Om over m’n bevalling te kunnen vertellen, moet ik bij het begin beginnen. De zwangerschap. Bodi lag namelijk, net als zijn grote zus Nova, zo goed als de hele zwangerschap in stuit. Ik voelde een tweede keizersnede dus al van ver aankomen. Daar was ik deels blij mee en deels ook niet. Het betekende dat ik een bevalling zou ondergaan, waarvan ik door de eerste al wist hoe die zou verlopen. Maar het betekende ook dat ik nooit zou weten hoe een vaginale bevalling is. Dat eerste gaf me enigzins geruststelling, omdat ik als de dood was voor de pijn die ik zou moeten doorstaan (iets met horrorverhalen) als ik vaginaal zou bevallen. Dat tweede gaf me ergens toch een verdrietig gevoel, omdat ik naar mijn idee nooit op eigen (oer)kracht zou bevallen en dat is het meest prachtige wat er is, toch? Ik bedoel, daar is ons vrouwenlichaam immers op gebouwd. Maar ik zou daar nooit over mee kunnen praten.
Ik mocht kiezen
Omdat Bo met 35 weken nog steeds in stuit lag, mocht ik (vanwege de eerste keizersnede en de tweede stuitligging, waardoor ik medisch was) deze keer kiezen voor een versie (draaipoging), nog een keizersnede of alsnog een stuitbevalling. Een versie heb ik destijds geprobeerd met Noof, deze mislukte en daar heb ik nog een trauma van. Dat laatste is echt een no go voor mij, aangezien ik al in m’n broek scheet om vaginaal te bevallen, dus laat staan in stuit. Je raadt het al, ik koos voor een tweede keizersnede. Deze wordt normaal gesproken uitgevoerd met 39 weken. De baby is dan voldoende volgroeid en klaar om geboren te worden.
De bevalling begon eerder
De operatie werd voor mij op 8 juli gepland, zes dagen voor ik was uitgerekend.Ik weet het nog goed, vrijdagavond 3 juli begonnen er krampjes te ontstaan. Ik zat op de bank met m’n telefoon en manlief speelde Call of Duty. Het begon me op te vallen dat de krampjes steeds opkwamen en dan weer wegzakten. Ik had eerder iemand gehoord over een weeëntimer op de telefoon, dus installeerde ik deze app en ben de krampjes gaan tellen. Ja hoor, om de 5 minuten en langer dan een minuut. Na 5 keer timen verscheen er een melding op m’n beeldscherm dat de bevalling was begonnen en ik de verloskundige moet bellen. “Het zal allemaal wel”, dacht ik, en ik hield m’n mond tegen de man. Om een uur of 2 zijn we naar bed gegaan en heb ik gewoon heerlijk kunnen slapen. De krampjes waren, raar maar waar, weer weg. Side-note: voor het slapengaan vertelde ik manlief wel dat het heel misschien handig was om het bedzeil alvast onder de matrashoes neer te leggen, want ja, you never know. Alsof ik het voelde aankomen….
Een golf vruchtwater
Zaterdagochtend half 10. Ik werd met gigantische hoofdpijn wakker. Ik besloot om nog even te blijven liggen, terwijl Joey al was opgestaan om zich aan te kleden. Ineens ‘voelde’ ik een plop en kwam er een grote warme vloedgolf vruchtwater tussen m’n benen naar buiten. Ik was geschrokken en bleef verstijfd liggen in bed. ‘M’n vliezen zijn gebroken!’, riep ik naar Joey. Ik verbaasde me er nog over hoe kalm hij bleef, de gynaecoloog belde en ondertussen m’n vluchttas en overige spulletjes bij elkaar pakte. Ook m’n moeder werd gebeld om de oudste op te halen, die nog lekker in haar bedje lag te dromen over, waarschijnlijk, kaboutertjes. Rond kwart over 10 ben ik dan heel voorzichtig opgestaan (ik was als de dood dat er ineens een beentje naar buiten zou glippen) om met een reuze maandverband en vuilniszak tussen m’n benen de auto in te stappen en naar het ziekenhuis te rijden met Joey. ‘We gaan vandaag onze kleine ontmoeten’, zeiden we tegen elkaar. Wat was ik toen nog enthousiast…
Mijn eerste check
Om een uur of 11 aangekomen bij het ziekenhuis ben ik vanuit de auto in een rolstoel gestapt, omdat ik niet met een ‘open doorgang’ wilde lopen. Stel je voor zeg, dat de baby zich zo een weg naar buiten zou banen. Eenmaal op de kraamafdeling kreeg ik m’n kraamsuite toegewezen en werd ik aan de CTG gekoppeld. Ook moest ik daar nog even ‘testen’ of daadwerkelijk m’n vliezen waren gebroken. De gynaecoloog, een verpleegkundige en een leerling (waarvoor ik toestemming had gegeven, want ja, ook die moet het leren) stonden om mij heen, terwijl ik daar op bed lag met m’n benen wijd gespreid. ‘Je mag een vuist maken en daar op blazen’, zei de gynaecoloog, ‘Als je met kracht blaast, en je vliezen zijn gebroken, houd je het vruchtwater onmogelijk tegen.’ U vraagt, wij draaien… Dus balde ik m’n vuist en blies daar met kracht tegenaan. Het is dat de leerling met voldoende afstand aan het eind van m’n bed stond, want zelfs zij schrok van de tsunami die wederom naar buiten kwam. Overduidelijk gebroken dus die vliezen. ‘Dan gaan we even overleggen en u alvast voorbereiden.’
Ik kreeg een infuus en er zou vast een katheter worden ingebracht. De leerling zou het infuus prikken. Daar had ze natuurlijk wat moeite mee, maar uiteindelijk zat ‘ie dan. Het voelde toch niet fijn aan: m’n hand begon steeds meer te tintelen en toen ik er naar keek, leek het wel te transformeren in de Hulk. ‘Dat is niet goed’, zei ze. Joh. Dus werd ik een tweede keer geprikt, die er ook naast zat. De derde poging, die de verpleegkundige maar zelf uitvoerde, zat dan eindelijk goed. Ook nog even de katheter inbrengen. Ik heb in m’n werk wekelijks katheters ingebracht bij anderen, maar wist ik veel hoe dat aanvoelde bij mezelf… Om een uur of 12 kwamen de krampjes die ik eerder had gehad weer om de hoek kijken. Gelukkig waren deze nog goed te doen, dus als dat alles was…. Ook werd me verteld dat ik waarschijnlijk aan het eind van de middag zou worden geholpen, want er was een noodzakelijke operatie voor mij. Prima.
De krampen werden intens
Die krampjes werden krampen. Ik vertelde de verpleegkundige dat de krampen heftiger werden. Het was in principe m’n eerste bevalling met weeën dus ik hoefde niet bang te zijn dat ik al ‘bezig’ was. Het kon nog wel even duren. Inmiddels kwamen de krampen met regelmaat terug, dus vroeg ik haar hoelang het nog zou duren voor ik geholpen kon worden. Dat ging ze overleggen en om kwart over 3 kreeg ik teruggekoppeld dat ik om 4 uur aan de beurt zou zijn. Of ik dus nog even vol kon houden en als de krampen echt niet meer te doen waren, moest ik aan de bel trekken. “Oké, drie kwartier moet ik het nog wel uit kunnen houden”, dacht ik. De krampen werden met de minuut heftiger dus ik was dolblij toen ze om 4 uur m’n suite weer binnen kwam gelopen.
Misschien werken weeënremmers?
‘De operatie voor u is uitgelopen. Het wordt waarschijnlijk kwart voor 5’, sprak ze. “Kwart voor 5, maar nog driekwartier liggen creperen van de pijn ga ik niet meer redden! Geef mij maar pijnbestrijding.”, zei ik. Dus werd ik m’n suite afgereden om elders Remifentanil toegediend te krijgen. Toen ik in die andere kamer op de pomp werd aangesloten, kreeg de verpleegkundige telefoon. De vorige operatie was afgerond. Ik was aan de beurt. ‘Dan gaan we u nu geen Remifentanil geven. Aangezien u zo ook een ruggenprik krijgt, zal dubbele pijnbestrijding te zwaar vallen voor uw baby. In plaats daarvan geven we u een remmer die de weeën voor een minuut of tien op zou moeten vangen.’
Ik kreeg een weeënstorm
Nou, die remmer heeft welgeteld 1 wee opgevangen en toen brak de pleuris uit. Er begon een weeënstorm en deze was niet meer weg te puffen. Ik werd naar de operatiekamer gereden waar uiteindelijk bleek dat die kamer voor mij nog gereed moest worden gemaakt. Ik denk dat ik nog zo’n halfuur heb moeten liggen wachten voor ik de operatiekamer werd ingereden. De verpleegkundige en m’n man zaten aan het voeteind van m’n bed en ik herinner me niet meer waar ze het over hadden. Ik leefde in m’n eigen wereld en moest bijna kotsen van de pijn. Er werd niet gecheckt of ik inmiddels ontsluiting had, want dat zou de hele boel kunnen triggeren om een natuurlijke bevalling te laten beginnen. Maar ik zat ongetwijfeld al tegen persweeën aan toen ik dan eindelijk de operatiekamer werd ingereden en de ruggenprik kreeg toegediend. Ik kan je vertellen, ik ben nog nooit zo blij geweest met een ruggenprik. Toen die eenmaal was gezet, viel alle pijn weg. WAT. EEN. OPLUCHTING. WAS. DAT.
Eindelijk: mijn keizersnede
En toen werd er gesneden. Daar deden ze deze keer langer over, omdat ik nu littekenweefsel van de vorige keizersnede had waar ze eerst doorheen moesten. Eenmaal open stond de gynaecoloog met een bek vol tanden, want ik had een blaas waar je u tegen zegt zo vol. Bleek die verdomde katheter niet in m’n blaas, maar in m’n vagina te zitten! Het was een wonder dat ik naast alle omstandigheden dan toch nog m’n plas heb kunnen ophouden. Gedurende de operatie hebben ze gelijk een nieuwe katheter ingebracht, aangezien ik was verdoofd. En toen kwam mijn zoon tevoorschijn… De gynaecoloog pakte Bo bij z’n heupjes vast en veel meer dan doet hoefde ze niet te doen. Na een paar kleine, draaiende bewegingen was hij daar. Om precies half 6 werd Bo geboren, 3360 kilogram en 48 centimeter. Voor ik hem op m’n borst kreeg gelegd, moest hij eerst even een aparte ruimte in voor de APK. Joey was daar uiteraard bij en mocht nog een stukje van de navelstreng afknippen. Na een prachtige Apgar-score mocht hij dan eindelijk bij me zijn. Mijn hart breidde zich uit, en het breidde zich verder uit dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Het breidde zich uit om plaats te maken voor deze geweldige creatie. Ons lieve, knappe ventje: Bodi Ray.
MANDY
