Tijdens mijn gehele zwangerschap hoorde ik al dat onze zoon groot zou zijn. Een extra groei echo en bezoekje in het ziekenhuis voor vruchtwater en hartfilmpje. Ik sprak mijn zorgen uit. We wisten dit van te voren. Ik wilde daarom ook niet te lang na de uitgerekende datum bevallen. Zaterdag 9 mei, mijn uitgerekende datum, gaat voorbij. Na veel ananas eten, wist ik dat ik vandaag niet ging bevallen. Ik had woensdag 7 mei met de verloskundige afgesproken dat, als er niks rommelde, ik woensdag gestript zou worden. Het strippen was even vervelend, maar thuis had ik er al geen last meer van.
Op naar het ziekenhuis
Om 3 uur in de nacht merkte ik gerommel in mijn buik. Ik ging even plassen. Terug in bed bleef het rommelen. Ik dacht nog: “Ik heb last van mijn buik. Misschien heb ik iets verkeerd gegeten”. Tot 5.00 uur deed ik spelletjes op mijn telefoon. Om 5.00 uur maakte ik mijn man wakker met de boodschap dat de bevalling was begonnen en ik ging douchen. Hij mocht van mij nog lekker blijven slapen. Ik merkte dat de weeën om de 5 minuten kwamen . Om 6.30 was de verloskundige er. Ik had 3 cm ontsluiting. De weeën waren goed te doen. Om 9.00 uur had ik 4 cm en om 11.00 uur bijna 5. Ik voelde me goed. We besloten naar het ziekenhuis te gaan. In de auto kon ik lachen en de weeën goed wegpuffen.
Ik had 9 cm ontsluiting
In het ziekenhuis stapte ik gelijk onder de douche, maar daar was ik snel klaar mee. De douche was niet constant warm. Om 2.00 uur had ik 6 cm en om 4.00 uur had ik dat nog steeds. Er werd besloten om mijn vliezen te breken. Jayden had in het vruchtwater gepoept dus de verloskundige moest weg (in verband met Corona). De bevalling werd medisch. Toen ging het hard. Ik kwam in een weeënstorm en binnen anderhalf uur zat ik op 9 cm. We waren er bijna, maar ik ging kapot. Staan, zitten, liggen, hangen, niks was goed. Helaas duurde het lang, erg lang. Onze zoon was groot en hij lag nog niet goed ingedaald. Ik kreeg een ruggenprik. Ik ben onwijs bang voor naalden. Ik schoot in paniek, maar ik kon dit geen uren volhouden, dus werd ik naar de anesthesist gereden. De anesthesist werd boos op mijn gynaecoloog. Niemand kreeg met 9 cm ontsluiting een ruggenprik, waarom ik dan wel? Na een kleine discussie kreeg ik hem toch.
De weeën bleven weg
Ik heb niks gevoeld van die ruggenprik. Binnen 2 minuten had ik weer praatjes. Ik werd mijn kamer opgereden. Ik voelde me als herboren. Ik heb zelfs mijn moeder gebeld en gegeten (dit kwam er later weer allemaal uit). Ik praatte gezellig met iedereen die kwam kijken. Om 8 uur mocht ik eindelijk persen, maar na 2 minuten kwamen ze erachter dat ik hulp nodig had. Onze zoon zat vast in mijn geboortekanaal. Nog één keer mocht ik het zelf proberen. Toen spuugde ik 3 bakjes vol. De vacuümpomp werd erop gezet. De arts wachtte op een wee. Op dat moment stopte mijn lichaam. Mijn weeën waren weg. Ik heb letterlijk 20 minuten geen wee gehad, terwijl die vacuümpomp al op het hoofdje zat en mijn gynaecoloog klaar stond om te trekken. Â
Mijn zoon was eruit, maar ik hoorde niets
De pomp ging er weer af en mijn weeënopwekkers werden verhoogd (ik zat inmiddels op 64). Ik moest een uur gaan liggen. Mijn ogen vielen dicht, ik kon niet meer. Ik had ook geen pijn meer. Ik merkte wel dat mijn lichaam helemaal op was. We waren al zolang bezig en ergens dacht ik: “Ik ben er klaar mee”. Om half 10 ‘s avonds mocht ik het weer proberen. Tijdens de eerste keer persen kwam zijn hoofdje er al uit. Daarna moest ik weer persen, hoorde ik twee keer een knip en voelde ik dat hij er uit was. Hij werd op me gelegd, maar ik hoorde niets. Hij was blauw en slap. Waarom stonden er opeens 12 mensen in de kamer?
Onze zoon lag op de tafel voor noodgevallen
Voor ik het wist, werd hij op de tafel gelegd, de tafel voor noodgevallen. Hij had vruchtwater ingeslikt. Zijn agparscore was 2. Ik werd gewassen en gehecht. Mijn man stond bij kleine Jayden. Op een gegeven moment werd hij naar de kinderafdeling gebracht.
Na anderhalf uur was ik klaar, maar had ik mijn man en kind al die tijd niet gezien. Ik kreeg een glas cola en werd met bed en al naar de kinderafdeling gereden. Daar lag Jayden aan allemaal slangen. Daar schrok ik heel erg van. De zusters daar waren onwijs lief en brachten me op de hoogte. Het ging al iets beter, maar hij bleef die nacht daar slapen. Ryan en ik zijn naar de kraamsuite gereden en hebben daar samen geslapen.
‘s Nachts ging mijn infuus af en kwam de zuster. Ik had erge dorst. Ze had kaakjes en siroop voor me gehaald. Ook mocht ik naar Jayden toe. Ik heb daar een half uur lekker gekroeld en ben toen terug gegaan. Om 8 uur werden we wakker en zijn we gelijk naar Jayden gegaan. Hij had prima geslapen, maar zijn sonde eruit getrokken.
We hadden afgesproken dat hij twee goede dagen moest hebben voordat we naar huis mochten. Gelukkig hadden we een kraamsuite, een soort hotelkamer, voor ons. We mochten geen bezoek ontvangen. Die rust hadden we echt even nodig. Na 3 dagen mochten we lekker naar huis en konden we met z’n drietjes genieten!
SYLVIA
