Mama Manouk heeft heimwee naar de kraamtijd, herkenbaar?

Steeds vaker denk ik terug aan de kraamtijd. Want man, wat was dit een intense periode. Ik heb me oprecht nog nooit zo gelukkig, ellendig, overdonderd en verliefd gevoeld. Het was echt een periode van mixed feelings, maar het gevoel van intens geluk was toch wel hetgeen wat er met kop en schouders bovenuit stak. 

Verschillende gevoelens

Vanwege de spoedkeizersnede moest ik 5 dagen in het ziekenhuis blijven en aangezien we in Dubai wonen, hadden we verder ook geen familiebezoek in die tijd. We leefden dus écht in een bubbel. Ik vond dit eerlijk gezegd heerlijk. Zoveel tijd voor en met ons kleine meisje, ons grootste geluk. Want echt, ik zat meteen hoog bovenop de roze wolk. Ik voelde me gewoon bijna euforisch. Op sommige momenten brak ik in tranen uit, geen idee waarom. Zoveel gevoelens door elkaar, ik kon dat gewoon even niet aan. Maar goed, dat zullen vast de welbekende kraamtranen zijn geweest. 

Ik was bang om mijn baby kwijt te raken

Ik hoorde vooraf van veel mensen dat de newborntijd zo intensief en heftig zou zijn, dus ik was daar enigszins op voorbereid (in hoeverre je jezelf daar op voor kunt bereiden). Ik leefde in de kraamtijd een beetje in een waas, wellicht herkenbaar voor anderen. Het leek oprecht alsof ik droomde en er niet helemaal bij was ofzo. De slapeloze nachten vond ik prima. Zo lang ons meisje maar bij ons zou blijven, vond ik alles goed. Ik voelde vanaf moment één zo’n intense liefde voor dit kind, maar aan de andere kant voelde het alsof ze elk moment van ons afgenomen kon worden. Ik was dan ook intens waakzaam. Cato is de eerste weken letterlijk geen minuut uit mijn zicht geweest, omdat ik dit gewoon niet trok. Ik moest en zou haar continue in het vizier hebben, want ik was te bang om haar te verliezen. 

Ik genoot mega van de tijd met haar, maar ik vond de angst om haar kwijt te raken wel intens. Er hebben dan ook meerdere mental breakdowns plaatsgevonden in huis, omdat ik oprecht bang was dat ze van ons afgenomen zou worden. Dit gevoel vond ik het meest heftige en intense (wellicht was dit dan wat mensen vooraf bedoelden?). Gelukkig werd dit gevoel steeds minder en voelde ik meer vertrouwen dat ze écht bij ons hoorde en zou blijven. 

Magische kraamtijd

Ik heb de kraamtijd als de mooiste tijd van mijn hele leven ervaren. Ik vond het zo bijzonder. Soms voel ik me echt een euforische zweefteef als ik hier zo positief over praat, maar oprecht, ik zou het 100 keer over doen. En nee, niet alles was rozengeur en maneschijn. Want ik had ook lichamelijke ongemakken en pijn van de spoedkeizersnede die het niet altijd makkelijk maakte. En ik had ook dagen dat ik oprecht niet meer wist wat ik moest doen wanneer Cato helemaal door het lint ging, dat ik met haar mee huilde omdat mijn hart brak. Maar het gevoel van dankbaarheid dat ze eindelijk na al die jaren bij ons is en mag blijven overheerst, altijd. 

Cato is ondertussen 7,5 maand en zoals ik al zei denk ik steeds vaker terug aan de newborn periode. Ik geniet nog steeds met volle teugen van het moederschap (en mopper ook wel eens, omdat het soms gewoon best pittig is), maar de newborntijd was prachtig. En ik hoop met heel mijn hart dat we het nog eens mogen meemaken, dat we nog een kindje op de wereld mogen zetten en de kraamtijd net zo fijn en bijzonder mag gaan zijn als bij Cato. Dat gun ik iedere kersverse ouder! 

MANOUK