De uitgerekende datum
Dinsdag 15 september zou mijn uitgerekende datum zijn. Mijn afspraak bij de verloskundige stond ook op die dag gepland. Eenmaal bij de verloskundige keken we naar ons kindje, hoe het ervoor stond en bespraken we nogmaals mijn bevallingsplan. Mijn grote wens was een zo’n natuurlijk mogelijke bevalling zonder pijnmedicatie. Het liefst een badbevalling, maar wel in het ziekenhuis. Het voelde voor mij op de één of andere manier veiliger. Mocht het mis gaan, dan zouden we gelijk in het ziekenhuis zijn. Het was tenslotte ook mijn allereerste bevalling. Ondanks mijn bevallingsplan ging ik er wel geheel open minded in. Dit voelde voor mij het beste! Ik had geen bevallingscursus gevolgd, hier voelde ik ook niks bij, want stel dat dit mij alleen maar angstig maakte. Wel had ik een hypnobirthing cursus gevolgd om mijn ademhaling tijden de bevalling zo veel mogelijk onder controle te kunnen houden. Nadat we het plan nogmaals hadden doorgesproken, keken we of ze al genoeg was ingedaald. Voor mijn gevoel zat ze nog wel lekker en zal ze zich vandaag zeker niet komen melden. Mijn gevoel zei dat ze 20 september 2020 (de eerst uitgerekende datum en tevens de verjaardag van mijn schoonvader) zal komen. Tijdens de controles waren ze van mening dat ze nog niet voldoende was ingedaald. Ik kreeg daarom ook het advies om gelijk te gaan liggen als mijn vliezen braken en de verloskundige te bellen. Dit om te voorkomen dat er geen handje, voetje of een stuk navelstreng langs het hoofdje naar buiten zakte.
De dagen na mijn uitgerekende datum naderde. Donderdag avond gingen we rond 22:30 uur naar bed. Eenmaal in bed dommelde ik een beetje weg. Plots voelde ik een natte golf tussen mijn benen. In eerste instantie dacht ik dat ik in mijn ondergoed had geplast, aangezien ik de laatste maanden van mijn zwangerschap een abonnement op de wc had. Toch kon ik me niet voorstellen dat het urine was. Als ik moest plassen, was ik me daar wel bewust van. Een paar seconden later voelde ik een tweede golf. Ik schudde mijn man wakker en zei: “Schat, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken!”. Hij keek mij met opengesperde ogen aan en het eerste wat hij zei was: “En nu?”. Ik keek op mijn telefoon en het was iets na 00:00 uur. Ik vroeg aan mijn man of hij direct de verloskundige kon bellen aangezien ons kindje nog niet volledig was ingedaald. Daarna moesten we wachten totdat de verloskundige aan de deur stond. Kort daarna belde de verloskundige aan. Ze controleerde of mijn vliezen daadwerkelijk gebroken waren en of ons kindje al was ingedaald. De golf water die ik voelde was inderdaad vruchtwater! Na het controleren was ze van mening dat onze baby nog niet voldoende was ingedaald en moesten we per direct naar het ziekenhuis. Mijn man reed voorop en ik ging bij de verloskundige in de auto, zodat ze mij in de gaten kon houden.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik direct aan de CTG-scan gelegd. Op deze manier konden ze de weeën en de hartslag van de kleine in de gaten houden. Na een aantal uur aan kwam de gynaecoloog van het ziekenhuis. De scan zag er gelukkig goed uit. Vervolgens deed ze met haar vingers een inwendig onderzoek. De gynaecoloog kwam tot de conclusie dat ze nu wel goed was ingedaald. Ze zei ook dat mijn bekken wat aan de smalle kant waren. Dit kon misschien een probleem worden bij de bevalling. Maar ze gaf aan om hier nu geen zorgen over te maken. Na het onderzoek was er geen reden meer om in het ziekenhuis te blijven. Rond 05:00 uur in de nacht kwamen we thuis. Ik had met de verloskundige afgesproken om haar op de hoogte te stellen als de weeën regelmatiger en om de 4 á 5 minuten kwamen. Eenmaal terug thuis doken we weer ons bed in. We hadden tenslotte niet meer geslapen vanaf 01:00 uur en slaap zouden we hard nodig hebben tijdens de bevalling.
Vrijdagmiddag rond 17:30 uur werd ik gebeld door de verloskundige. De vraag van het ziekenhuis was of ik over een half uur in het ziekenhuis kon zijn zodat ze het controles konden doen. Tuurlijk kon dit, wij zaten tenslotte met smart te wachten op de weeën. Hopelijk zou het door dit autoritje op gang komen. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik weer aan de CTG-scan gelegd. Onderweg naar het ziekenhuis en ook daar begon het een beetje te rommelen. Alles zag er goed uit. Helaas waren mijn weeën weer niet voldoende om te mogen blijven. De gynaecoloog wilde wel alvast een afspraak maken voor de volgende dag om weer een controle uit te voeren. De controles voerden ze uit om in de gaten te kunnen houden of ik of ons kindje geen infectie zouden oplopen. Hoe langer je vliezen namelijk gebroken zijn, des te groter de kans op een infectie (vooral na 24 uur) is. Het gaat hier om de bacterie Groep-B Streptokok dat bij ongeveer 20% van de vrouwen in de vagina aanwezig is.
De avond naderde. Voor mijn gevoel kwam ze nog lang niet. Mijn gevoel zei dat ze zich zou gaan melden op 20 september 2020. Je kan je natuurlijk wel voorstellen dat slapen die nacht gewoonweg slapen met één oog open was. Ik zat met smart te wachten op de weeën en hoopte dat ze die nacht zouden komen. Maar helaas, zaterdagochtend had ik nog steeds geen regelmatige weeën. Zo hier en daar voelde ik wel een enkel een wee, maar dit was onregelmatig en minimaal. Aan het begin van de middag moesten wij ons weer in het ziekenhuis melden. Het riedeltje begon weer van voor af aan. Onderweg naar het ziekenhuis en eenmaal daar voelde de weeën wat heftiger. Ik werd weer aan de CTG-scan gelegd voor de controles. Weer bleek dat alles goed was. En ja hoor, je raadt het al: ook ditmaal waren de weeën niet voldoende om te mogen blijven. De gynaecoloog gaf aan dat als de weeën voor morgenochtend zondag 20 september nog niet regelmatig waren, ik zelf contact op moest nemen met het ziekenhuis om de bevalling in te laten leiden. Tegen die tijd zou ik 48 uur lang gebroken vliezen hebben en spreken ze van langdurig gebroken vliezen. Ook werd er besproken over een eventuele antibiotica in verband met die bacterie Streptokok. De kans dat ik dit kon hebben was er en de kans dat dit bij mijn kindje kon komen was er ook. Om dit voor te zijn, werd er gevraagd of ik uit voorzorg al antibiotica wilde nemen. Dit was niet verplicht. Mocht het zo zijn dat ze tijdens de bevalling constateerde dat ik de infectie zou hebben opgelopen, dan kon ik ook alsnog antibiotica nemen. De keus was snel gemaakt! Ik wilde het zo natuurlijk mogelijk, dus voor mij nog geen antibiotica.
Het was zondag 20 september 2020 vroeg in de ochtend en ik had nog steeds geen regelmatige weeën. Mijn man en ik besloten om het ziekenhuis te bellen voor het inleiden van de bevalling. We konden gelijk terecht en ze verwachtten ons om 08:00 uur. Ik belde direct mijn moeder dat ze vandaag naar het ziekenhuis kon komen, aangezien ik haar graag bij mijn bevalling wilde hebben. Het was eindelijk zo ver. Vandaag zou de bevalling dan officieel beginnen. Helaas viel mijn wens voor een badbevalling helemaal in duigen… Ik had een medische bevalling, dus een badbevalling kon ik op mijn buik schrijven. Gelukkig stond ik er open minded in. Natuurlijk was het stiekem even balen, maar een grote teleurstelling was het niet. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik direct weer aan de CTG-scan gelegd. Ik kreeg medicijnen om de baarmoedermond te laten versoepelen, want mijn baarmoedermond was nog niet rijp genoeg om mij aan het infuus met de weeënopwekkers te zetten. Er was ook een kans dat de weeën hierdoor vanzelf zouden komen. Dit medicijn moest ik om de 4 uur innemen en ik mocht ze maximaal 3 keer per dag. Na 8 uur begonnen de weeën steeds heftiger te worden. De gynaecoloog voerde een controle uit en zag dat ik al 4 centimeter ontsluiting had. Ze twijfelde of ze mij aan het infuus wilde koppelen, aangezien het zonder het infuus toch redelijk rap ging met de weeën. Ze maakte de keus om nog even te wachten met het infuus en te kijken hoe het de komende uren zal vergaan. Twee uur later waren de weeën nog niet regelmatig genoeg en besloten ze toch om mij aan het infuus met de weeënopwekkers te leggen. Het eerste wat ik dacht was: “Prima, het duurt mij nu ook wel erg lang. En als ik zo nog 12 uur lang door moet gaan, dan kan je mij bij elkaar vegen”. Nadat het infuus zat, kwam ze na 4 uur kijken hoe ver ik ontsluiting had. De weeën werden steeds heftiger en heftiger! Ze waren zo heftig, dat ik helemaal in mezelf keerde. Ik kon geen woord of gesprek in mijn omgeving verdragen. Om de zoveel tijd kwam de verloskundige om de opwekker op te hogen. Ik raakte steeds meer uitgeput, maar had goede moed. Ik dacht: “Als het zo door blijft gaan, dan zal ze er waarschijnlijk snel zijn, dus nog even volhouden”. Vier uur later kwam de gynaecoloog voor een controle. Ze zag dat ik het zwaar had en de weeën werden steeds regelmatiger. Ik deed het volgens haar ontzettend goed. Ze besloot om te kijken hoeveel ontsluiting ik had en kwam tot de conclusie dat ik nog steeds op 4 centimeter zat. Wat? Ik ging door de grond! We waren al vanaf 08:00 uur in de ochtend bezig met het inleiden van de bevalling. De weeën waren al zo heftig dat mijn lichaam helemaal op was. We waren nu 14 uur onderweg en ik zat nog steeds op 4 centimeter ontsluiting! Daarbij stond ik al 1-0 achter, want ik had drie nachten lang bijna geen oog dicht gedaan. Fysiek was ik helemaal op, maar ook mentaal. Ik wilde de bevalling zo graag zo natuurlijk mogelijk doen, zonder pijnmedicatie. Ik weet van mezelf dat ik een ontzettende hoge pijngrens heb, maar op dit moment kon ik alleen maar denken: “Ik wil een ruggenprik. Mijn lichaam is op!”. Ik had met mijn partner afgesproken dat wanneer ik niet meer toerekeningsvatbaar was op de zware momenten, hij een keuze voor mij mocht maken in samenspraak met mijn moeder. Ik zei tegen mijn partner dat ik nog wel twijfelde over de pijnmedicatie. Maar hij zag dat ik het zo ontzettend zwaar en moeilijk had, dat hij de keus voor mij maakte om het wel te doen. Hij wist dat ik dit niet lang meer vol ging houden. Ik lag al met zoveel pijn op het ziekenhuisbed. Er was al bijna geen woord met mij te wisselen. De keuze was gemaakt! Ik kreeg een ruggenprik. Ik moest even wachten totdat er plek was op de OK en dan konden ze de ruggenpik zetten.
Een uur verder was er eindelijk plek op de OK. Ik werd met het ziekenhuisbed door de verloskundigen weggereden. Wat ik me nog kon herinneren is dat ik zoveel pijn had, dat ik mijn ogen amper open kon houden. Ik smachtte alleen maar naar verdoving. De pijn die ik voelde was zo heftig. Ik wist niet meer of ik van voor of achter leefde. Even later bij de OK aangekomen kreeg ik instructies en uitleg over de ruggenprik. Geen idee meer hoe of wat, want door de pijn kreeg ik maar de helft mee. Wel hoorde ik een telefoon afgaan. De arts op de OK moest per direct de weeënopwekkers lager zetten, omdat ze deze per ongeluk voordat ik naar de OK ging te hoog hadden gezet. Geen wonder dat ik niet meer bij de les was. De pijn was onverdraaglijk. Nadat de arts de ruggenprik had gezet, voelde ik een enorme plas met water in mijn bed. Ik dacht dat ik door de ruggenprik en geen gevoel meer in mijn benen, in het ziekenhuisbed had geplast. Blijkbaar had ik op dat moment acuut gebroken vliezen. Ons meisje had de donderdag op vrijdagnacht een gat bovenin de vliezen getrapt, waardoor ik de afgelopen dagen geen volledig gebroken vliezen had. De ruggenprik was ingewerkt en ik voelde me weer een beetje mens. Eenmaal terug in mijn kamer was het al nacht. Het ging stukken beter met mij! Mijn moeder, man en ik besloten daarom ook om even te rusten en als het kon de ogen dicht te doen. Weer een beetje op krachten komen.
Niet één, maar twee knippen
De nacht ging vlot. De weeën werden steeds opgehoogd en elk uur kreeg ik 1 centimeter ontsluiting bij. Ik kon in de tussentijd redelijk wat slaap pakken om me voor te bereiden voor de finale. Tegen 04:00 uur in de nacht voelde ik de persweeën opkomen. Ik had helaas nog geen voldoende ontsluiting, dus mocht ik nog niet volle kracht meepersen. Twee uur later waren de persweeën zo heftig, dat ik ze niet meer tegen kon houden. De gynaecoloog controleerde nogmaals de ontsluiting. Ik had voldoende ontsluiting, maar helaas lag ons meisje nog niet goed met haar hoofdje. Ik mocht alleen passief meepersen en nog niet met volle kracht! Oh man, de ruggenprik werkte op dat moment ook niet meer en het enige wat ik nog kon was het bij elke perswee uitgillen van de pijn. Rond 07:00 uur mocht ik dan eindelijk volledig persen. Het was zover, mijn meisje kon elk moment geboren worden. Na twee uur volle kracht te hebben geperst, bleef ze steeds met haar hoofdje hangen en kon ze er moeilijk doorheen. De gynaecoloog vertelde dat als ze bij de volgende perswee er niet volledig met haar hoofd doorheen kwam, ze een knip moesten zetten. Bij het woord knip raakte ik helemaal in paniek! Het eerste wat ik zei was: “Nee, ik wil geen knip”. Maar het moest wel. Het kon niet langer zo door blijven gaan. Bij de volgende perswee zette ze de eerste knip erin. Het hoofdje was er doorheen. Helaas bleef ons meisje met haar schoudertje bij de volgende perswee hangen, waardoor er meerdere artsen moesten komen. De kans dat het mis zou gaan was enorm groot! Uiteindelijk hebben ze per direct een tweede knip gezet en met veel geduw op mijn buik kwam ons meisje ter wereld. Daar was ze dan na een 24 uur durende bevalling! Ons meisje Julí Harper werd geboren op maandag 21 september 2020 om 09:36 uur. Ik mocht haar eindelijk in mijn armen nemen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik zo graag wilde zien hoe mijn meisje eruitzag, maar dat ik door de pijn van de bevalling en het hechten mijn ogen amper kon open doen. Ik wilde huilen van blijdschap, maar de tranen kwamen maar niet. Ik was klaar met de pijn en kon geen pijn meer verdragen. We moesten na de bevalling nog 24 uur in het ziekenhuis blijven ter controle om te kijken of Julí geen infectie had opgelopen tijdens de bevalling. Ik had namelijk tijdens de bevalling ook koorts gekregen en ze wilden zeker weten dat alles goed was, voordat we naar huis mochten. Gelukkig was alles uitgesloten en mochten we na de 24 uur naar huis met een gezond meisje. Ons bundeltje geluk!
ROWEN
