelijkertijd was hij ook zo blij en trots. Tijdens de onderzoeken zag hij hoe sterk onze dochter was. Toen wij de volgende dag naar Arlane gingen, zagen wij dat ze geen cpap maskertje meer op had. Na twee dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen, werd ik ontslagen en gingen wij naar het Ronald MacDonald huis. Hier bleef mijn moeder bij mij, zodat mijn man samen met mijn broertje en vrienden het huis verder op orde kon maken.
Toen Arlane vier dagen oud was, ontdekten ze blaasjes op haar borst. Uit voorzorg kreeg ze antibiotica en werden de blaasjes op kweek gezet. Ze dachten dat het herpes was, maar de volgende dag bleek dat gelukkig niet het geval. Wel dachten zij dat het door verminderde zuurstof kwam en kreeg zij een flowsnorretje. Ook werd ze onder de blauwe lamp gezet, omdat ze wat geel zag. Na twee dagen mocht het snorretje weer weg, maar ze bleef onder de lamp.
Na 1één week in Leiden te hebben gelegen, is zij overgeplaatst naar het ziekenhuis in Hoorn. Zelf was ik de avond ervoor al naar ons huis gegaan, want op dezelfde ochtend dat zij overgeplaatst werd, hadden wij ook de overdracht van het oude huis. Afscheid nemen van haar, wetende dat ik niet in de buurt was, vond ik echt heel moeilijk. De hele tijd keek ik mee op de webcam om zeker te zijn dat alles nog goed was met haar. Eenmaal in Hoorn werden wij goed opgevangen en verzorgd. Mijn man moest weer aan het werk en ik ging elke dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds 9 uur naar Arlane toe. Mijn man kwam dan na zijn werk, zodat hij in de avond nog met haar kon buidelen. Ook in Hoorn moest zij nog aan de monitor, had ze een sonde en lag ze de eerste week een paar dagen onder de blauwe lamp. Na twee weken in Hoorn mocht ze uit de couveuse en in een wiegje. Voor het eerst had ze echte kleertjes aan en probeerden wij of ze bij mij wilde drinken. Dit bleek nog te vermoeiend te zijn, maar een klein flesje afgekolfde melk lukte wel. Na een klein akkefietje met een verzorgerster over haar voeding besloot ik om ook de nachten te blijven, aangezien zij niet goed in de nacht wilde drinken. Die dag mocht zij ook van de monitor af en stapje voor stapje ging ze steeds meer en beter uit de fles drinken. Dit was de laatste stap voordat zij met ons mee naar huis mocht. Na twee dagen mocht zij, na vijf weken ziekenhuis, eindelijk met ons mee naar huis.
Waarom zij te vroeg is geboren, dat weten wij niet. Ze hebben in het ziekenhuis bij mij nog onderzoeken gedaan, maar daar kwam niets uit. Ik had nog gevraagd of het ermee te maken kon hebben dat ik zelf met 33 weken was geboren, maar daar konden zij geen duidelijk antwoord op geven. Arlane is nu twee jaar oud en een ondernemende, nieuwsgierig, beweeglijk en pittig meisje dat precies weet wat zij wilt.
ROSEMARRIE
