Deel 1:Â Ik ben een alleenstaande moeder, mijn Nolan wordt alweer 2 jaar
Op woensdag 14 april verloor ik bloed en belde ik het ziekenhuis. Ik mocht meteen komen en moest wat spullen mee nemen voor de zekerheid. Ik was 29 weken zwanger. De arts maakte een CTG en keek naar mijn baarmoedermond. Die was verkort en ik moest voor de zekerheid een nachtje blijven. De volgende ochtend kreeg ik weer een echo van mijn baarmoedermond. Deze was verder verkort. Zou mijn bevalling dan toch beginnen? Ik moest blijven tot zaterdag en dan zou er nóg een echo gemaakt worden. Maar die vrijdag nacht braken de vliezen van baby B. En de volgende nacht de vliezen van baby A. Ik mocht helaas het ziekenhuis niet meer verlaten! Ik kreeg longrijpingsprikken in mijn benen en weeënremmers, want het was nog veel te vroeg om te bevallen. Na de tweede prik stopten ze de weeënremmers en mocht de bevalling beginnen… De kleine dames lieten tòch op zich wachten.
Ik voelde me ineens onrustig
Er gingen zo nog 11 dagen voorbij in het ziekenhuis. Op donderdag 29 april werd ik wakker en kreeg ik zoals elke ochtend een CTG. Hierop was te zien dat ik harde buiken had, maar deze voelde ik niet. Ik was rond 10:00 uur wat onrustig. Ik stapte even onder de douche. Hierna was er niets meer aan de hand. Na de douche schilderde ik was moois voor de kinderen. De gynaecoloog en de verpleegkundige kwamen langs om visite te lopen. Ik vertelde dat ik mij onrustig voelde, maar voor de rest nergens last van had. Om 12:00 uur kreeg ik nog een CTG, voor de zekerheid. De uitslag was hetzelfde als in de ochtend. Rond 13:00 uur voelde ik harde buiken, maar dat hield na een uurtje al weer op. De gynaecoloog wilde om 14.30 uur een extra echo maken op mijn buik om te kijken of ik geen ontsluiting had. Ze keken niet van binnen, in verband met infectiegevaar. Mijn baarmoedermond was nog helemaal gesloten. Ik zou om 16:00 uur wéér een CTG krijgen om te kijken of ik nog steeds regelmatig harde buiken had. Maar 5 minuten voor die tijd belde ik de verpleegkundige dat ik regelmatig harde buiken kreeg en sommige al weg moest puffen.
Wat?! Ik voelde helemaal geen weeën?!
De gynaecoloog voelde om 16:10 uur inwendig en ik bleek al op 7 cm te zitten! Ik schrok en dacht: “Hoe dan?!” Ik had er niets van gemerkt of gevoeld? Ik moest toch zéker meer weeën hebben? Ik lag binnen 10 minuten op de verloskamer. Ik mocht nog niet persen, want alles moest nog klaar worden gezet. Een uur lang moest ik mijn weeën wegpuffen voordat ik mocht beginnen met persen. De gynaecoloog moest zelfs nog gebeld worden, net zoals de mensen van de NICU en mijn eigen vriend. Eindelijk, om 17:40 uur mocht ik starten met persen. Met 31 weken werden om 18:00 uur Lola Babs en om 18:05 uur Jahly Linde geboren. Het ging heel snel! De gynaecoloog vertelde dat er wel een half uur tussen kon zitten en dat ik in het ergste geval naar de OK toe moest. Gelukkig gebeurde dit niet!
Ik was in de war en snapte er niets van
Ook kwam mijn placenta er 10 minuten later uit. Het ging allemaal zo snel, dat ik er even niets van snapte. De afgelopen weken kon ik alleen maar van zo’n bevalling dromen. Ik wilde dit heel graag: een snelle pijnloze bevalling. Maar achteraf ging het veel te snel. Ik kreeg wel hele erge naweeën. Ik legde een kruik op mijn buik, wat ik nooit had moeten doen. Na twee nachten in het ziekenhuis verloor ik de volgende dag zoveel stolsels en bloed dat ik bijna alsnog naar de OK toe moest. Mijn lichaam heeft dit net op tijd zelf opgelost. Hierna kon ik beginnen met herstellen. Kortom een bevalling waar ik niet op gerekend had, maar toch ontzettend blij mee was. En weetje wat het bijzondere is? Als alles op tijd klaar stond, had ik binnen een half uur kunnen bevallen. Linksom om rechtsom, ik ben nu twee prachtige baby’s rijker!
Lees HIER verder.
BABET
