De weg naar een gezonde zwangerschap
November 2014
We zijn drie maanden samen als ik me voor het eerst anders voel. Ik heb last van mijn borsten en ik merk dat ik prikkelbaar ben. Daniel stelt voor om een zwangerschapstest te gaan doen. Ik verklaar hem voor gek, maar toch verschijnen er twee streepje op de test! Ik ben dus hartstikke zwanger! We zijn jong, net samen, maar wonen gelukkig al wel samen. Een week later zit Daniel op één knie, dus we zijn ook verloofd. “Niets kan ons in de weg staan bij het krijgen van een kindje”, denken we naïef. Dan begin ik drie weken later te bloeden. Eerst denk ik nog dat het goed komt, maar als een paar dagen later er toch niks te zien is op de echo, voel ik voor het eerst een verdriet wat ik niet eerder heb gevoeld. Een schuldgevoel naar mezelf, Daniel en het kindje. Teleurstelling in mijn lichaam. En groot verdriet van het verlies. Dan begint de obsessie om zwanger te raken. Ik wil het weer voelen, weer samen zijn in mijn lichaam en me niet zo leeg meer voelen. Ik raak in het jaar 2015 ook een aantal keer zwanger, maar telkens mag het niet zo zijn en verlies ik het kindje voor 12 weken zwangerschap. Ik voel me mislukt en falende als vrouw. Vragen als “Waarom kan ik geen kindje dragen?” en “Waarom breekt mijn lijf de zwangerschap af?“, zitten constant in mijn hoofd.
We laten ons onderzoeken, maar alle onderzoeken wijzen uit dat niets een gezonde zwangerschap in de weg zou moeten staan. Behalve mijn gewicht. Ik ben te zwaar en heb een te hoog BMI. Nu heb ik mijn hele leven al een te hoog BMI, dus is dat niks vreemds voor mij. Ik eet wél gezond, alleen stagneert mijn gewicht op een bepaald punt en dan gaat er niks meer vanaf. Daarbij komt het feit dat ik heel blij ben met hoe ik er uit zie. Het eindoordeel is dat ik moet afvallen. Bovendien krijgen wij alleen hulp in de vorm van IVF of wat dan ook als ik een gezond BMI heb. Daar leggen we ons bij neer. Ik wil mentaal klaar zijn voor een medisch traject en deze pas op mijn 30e toe passen. Niet eerder. Dus voorlopig hebben we samen nog een paar jaar te gaan, vóór ik 30 ben.
Van alle miskramen zijn de eerste en de laatste die ik mij het meest herinner. De rest is vaag, misschien te pijnlijk, misschien te snel verwerkt. In april 2018 heb ik een positieve zwangerschapstest. Voor het eerst voel ik me goed. Heb ik iets van vertrouwen. Als ik na zeven weken zwangerschap en een hele nacht weeën, weer een stolsel uit de wc vis, zakt mij de moed in de schoenen. Na de controle echo om te kijken of alles wel weg is, zegt de verloskundige nog tegen mij: “Verlies de hoop niet! Het ziet er prachtig uit vanbinnen. Ik ben ervan overtuigd dat je ooit zelf een gezond kindje op de wereld gaat zetten”. Maar ik geloof haar op dat moment echt niet.
In januari 2019 gooi ik het roer om. Ik val toch af, sport 2 á 3 keer in de week, voel me goed en ben totaal niet meer bezig met zwanger worden. Ik besluit eerst aan mezelf te werken en te zorgen dat ik me fijn voel. In de periode van januari tot september val ik 25 kilo af. Wat ben ik trots!
De zwangerschap
8 september 2019
Een dag die ik nooit meer zal vergeten. Blijdschap en geluk zijn de eerste emoties die ik zie als ik weer een positieve zwangerschapstest in mijn handen houd. Maar direct daaropvolgend weer die angst… “Zal het deze keer wel goed gaan? Is dit kindje ons gegund? En nog belangrijker komt dit kindje gezond ter wereld?” Ondanks deze zorgen spring ik blij op bed en laat mijn man Daniel de positieve zwangerschapstest zien. Samen zijn we zo gelukkig deze dag.
20 september 2019
Daar is de eerste bloeding alweer. Direct voel ik weer die zorgen. Na zes keer in de afgelopen vijf jaar een kindje te zijn verloren zonder verklaarbare reden, voelt dit direct weer als een teleurstelling. Met lood in mijn schoenen bel ik de verloskundige. Zij vertelt mij niet direct al te veel zorgen te maken en plant een afspraak bij de echoscopiste in voor de volgende dag. Nog even wachten dus. Ik probeer mezelf zo goed mogelijk rustig te houden.
21 september 2019
Omdat Daniel aan het werk is, is mijn moeder zo lief om met me naar de afspraak te gaan. Beiden zitten we zenuwachtig in de wachtkamer. Tijdens de echo laat het kleintje zich nog niet zien. De echoscopiste ziet helemaal niets. Daar maakt ze zich zorgen over. Ze vertelt dat ze met het ziekenhuis gaat overleggen en als het nodig is wij daar heen moeten. Maar voor nu mogen we naar huis. In de middag word ik gebeld door het ziekenhuis. We mogen langs komen voor nog een echo en een bloedonderzoek. Gelukkig kan Daniel nu wel mee. Wederom zien ze weinig op de echo. Maar bloedonderzoek wijst uit dat ik wél zwanger ben. We mogen maandag wéér terugkomen voor een echo en een bloedonderzoek dan weten we hopelijk meer. Het is voor nu nog geen foute boel, maar of het goed zit weten we ook niet zeker.
23 september 2019
Vol spanning zitten we te wachten tot we eindelijk binnengeroepen worden en er op de echo te zien is dat daar toch echt een kindje aan het groeien is. Het kindje laat zich nu wel zien! Op dit moment ben ik vijf weken zwanger van nu al een wonder. En ook de bloeduitslag laat zien dat het HCG-hormoon duidelijk verdubbeld is. Ik merk aan mezelf dat ik vertrouwen krijg in dit kindje. Het is een vechter, dat weet ik nu al. Volgende week krijgen we weer een echo.
30 september 2019
Eén van de bijzonderste dagen uit mijn leven. Voor het eerst hebben we een echo met een kloppend hartje! De tranen lopen over mijn wangen van blijdschap. De andere kindjes zijn we verloren tussen de 6 en 12 weken zwangerschap en we hebben nooit een kloppend hartje op een echo mogen ervaren. De eerste stap naar een gezond kindje is volgens mij dus behaald. We zijn zo trots en gelukkig. Al is het bloeden nog steeds niet gestopt. Ik heb wederom weer dat vertrouwen in dit kindje. Op dit moment ben ik zes weken en 3 dagen zwanger.
11 oktober 2019
Eerder deze week hebben we het kindje weer mogen zien. Hij groeide goed. Het bloeden was ook een tijdje gestopt. Totdat ik op 11 oktober weer een bloeding kreeg. Ik mocht weer langskomen. Op de echo was het kindje nog te zien met kloppend hartje. Ik heb dit heel even een paar tellen mochen horen. Ik weet nog goed dat dit me ontroerde, maar tegelijkertijd kon ik er niet van genieten, omdat ik zoveel zorgen had. Bloed stond voor mij ten alle tijden voor een miskraam en het goede gevoel van het vertrouwen in dit kindje was even weg. Er werden ook nog uitstrijkjes gemaakt voor baarmoederhalskanker en chlamydia. Ze wilden uitsluiten dat de bloedingen daar vandaan zouden komen. Deze uitslagen bleken goed te zijn.
22 oktober 2019
We leven van bloeding tot bloeding. Verder heb ik geen last van kwaaltjes, ben ik niet misselijk en voel ik me prima. Vandaag hebben we dan voor het eerst een groeiecho. Het kindje blijft het ondanks alles goed doen, groeit prima en het hartje blijft kloppen. Zoals het er nu uitziet, ben ik uitgerekend op 22 mei 2020 en is het kindje negen weken en 4 dagen oud. We zijn blij. Maar toch blijf ik zorgelijk, het gaat niet weg en het maakt me onrustig.
25 oktober 2019
Ik ben nu tien weken zwanger en na één dag werken ben ik onrustig. Mijn buik doet raar en als ik na het eten pijnscheuten voel in mijn buik, besluit ik in bed te gaan liggen. Ik lig net tien minuten te rusten als ik iets voel knappen in mijn buik. Daaropvolgend: vocht. Als ik het licht aan doe om te kijken, zie ik dat het bloed eruit spuit en vlak daarna verlies ik een groot stolsel van zeker 10 centimeter. In paniek geef ik het aan Daniel die het bekijkt en meent dat het armpjes en beentjes heeft. Verdrietig bel ik het ziekenhuis die er ook vanuit gaat dat we weer een kindje zijn verloren. We hoeven niet langs te komen en we moeten het even aankijken. We hebben zoveel verdriet op dat moment. De volgende dag bel ik mijn moeder die mij komt ophalen, want Daniel moet werken en ik wil echt niet alleen zijn. Huilend vertel ik mijn verhaal. Het gekke is dat ik in de loop van de dag geen bloedverlies heb. Ik besluit ’s middags toch met deze vraag het ziekenhuis te bellen. Na aandringen mag ik komen. Er wordt wederom een echo gemaakt: Ja hoor, daar zit het kindje! Hij heeft het goed naar zijn zin, zwemt, beweegt en er is een kloppend hartje. Ik kan het niet meer geloven wat voor wonder ik in mijn buik draag. De zekerheid is terug. En gelukkig houdt na deze bloeding het bloeden ook redelijk op. We moeten één keer in de twee weken terugkomen voor controle. Maar op al deze controles doet de baby het goed. Groeit voldoende. Hij is alleen erg verlegen, want hij laat pas op 9 december 2019 met 16 weken zwangerschap, na veel moeite, lopen, plassen, springen en wachten zien dat het een jongen is!
MORGEN KOMT DEEL II ONLINE…
MELISSA
Wat een bijzonder verhaal. En wat een wonderbaby. Hopelijk gaat alles goed met jullie. Heel veel geluk gewenst. Liefs Nadia