Na de zomer van 2020 hadden we een wens voor een tweede kindje. Ik had ook bij het tweede kindje geluk, ik raakte nel zwanger. In november had ik al een positieve test in mijn handen. We kregen er echt een tweede kindje bij. Ik vond het erg spannend, omdat ik na mijn vorige zwangerschap een postnatale depressie heb gehad en die best wel heel erg heftig was. Met goede hulp kreeg ik het al gauw redelijk onder controle. De zwangerschap liep voorspoedig en na wat algemene zwangerschapskwaaltjes zoals vermoeidheid, misselijkheid, weinig eetlust en onrustige benen, had ik nergens last van. Ik heb oprecht genoten van mijn zwangerschap.
Ik werd doorverwezen naar de POP-poli
Na 3 a 4 maanden begonnen er weer wat negatieve gevoelens naar boven te komen en begon ik me zorgen te maken. Dit heb ik aangegeven bij mijn verloskundige. Ze adviseerde om naar de POP-poli in het ziekenhuis te gaan. Deze poli is speciaal ingericht voor vrouwen die psychische klachten hebben en stellen met jou samen een plan op. Wat zien zij? Welke hulp kunnen zij bieden? Welke mensen kan ik om me heen verzamelen?
Na mijn gesprek met de arts van de poli, kwamen we tot de conclusie dat ik weer tegen een postnatale depressie aanzat en dat de hormonen in mijn lichaam dit triggerden. We hebben een goed plan op papier gezet met wat ik wel of niet wil, hoe mensen met mij om kunnen gaan, hoe ik hulp kan vragen en ook medicatiegebruik. Ik wilde er alles aan doen om te voorkomen dat ik weer terug zou vallen in een depressie.
Extreme voorweeën of het begin van de bevalling?
Met 38,1 weken zwangerschap had ik extreem last van voorweeën. Ik dacht echt dat de bevalling was begonnen. ‘s Ochtends timede ik ruim een uur de krampen met een duur van 40 tot 60 seconden. Ik belde de verloskundige en zij kwam kijken hoe het voor stond. Na de controle bleek dat mijn baarmoedermond aan het verstrijken was, maar nog niet ver genoeg voor goede weeën en dus ontsluiting. De hele dag heb ik deze weeën gehad. ‘s Middags kwam de verloskundige nogmaals langs om te kijken of het nu wel zou doorgezeten, maar nee, er was geen vordering. Ik zat nog steeds op 1 cm ontsluiting. Ik kreeg het advies om in bad te gaan, 2 paracetamol te nemen en dan mijn bed in te kruipen. Als het echt door zou zetten, dan zou ik het wel merken. Ik viel als een blok in slaap. De volgende ochtend werd ik wakker en was alle kramp weg. Geen gerommel, geen weeën en dus ook geen baby. Oh, wat baalde ik hier van. Deze voorweeën hielden dagen aan. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Ik was alleen nog maar bezig met bevallen en de baby. Zóveel, dat ik er alleen maar onrustig door werd.
Ik had lichamelijk meer rust nodig
Er stond een afspraak met de verloskundige. We bespraken de situatie en wat zij voor mij konden betekenen. Inleiden deden ze niet, wat ik zelf ook helemaal niet wilde. Strippen deden ze niet voor de 40 weken, omdat de kans dat het effect had dan maar 3% was. Conclusie: ik moest gewoon afwachten. Ik kreeg het advies om een nachtje in het ziekenhuis te slapen om zo tot rust te komen. Het kon dan twee kanten opgaan: het rommelen stopte of de bevalling zette daardoor juist door. Ik vond in het ziekenhuis slapen nogal heftig, dus we besloten eerst onze zoon een nachtje ergens te laten slapen, zodat ik ‘s ochtends kon uitslapen. Ik heb die nacht van 21:00 tot 08:00 geslapen. Ik merkte gelijk dat mijn lichaam tot rust kwam. Diep en lang slapen deed me goed. Ik had zoveel meer rust in mijn lichaam. Ik kon de bevalling voor het eerste een beetje loslaten. Ik probeerde te genieten van de laatste momenten van de kleine meid in m’n buik. We besloten om de volgende nacht ons zoontje nóg een nachtje bij opa en oma te laten slapen.
Deze voorweeën deden zeer
Ik werd de volgende ochtend (op de uitrekende datum) wakker. “Ja, ik zit weer op de 40 weken”, dacht ik, “ik ga er wéér overheen”. Ik voelde ineen wat krampen en ze deden ook een beetje zeer. Maargoed, ik had al 2 weken voorweeën, dus ik geloofde niet helemaal dat dit wel eens de bevalling kon zijn. Na een tijd timen en een gesprek met mijn vriend op zijn werk, besloot ik om 10.00 uur toch om de verloskundige te bellen. Ik vertelde mijn verhaal en toen zei ze dat ze wel even kwam kijken.
Bijna alle ziekenhuizen lagen vol
Om 10:30 was de verloskundige bij mij thuis. Ze controleerde mijn ontsluiting. Ik zat al op 3 a 4 cm. “Ow, wauw, het gaat vandaag echt beginnen”, dacht ik. Ik was echt heel blij, maar toch ook wel erg zenuwachtig. De verloskundige belde een aantal ziekenhuizen af om te kijken of er ergens een plekje voor me was. Ondertussen belde ik weer mijn vriend gebeld om te vertellen dat de bevalling was begonnen. Hij kwam gelijk uit zijn werk naar mij toe. Alle ziekenhuizen in Utrecht bleke vol te liggen. Er was geen plek voor mij. Hetzelfde gold voor Hilversum en Eden. We kregen het advies om naar Apeldoorn te gaan (dat was 1 uur rijden). “Nee, daar gaan we echt niet naar toe. Dan blijf ik wel thuis”, zei ik. Echter moest ik door de medicatie die ik inneem (vanwege mijn prenatale depressie) in het ziekenhuis bevallen, zodat de kleine meid na de bevalling 12 uur onder controle kon blijven. Toen werden we teruggebeld, ja hoor, er was nog 1 plekje in Amersfoort. “Oké, dan gaan we daarheen”, stemde ik in. Ik nam onze spullen, èn ons eigen bevalbad mee.
Ik mocht niet in bad, maar koos toen de douche
Om half 1 kwamen we aan in het Meander in Amersfoort. Daar werd mij verteld dat ik niet in het bad mocht bevallen om technische redenen: ze waren bang dat het bad zou gaan lekken en er lekkage zou ontstaan. Ow nee, wat baalde ik hier van zeg. Toen maakte ik de keuze om veel onder de douche te gaan. Ik wilde ontzettend graag dat warme water langs mijn lichaam. Na een broodje stapte ik er gelijk onder. Ik zat een tijd op een stoel en hierna hing ik er over heen. Zo kon ik de weeën heel goed opvangen. Het ging me best nog wel goed af. Ik kon helemaal in mezelf keren en was totaal één met de weeën. Mijn vriend was continu bij me en steunde me heel erg goed. Hij hield me vast, gaf druk om mijn onderrug en zei steunende woorden.
De vliezen werden gebroken
Rond 15:00 uur ben ik onder de douche uit gestapt. Ik wilde even op bed liggen, zo kon de verloskundige gelijk even kijken hoe ver ik was. Ik zat op 5 a 6 cm ontsluiting. Mijn vliezen waren nog intact en de verloskundige vroeg aan mij of ze de vliezen moest doorprikken. Ik zei: “Prik ze maar door, dan zal het wel verder gaan doorzetten”. Nadat mijn vliezen waren gebroken, merkte ik dat ik de weeën wat moeilijker kon opvangen in bed en wilde heel graag weer terug onder de douche. Ik wisselde de douche af met de bal en over de stoel hangen met de straal op mijn onderrug. De weeën werden vanaf toen echt heel heftig en soms kon ik het moeilijk opvangen. Ik werd er onrustig van. Door de steunende woorden van de verloskundige en mijn vriend probeerde ik het vol te houden en weer mijn rust te vinden.
Volledige ontsluiting
Rond kwart voor 4 wilde ik graag onder de douche vandaan en weer op bed. Hier werden de weeën zo heftig, dat ik moest overgeven, Wat voelde ik me slecht! Dit kon ik echt niet echt langer zo volhouden. Ik kon mijn rust niet meer vinden om de weeën op te vangen en raakte een beetje in paniek. “Wat als dit weer zo lang gaat duren als de vorige bevalling? Er moet wat gebeuren. Nu!”, dacht ik. En dat liet ik ook duidelijk merken. De verloskundig zei: “Nou, ik ga eerst even kijken hoe ver je bent en dan gaan we medicatie inzetten als je dat wilt”. Na het controleren zei ze: “Ja hoor, je zit al op 9,5 cm ontsluiting, dus voor medicatie ben je te laat”. Ik was blij dat ik er bijna was. Ik werd weer een beetje rustig en vertrouwde dat mijn lichaam dit kon.
Na nog geen 10 minuten had ik het gevoel dat ik persweeën begon te krijgen. Ik ging automatisch op mijn rug liggen. De verloskundige zei: “Als je druk voelt, mag je rustig mee gaan persen”. Dat deed ik. Na goed luisteren en alles op alles zetten was na 7 minuten persen onze prachtige dochter Saar Stefanie Lentfert geboren op 24 september 2021 om 16:02, precies op de uitrekende datum. Het was een snelle, maar intense bevalling van 5,5 uur.
Op naar huis
Ik rook aan Saar, knuffelde haar en legde haar aan. Nadat Saar heerlijk een uur bij me lag, werd ze gecontroleerd door de kinderarts. Ze was helemaal gezond. We mochten met z’n drietjes naar de kraamkamer om even tot rust te komen. Hier bleven we ook een nachtje slapen. De volgende dag konden we naar huis toe en toen is onze fijn kraamweek begonnen, waarbij we alle hulp en liefde hebben gekregen. Deze start was een stuk fijner dan de vorige keer. Ik was zo blij met lieve mensen om me heen. Ik kon nu echt oprecht genieten van ons nieuwe gezin.
MANON
