Ik voelde al een paar dagen dat mijn lichaam aan het veranderen was. Ik dacht: “Laat ik toch maar weer een test doen”. De test was positief. Ik had de dag ervoor ook al een test gedaan. Ik haalde deze uit de prullenbak en zag dat deze uiteindelijk ook positief was geworden, oeps. Ik reed met de fiets naar het dorp om een test te halen waar op zou staan hoeveel weken ik zwanger was. Daar kwam uit 2 weken. Toen Jacco, mijn man, terug kwam van werk, heb ik hem meteen verrast. Wat een mooi moment! We waren zo blij. Het nieuwe jaar kon niet mooier beginnen. Onze droom kwam uit. Wij werden papa en mama!
Ik voelde me af en toe niet lekker
De echo’s van week 8 en 10 waren helemaal goed. Vol trots kregen we de echo foto’s mee naar huis. Nu het er zo goed uit zag, gingen wij langs onze familie en vrienden met beschuit met muisjes. Zo leuk die blije ereacties. Toen ik 11 weken zwanger was, voelde ik mij af en toe niet zo lekker. Ik ging in eerste instantie uit van wat zwangerschapskwaaltjes. Er gebeurde tenslotte zoveel in mijn lichaam.
Ontzettende buikpijn
Op woensdag 17 februari kreeg ik ‘s avonds hele hevige buikpijn. Na een warme douche, maakte ik een kruik klaar en ben ik op tijd gaan slapen. Na een uur werd ik wakker van de pijn. Ik raakte in paniek. Een kwartier later ging ik naar beneden gegaan, omdat ik het niet vertrouwde. Samen met Jacco belde ik de verloskundige. Zij had wat standaard vragen. Het leek erop dat de pijn niets met de baby te maken had. Ik kon weer proberen om te slapen. Ondertussen ben ik 10 keer naar de wc geweest om te kijken of er bloed was. Ik dacht aan een miskraam. De volgende ochtend belde ik meteen weer de verloskundige. Ik mocht langskomen voor een echo. Godzijdank de baby was vrolijk aan het bewegen, er was niets mis mee. Ze zei: “Ik wil je niet bang maken, maar het lijkt wel of het de blinde darm is”. Jacco had al wat zitten neuzen op het internet en had dit ook al gelezen. Ik dacht: “Het zal wel meevallen, want 1 op de 1500 vrouwen krijgt een blinde darm ontsteking tijdens de zwangerschap. Daar zit ik toch vast niet bij.”
Een blindedarmontsteking?
Aan het einde van de ochtend zaten we op de spoedpost in Deventer ziekenhuis. Ik was zenuwachtig en misselijk, want ik moest nuchter blijven voor een eventuele operatie. In het bloed konden ze zien dat mijn ontstekingswaardes te hoog waren. Ik wachtte op een echo om de blinde darm te onderzoeken. Als ze het niet goed op de echo konden zien, was een MRI een optie. Ik gaf aan dat ik dat alleen wilde als het echt een gevaarlijke situatie werd, want MRI-straling is schadelijk voor de baby. 6 uur verder werden we naar huis gestuurd, want ze konden de blinde darm niet vinden. Dat kon komen omdat mijn organen verdrukt zaten door de zwangerschap. De ontstekingswaarde was nog niet gevaarlijk hoog, dus ik moest me de volgende ochtend weer nuchter melden om verder te kijken.
Toch een afwijking in de blinde darm
De volgende dag was de pijn was al wat minder. Het ziekenhuis nam eerst weer bloed af. Een half uur later kwamen ze met de uitslag: de ontstekingswaarde was flink gestegen. Weer werd ik meegenomen voor een echo. De arts die mij de dag ervoor ook had geholpen, kon weer niets vinden en haalde een collega. Die arts heeft na ongeveer een half uur hard duwen en drukken de blinde darm gevonden, en er was inderdaad een afwijking te zien. Toch een beetje opgelucht werd ik weer terug gebracht naar Jacco. Nu wisten we in ieder geval wat er aan de hand is. De arts kwam langs en vertelde dat ik gereed werd gemaakt voor OK om de blinde darm te verwijderen. Hij besprak wat er eventueel mis kon gaan met de baby. Als de blinde darm al geknapt was, zou de baby dit niet overleven. Daar kwamen de tranen. Ze zeiden dat ze er alles aan zouden doen om het goed te laten verlopen. Ik hoopte dat alles goed zou komen. Jacco mocht meelopen tot aan de deuren van de OK, dat was een emotioneel moment.
Een paar uur later werd ik wakker in de uitslaapkamer. Ik had mijn ogen nauwelijks open of de gynaecoloog stond al naast mijn bed om een echo te maken. Half slapend met een waterijsje keek ik naar de beelden. Er was weinig beweging te zien. De baby had ook last van de narcose. Dat vond ik een heel naar moment, maar het hartje klopte. Dat was het belangrijkst. Aan het einde van de middag brachten ze mij naar mijn kamer. Jacco mocht weer langs mocht komen. Daar kwam hij aangelopen met een mooie bos bloemen. Ik was zo blij om hem te zien. Hij is ongeveer een kwartiertje gebleven, want ik viel de hele tijd in slapen of moest overgeven door de narcose.
De volgende echo’s
De volgende ochtend at ik wat. Als ik dat binnen hield, mocht ik naar huis. Ik wilde helemaal niet naar huis, want ik maakte mij druk om de baby. Die laatste echo voelde niet goed. Tijdens het eten kwam de verpleegster binnen. Ze zei: “We gaan je zo opfrissen en dan neem ik je mee”. “Oh moet ik nu al naar huis?”, antwoordde ik. Ze lachte en vertelde me dat ze mij mee nam naar de gynaecoloog voor nog een echo. “Zo kan je met een fijn gevoel naar huis”, sloot ze af. Dat vond ik zo lief. Ik barstte in tranen uit. De echo was mooi, de baby maakte weer mooie acrobatische bewegingen. Met een goed gevoel haalde Jacco mij op om lekker naar huis te gaan om te herstellen.
Na een week vol pijn door de hechtingen in mijn buik en mijn buik die tegelijkertijd door groeide, was het tijd voor weer een afspraak bij de verloskundige. De 12 weken echo. De cruciale maanden zaten erop. Met weer veel zenuwen gingen we naar binnen. Snel zagen we het hartje al kloppen. De baby was weer heel erg bewegelijk. Van die echo hebben we zo genoten na het hele blinde darm avontuur.
Een vergroot neusje
Op 1 april stond de geslachtsbepaling echo. We zaten in de wachtkamer bij het echo centrum en Jacco lachte mij uit, omdat ik weer zo zenuwachtig was. We spraken af dat als de echoscopist in de buurt komt van het geslacht, wij de andere kant op zouden kijken. Hij zei: “Ik laat eerst even de baby zien, want het is een pretecho”. Hij zat met de kop bij het gezichtje van de baby. Voor mijn gevoel was het gezichtje iets te lang. Hij zei: “Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar het lijkt wel of de baby een groot neusje heeft”. Jacco en ik beginnen wat te grappen over grote neuzen in onze families. De echoscopist gaat verder met de echo, maar blijft toch de hele tijd bij het gezichtje. Hij zei: “Ik heb er geen goed gevoel bij.” Ik begon meteen te huilen. Jacco en ik keken elkaar aan. Ik dacht: “Dit is niet goed”. De echoscopist zou contact opnemen met de gynaecoloog van het Deventer ziekenhuis. Die middag werden we al gebeld om langs te komen. Wat een opluchting. “Zo kunnen we gerust het weekend in gaan”, dacht ik.
Ik had nog nooit zoveel zenuwen gevoeld. Er spookte van alles door mijn hoofd. Van de ergste scenario’s tot gewoon een groot neusje. We hielden rekening met het ergste. Tijdens de uitgebreide echo gaf de gynaecoloog aan dat hij eerst even rustig alles ging bekijken en dat hij dan zou uitleggen wat hij precies zag. Op dat moment stroomden de tranen alweer over mijn wangen van de spanning. Jacco zat naast mij en hield mijn hand stevig vast. Na een lange stilte begon de dokter te vertellen. Hij startte bij de hersenen van de baby en legde uit dat die niet volmaakt waren en niet recht zaten. Jacco vroeg nog: “Kan dat een teken zijn van een kindje met het Downsyndroom?” “Nee”, antwoordde de dokter resoluut, een kindje met Down heeft wel dat gedeelte compleet”. Bij ons kindje miste er een deel. Dit zag er niet goed uit. Vanaf dat moment ging er direct veel langs mij heen en keek ik niet meer naar de beelden. Ik dacht alleen maar: “Hoe kan dit. Het hartje klopt toch goed? De baby beweegt toch gewoon?” Ik kon het niet geloven. Na de hele uitleg over onze baby, vertelde hij ook hoe een zwangerschapsafbreking ging. Het zag er dus helemaal niet goed uit. Hij maakte een afspraak voor ons in het kinderziekenhuis in Utrecht, want daar waren ze gespecialiseerd hierin. We stapten het ziekenhuis uit liepen de parkeergarage in. We vielen huilend in elkaars armen. Verdriet, boosheid, er kwam van alles naar boen. We wisten dat dit mooie avontuur geen mooi einde zou krijgen. Het paasweekend was een grote waas, gelukkig kregen we veel steun van onze familie en vrienden. We ontvingen mooie kaarten en zelfs bossen bloemen. Dat gaf troost.
Woensdag 7 april moesten we weer ‘s middags naar het kinderziekenhuis. Daar kregen we weer een uitgebreide echo.
Lees HIER het vervolg
NATASHJA
<3 ontroerend verhaal lieverd.