Het is donderdag 17 januari 2019. Al een paar dagen voel ik me vreemd, misselijk en moe. Het lijkt of ik zwanger ben, maar dit is onmogelijk. Mijn twee jongens, Jack van dan 3 jaar en Bob van 10 maanden, zijn via ICSI geboren. Ze zijn zelfs in het UZ Gent in elkaar gezet. Een natuurlijke zwangerschap zit er voor ons nooit in. Het is ons zelfs letterlijk zo gezegd. Toch sta ik die ochtend weet kokhalzend mijn tanden te poetsen. Een kwaal die ik echt alleen van mijn zwangerschappen herken. Als ik die morgen op het winkelcentrum loop, staar ik naar de zwangerschapstesten. “Zal ik er één kopen of niet?”, denk ik. Ik pak een doosje en reken af terwijl ik bij mezelf denk: “Die 5 euro kan ik net zo goed gelijk door de wc spoelen. Het is waanzin. Ik kan niet zwanger zijn. Wat haal ik in mijn hoofd!”
Twee streepjes, hoe dan?!
Toch doe ik thuis de test en gooi hem op het aanrecht, terwijl ik met mijn zoontjes Jack en Bob ga eten. Jack vraagt om melk en ik loop naar de keuken. Terwijl ik de koelkast open doe, werp ik een blik op de test. Ik kijk nog eens beter. Twee streepjes, dat kan niet! Zoals ik tijdens de twee ICSI-trajecten de negatieve testen wel 10 keer uit de prullenbak pakte om eindeloos te bestuderen of er toch niet een heel vaag tweede streepje stond, zo sta ik nu eindeloos deze test te bestuderen of ik het wel echt goed zie, maar het wordt steeds duidelijker. Ik geef Jack zijn melk en besluit de andere test uit de verpakking ook te doen, want dit moet een foute test zijn. Maar de tweede is ook positief.
Ik ben zwanger! Hoe dan? Ik ben in shock, en app mijn twee beste vriendinnen die ook zwanger zijn een foto met de tekst: “Ik geloof dat ik mee doe”. Ik bel in de gang snel mijn vriend Arno op. “Arno ik ben zwanger”, zeg ik in paniek. Hij begint te lachen: “Haha ja hoor, van wie dan?” “Ja ik meen het, ik zal je de foto door sturen.”, antwoord ik. Die middag belt hij me nog een paar keer en elke keer hoor ik alleen maar heel verrast: “Huh, hoe dan Melis?!”
Er heerst echte paniek bij mij
Mijn ene vriendin heeft inmiddels het appje gezien en komt naar me toe. Ik laat haar de test zien. We moeten keihard lachen en daarna moet ik keihard huilen. We lachen en huilen samen. Jack en Bob zitten nog steeds aan de eettafel met hun boterhammen en zo normaal mogelijk maken we de lunch af. Jack moet naar de peuterspeelzaal en terwijl ik hem wegbreng legt mijn vriendin Bob op bed. Onderweg koop ik snel een Clearblue en samen met mijn vriendin wacht ik de uitslag af: ZWANGER 2-3. “Dit kan niet! Hoe moet ik dit gaan doen?! Bob is pas 10 maanden. Ik heb geen kamers genoeg. De zwangerschap van Bob was vreselijk met meerdere ziekenhuisopnames. Wat als het weer zo gaat. Ik ben er net van bijgekomen”. Ik ben echt in paniek. Mijn huisarts regelt dezelfde week nog een echo voor me.
Die avond liggen Arno en ik in bed. We hebben plafonddienst.
“Slaap jij al?”
“Nee…”
“Ik ook niet”
“Hoe gaan we dit doen?”
“Geen idee”
“Ben je bang?”
“ Ja”
“Ben je blij?”
“Ja, ik denk het wel en jij?”
“Ja, ik denk het ook wel.”
En zo gaat het nog een tijdje door, totdat we uiteindelijk toch in slaap vallen.
De eerst echo
Als we een paar dagen later van de schrik zijn bijgekomen en in de wachtkamer voor de echo zitten kijken we elkaar aan en schieten in de lach. We hadden nooit gedacht hier nog eens te komen. De echoscopist maakt een inwendige echo, maar er is nog weinig te zien. “Tsja, ik zie wel iets wat op een beginnende zwangerschap kan lijken, maar het kan ook net zo goed buitenbaarmoederlijk zijn. Kom over twee weken terug. Dan moet er toch wat te zien zijn.” Zelf ben ik niet eens zo zenuwachtig. We zijn gewoon te vroeg. De twee weken die volgen voel ik mezelf steeds meer zwanger. De kwalen nemen toe. Allemaal bevestigingen voor mij dat we gewoon te vroeg waren.
De tweede echo
Als we twee weken later terug komen, zet ze de echo op mijn buik en ja hoor een klein boontje is te zien. “Gefeliciteerd er zit echt wat.” Wow, wat bijzonder. Arno is blij en zegt nog: “Leuk nu kunnen we het onze ouders vertellen. Die zien deze echt niet aankomen.” “Nou, het is pas 7 weken er kan nog van alles gebeuren, dus wees niet te enthousiast”, antwoordt de echoscopist. Fijne realitycheck, bedankt vriendin! Toch vertellen we het onze ouders die natuurlijk mega verbaasd zijn. De jongens vertellen we nog niets. Bob begrijpt er toch niets van en Jack vertelt het gelijk aan iedereen.
We krijgen een meisje!
De zwangerschap gaat goed en ik geniet volop van het leven in mijn buik. Ik denk dat zoiets nooit gaat vervelen, zo magisch. Na de termijnecho maken we het nieuws gelijk wereldkundig. Omdat dit mijn derde zwangerschap is en de tweede binnen 10 maanden, groei ik echt heel erg hard. Als we Jack vertellen dat hij weer een broertje of zusje krijgt zegt hij: “Ik wil een zusje, een broertje heb ik al.” Bij de geslachtsbepaling blijkt zijn wens in vervulling te gaan: een zusje. Wat zijn we gelukkig met de kleine meid in aantocht. De meidenkleertjes komen in rap tempo ons huis binnen en over namen wordt druk gediscussieerd.
Een goede 20-welen echo
Voor de twintig weken echo ben ik altijd heel erg zenuwachtig. Je zal maar te horen krijgen dat er iets niet goed is, wat moet je dan? Zenuwachtig ga ik liggen en gaat de echoscopiste ons hele meisje na. Gelukkig zegt ze elke keer nadat ze iets heeft bekeken, dat het er goed uit ziet. Na een halfuurtje heeft ze ons hele meisje gehad en staan we weer buiten. Opgelucht. Weer een mijlpaal: een goede 20 weken echo. Fijn. Nu nog de 24-weken-grens waar ik ook altijd heel erg naar uitkijk. Dan nog een goede bevalling en dan zijn we er. Toch?! Wisten wij veel…
MELISSA
Ik kan mij helemaal voorstellen hoe je je voelde. Onze zoon is na lang in de medische molen ook via icsi geboren. En na negen maanden was ik ook via de natuurlijke weg zwanger!
De vreugde de felicitaties iedereen zei overal dit is uniek zo bijzonder, dat het kan zei het ziekenhuis.
Wij kregen een gezonde dochter en waren heel blij dat wij een tweede kregen.
En toen kregen wij via de natuurlijke weg (wat echt uitgesloten was ook na 1 spontane zwangerschap) nummer drie! Super blij mee! Een wonder!