De verloskundige voelde iets hards en ze wist niet wat dit was

Mijn vliezen braken opeens in bed

Rond één uur ‘s nachts was het zo ver. Toen ik mezelf lekker in bed nestelde en me voornam lang te gaan slapen, draaide ik me op mijn zij. ‘Plop!’, hoorde ik. Paniekerig voelde ik meteen tussen mijn benen. Oh shit, het leek wel alsof ik in bed had geplast. Meteen rolde ik als een soort walrus in slowmotion uit bed, om vervolgens naar de wc te waggelen. In die paar meter verloor ik inderdaad doorzichtig vocht waarvan ik meteen dacht dat het vruchtwater was. Shit, ik wilde nog helemaal niet bevallen! Ik was er niet klaar voor. Ik was pas over een ruime week uitgerekend. In mijn hoofd was het niet mogelijk dat mijn kindje eerder zou komen. Overdag liep ik nog door de Ikea te banjeren, niets gaf aan dat het al zo ver zou zijn een aantal uren later. Na een korte vlaag van paniek, probeerde ik mijn kalmte weer terug te vinden en ben ik op de valreep mijn ‘vluchtkoffer’ gaan volgooien met spullen. Kleertjes, pasjes, een pyjama voor mezelf, make up. Van alles graaide ik als een kip zonder kop en gooide ik in de tas. 

Ik was als alleenstaande moeder alleen

Op naar de koelkast. Daar hing een oranje briefje van de verloskundige, waar op stond wat ik moest doen bij gebroken vliezen. Er stond dat ik gewoon kon douchen en slapen. Ik hoefde pas de volgende weer te bellen. “Oké.. Als dat er staat, dan zal het wel kloppen”, dacht ik. Ik stapte de douche in en probeerde wat verlichting te zoeken. Echter had ik vanaf een uur of 2 al wel behoorlijke weeën. Toch probeerde ik na het douchen in bed te gaan liggen. Ik had geen idee hoeveel tijd er tussen de weeën zat. Ik heb tijdens de zwangerschap als single moeder alles alleen gedaan en was ook nu tijdens de start van mijn bevalling alleen. Ik was stiekem wel lichtelijk in paniek, omdat ik nogal een controlfreak ben en ik nu alles behalve controle ervaarde. 

De doula app hielp me door de eerste uren

Ik had mijn moeder al een appje gestuurd met de mededeling dat ik dacht dat mijn vliezen gebroken waren, maar ja mama sliep natuurlijk zo midden in de nacht. Ik wilde haar niet onnodig wakker maken. Omdat ik toch wel veel last had van de weeën, klikte ik op een doula app op mijn telefoon. Een rustgevende stem moedigde mij aan om de weeën weg te puffen en een spa-achtig muziekje kalmeerde me. In de app had je een timer waar je kon klikken als de wee begon en eindigde. Echter zag ik na 2.5 uur dat mijn weeën toch wel erg kort op elkaar en regelmatig kwamen. 

Mijn broertje en moeder zetten het bevallingsbad op

Rond 04:00 uur heb ik toch maar mijn moeder wakker gebeld. Zij kwam er zo snel mogelijk aan. Mama trof mij in bed aan. Ik was totaal gefocust op de rustgevende muziek van de app. Na een tijdje belde zij de verloskundige. Er kwam een verloskundige die ik nog nooit had gezien. Ze was pas 23 jaar oud. Dat vond ik best spannend, maar zij kon mij al snel op mijn gemak stellen en vertelde dat ik het prima deed. Ondertussen had mijn moeder in de vroege ochtend samen met mijn broertje het bevallingsbad klaargezet in de woonkamer. Hier wilde ik graag in bevallen. Ik zag het helemaal voor me: Rustgevende liedjes, kaarslicht, wierrook en het warme water. Mijn ideale bevalling.

De verloskundige voelde iets hards

Toen het moment aanbrak dat mijn verloskundige zei dat ik wel naar het bad mocht toe lopen, bleek dat ik door de pijn echt niet meer in staat was om normaal te lopen. Al uren had ik erg veel pijn aan mijn onderrug en stuitje en het gevoel dat ik moest persen. Ik had een weeënstorm. Na elke wee volgden ongeveer 20 seconden voor de volgende wee zich alweer aandiende. Wat een pijn deed dit zeg! De verloskundige voelde hoe ver de ontsluiting zich al had gevorderd. Al enkele uren bleef ik hangen op 4 cm en ook nu was het niet meer geworden. Het gezicht van de verloskundige werd ernstig en zij liep weg naar de gang om te overleggen met mijn moeder. Ondertussen pufte ik maar als een gek elke wee weg. Besef van tijd had ik inmiddels niet meer. Het was inmiddels al 11 uur in de ochtend geweest. De verloskundige vertelde me dat ze bij het voelen iets hards voelde en dat zij niet kon zeggen of dit een kinnetje was of iets anders. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis om een echo te laten maken. Op dat moment raakte ik even in paniek. Ik kon al niet lopen… Hoe zou ik dan die hele weg naar het ziekenhuis moeten afleggen?!

Strompelend en schreeuwend ging ik naar het ziekenhuis

Mijn moeder belde mijn vader. Hij zou mij naar het ziekenhuis brengen. Toen hij aangekomen was, hebben ze me snel wat kleding aangedaan. Vervolgens strompelde en schreeuwde ik van de pijn steeds. Ik deed telkens een paar stapjes waarbij ik mijn vader keihard in zijn handen kneep. Twee trappen moest ik af. Dit heeft voor mijn gevoel wel een kwartier geduurd, doordat de weeën zo snel op elkaar volgden. Voor mijn gevoel strompelde ik halfnaakt (lees: ik had geen bh aan kunnen doen) door de straat naar de auto van mijn ouders, terwijl om me heen dronken mensen op straat liepen die carnaval aan het vieren waren. Het contrast was enorm. De rit naar het ziekenhuis leek wel een uur te duren en al die tijd moest ik iets – wat voor mij voelde als persdrang – tegenhouden.

Mijn jongetje zat vast als sterrenkijker

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik meteen in een rolstoel naar de afdeling gereden. Ik wist al een beetje hoe het er uit zag in het ziekenhuis, omdat ik voor de zekerheid tijdens de zwangerschap een rondleiding heb gedaan. Het grappige is dat de kamer die we toen te zien kregen als voorbeeld, precies de kamer was waar ik in mocht bevallen. Na wat uren leek te duren, werd er een echo gemaakt van mijn buik. Ik zat in mijn eigen bubbel door de pijn en heb de gehele tijd met een nat washandje over mijn ogen geschreeuwd en gepuft. Tijdens de echo keek mijn kleine man recht de camera in. Het bleek dat hij een sterrenkijker was en daardoor ‘vast’ zat. Dit verklaarde ook de felle pijn in mijn onderrug en stuitje, omdat hij daar met zijn hoofdje steeds tegenaan drukte. Hij kon de weg niet vinden. Ik kreeg de optie om op natuurlijke wijze met een knip te bevallen of een keizersnede te krijgen. Ik koos voor het eerste. Nu ik al zo lang bezig was, wilde ik het liefst ook de klus ‘zelf’ klaren. Nadat ik nog een tijd lang heb gepuft en gegild werd er weer gevoeld en bleek ik in ieder geval 6 cm ontsluiting te hebben. Het was inmiddels een uur of 2 in de middag.

Ik koos voor een ruggenprik

Ondertussen namen ze bloed om de conditie van mijn zoontje te testen en hebben ze een pinnetje in zijn hoofd bevestigd zodat ze alles goed konden monitoren. Vervolgens kreeg ik de mededeling dat het de artsen beter leek als ik een ruggenprik kreeg, omdat zij dachten dat ik niet voldoende energie en kracht meer zou hebben voor het ‘echte’ werk. Wat was ik blij dat ze zelf aangaven dat ik een ruggenprik kon gebruiken. Minder fijn was dat het nog erg lang duurde voor ik terecht kon. Nog vervelender was dat ik op de andere afdeling ‘even stil moest zijn voor de andere patiënten’. Dit kon ik echter niet. Ik kon alleen maar gillen om te voorkomen dat ik moest persen en ik had nonstop weeën. Het was ook echt een hele opgave om rechtop te gaan zitten en dan vooral stil te zitten toen zij de ruggenprik wilden zetten. Na de prik voelde ik de verdoving verspreiden. Eindelijk had ik een stuk minder pijn en kon ik mijn ogen open doen en contact maken met mijn omgeving. Mijn moeder was gelukkig al die tijd bij me.

Mijn vader was bij mijn bevalling aanwezig

Al snel na de ruggenprik voelde ik dat mijn baby er uit wilde en ik moest gaan persen. Dit gaf ik ook aan, maar ik moest nog wachten tot ik terug naar de verloskamer gebracht werd. Eenmaal daar heb ik de artsen en verloskundigen eindelijk in hun ogen aan kunnen kijken en kon ik weer wat lachen en praten met mijn ouders. Mijn vader was ook bij de bevalling aanwezig. Dit was niet de planning, maar doordat ik zo in paniek was en hij mij naar het ziekenhuis moest rijden, is dit zo gelopen. Zo lang hij maar achter mijn hoofd in de hoek bleef, vond ik het wel prima. Mijn gêne op dat moment was echt ver te zoeken. Ik was alleen maar aan het overleven. Ik sprak een verloskundige aan en vroeg of zij even kon voelen hoeveel ontsluiting ik had, omdat ik voelde dat de baby er uit wilde. Deze vrouw gaf aan dat zij niet ging voelen, omdat dat volgens haar niet lang geleden nog gebeurd was. Toen heb ik een andere vrouw aangesproken en gesmeekt of zij even kon voelen. Dit deed ze. Ze gaf aan dat ik inderdaad volledige ontsluiting had.

De baby zakte steeds verder

Ik mocht op mijn linkerzij gaan liggen en als ik het gevoel had om te persen, hoefde ik niet volledig alles meer tegen te houden. Ik voelde hoe mijn baby steeds verder zakte. Uiteindelijk mocht ik weer op mijn rug draaien en kreeg ik te horen dat als ik een perswee had, ik mocht meepersen. Wat was ik blij! Het leek wel een film waar ik in zat. Mijn vader hield mijn hoofd tegen zodat ik druk kon zetten. Mijn moeder maakte foto’s. De gynaecoloog zette de knip en een ander hield weer de monitor in de gaten. Ondertussen maakte ik me toch een beetje druk of ik het down under wel goed geschoren had en heb ik daar ook nog iets over geroepen. Ze gaven aan dat het prima gelukt was en dat ze wel wat gewend zijn.

Mijn zoontje zag er wat gehavend uit

Aanvankelijk dacht ik dat ik het persmoment van de bevalling het engst vond, maar wat was ik blij dat ik eindelijk iets mocht doen! Tijdens de laatste persweeën hebben ze met man en macht op mijn buik geduwd, om de kleine man te draaien. Na een knip en maar 15 minuten persen was mijn kleine lieve jongen dan eindelijk daar. Hij zag er wel een beetje gehavend uit en had een behoorlijke zwelling op zijn hoofd. Ik vroeg voorzichtig of dit permanent zo bleef, maar ze stelden me gerust dat dit vanzelf weer weg zou trekken. Mutsje er over heen en er was al een stuk minder van te zien.

Ik was high en gelukkig

Mijn zoontje is precies om 17:17 geboren en zijn naam is Isaï (je spreekt het uit als Isa-ie). Dit is een bijbelse naam en het betekent: ‘geschenk van god’. Deze kleine kerel is mijn grootste geschenk en vanaf het eerste moment dat ik hem vasthield, wist ik dat ik er alles aan zou doen om hem gelukkig te maken. Meteen nadat de placenta kwam, waren de weeën gelukkig voorbij en was die stekende pijn in mijn rug weg. Ik voelde me high en gelukkig. Het eerste dat ik volgens mijn vader zei tegen de gynaecoloog, was dat ik vroeger altijd met poppen speelde en altijd al moeder wilde worden. 

HANNAH