“Kijk daar zitten de ogen en het mondje, de baby drinkt nu vruchtwater” Een hele vriendelijke verloskundige die ons tijdens de 20 weken echo enthousiast vertelde wat er allemaal op en aan zat. Ik weet nog goed dat ik me enkel focuste op het moment dat ik iets zou gaan voelen. En dan bedoel ik niet het bewegen van de baby, maar emotioneel. Er was niks, een hol leeg gevoel. Geen liefde, geen interesse, geen glitters en roze wolken. Niets. Dit had ik al vanaf het moment dat ik zwanger was. Misschien kwam het omdat ik dat jaar ervoor met elf weken een miskraam kreeg. Ik besloot toen met die positieve test in mijn handen dat het wel goed zou komen. Na 12 weken en een echo verder was er nog steeds niets. Alleen maar irritatie, het zullen de hormonen wel zijn…? Toen we iedereen het nieuws deelde en ik voorzichtig uitte dat ik me eigenlijk helemaal niet zo blij voelde, zei iedereen dat dat vanzelf kwam. Ik kwam uit de medische molen, dus dat komt vanzelf wel goed; het moet wennen. “Als je het voelt bewegen, dan is het veel echter en voel je het direct”, werd er gezegd. Het moment was daar, ik lag op bed met 19 weken en ik voelde het. Afschuwelijk, huilend kroop ik bij mijn vriend in zijn armen. Alsof er een parasiet in me zat. Het voelde vies en afschuwelijk. Ook met de 20 weken echo voelde ik niets. Ik zag de baby bewegen en hoorde de goede woorden dat alles er goed uit zag. Maar het deed niks met me. Uiteindelijk paste ik met 21 weken geen broeken meer. Mijn vriend verraste me met een hele tas vol zwangerschapskleding. De mooiste blouses, jurkjes en broeken. Met moeite trok ik ze aan en keek naar mijzelf in de spiegel. Wat vond ik die buik eng en zeker omdat er iets in zat wat ik nu verafschuwde. Toen we met 28 weken een babywinkel in liepen om een kamertje te kopen, werd het me zo benauwd. Alles kwam op me af, ik ben huilend de winkel uitgerend. Zo nam mijn vriend ook de taak op zich om het kamertje alleen te maken. De uitzetlijst te bestellen. Alleen. De eerste kledingstukken te kopen. Alleen. Hij praatte ‘s avonds tegen de baby en aaide soms over mijn buik. En ik zat maar te huilen en iedereen vertelde me steeds vaker dat ik er van moest genieten. Ik durfde daarom steeds minder te uiten dat ik het vreselijk vond.
Wat was er toch aan de hand?
Ik snapte er zelf ook niets van, ik zou toch een gelukkige zwangere vrouw moeten zijn? En na een medische mallemolen moet juist ik weten dat het iets unieks en bijzonders is en dat je van geluk mag spreken. Uiteindelijk ben ik doorgestuurd naar de baby blues kliniek. Deze kliniek begeleidt je tot je bevalling. Diagnose: ‘een prenatale depressie, en een flinke ook!’ Wat was het fijn dat ik daar mocht voelen wat ik voelde. Ik kon daar gewoon uitspreken dat ik dat getrappel in mijn buik echt vies vond. Zonder beoordeeld te worden. Toen ik uiteindelijk met 37 weken met verlof moest, heb ik ’s nachts geen oog dicht gedaan meer. En dan bedoel ik ook echt bijna niet. Ik sliep maximaal 1,5 tot 2 uur per dag. Het brak me op. De rest van de avond zat ik huilend en scheldend in de baby kamer te schreeuwen dat het allemaal die baby’s schuld was. Als die vlaag weer voorbij was, huilde ik uit schuldgevoel naar de baby toe. Die heeft dit nooit zo bedoeld en het is zijn schuld ook niet. Ik ben nog nooit zo bang geweest als die paar weken. Bang dat ik de baby geen liefde kon geven. Bang dat dit gevoel er altijd zou zijn. Bang dat ik niet geschikt was als moeder en dat ik het lot heb zitten tarten, had ik wel zwanger moeten worden? Is er niet gewoon een natuurlijke reden dat ik eigenlijk geen eisprong heb? Hoor ik niet gewoon kinderloos te zijn? Het nam me compleet over. Een gitzwarte wolk met donder en regen. De meest vreselijke verwijten maakte ik naar mezelf en de baby. Uiteindelijk met hulp heb ik het uit kunnen zitten. En toen mijn vliezen braken en ik na een uitputtende bevalling onze dochter in mijn armen had. Overlaadde het warme gevoel van liefde mij. Ik heb gehuild en wel 1000 keer sorry gezegd. Ineens was alle liefde er, in overvloed en meer. Maanden heb ook ik op die fantastische roze wolk gezeten. En nu, 1 jaar verder ben ik nog steeds verliefd op haar.
Zonder mijn steunende en begripvolle vriend had ik dit nooit uit kunnen zitten. Neem een prenatale depressie serieus! En als een zwangere vrouw klaagt, luister dan. Het is namelijk niet niks…
JANE DOE
