“We willen Sylvan vandaag laten gaan”, gaf ik huilend aan

| ,

Vrijdagochtend 7 februari werd ik rond 7 uur wakker, ging ik rechtop zitten en barstte ik in huilen uit. Ik weet niet waarom, maar ik dacht: “Vandaag is de dag om Sylvan te laten gaan”. Ik voelde dat het de “juiste” dag was. Mark werd wakker van mijn gehuil en vroeg natuurlijk wat er was. Snikkend en snotterend gaf ik aan dat we het vandaag moesten doen. Mark wilde Sylvan niet langer laten lijden en ik merkte nu ook dat dat het beste was. We hebben het samen met elkaar besproken en besloten dat we een gesprek wilden met één van de neonatologen. Ik drukte op het knopje en toen de verpleegkundige er was, vertelde ik huilend dat we zo snel mogelijk een neonatoloog wilden zien. Niet lang daarna kwam de neonatoloog binnen samen met een collega en namen ze plaats naast ons bed. ‘We willen Sylvan vandaag laten gaan’, gaf ik huilend aan. Ze bleef een tijdje stil en legde haar hand op mijn been, terwijl de tranen over onze wangen rolden.

Onze wensen met Sylvan

‘Wij gaan alles regelen wat jullie maar willen’, vertelde ze. We legden wat wensen van ons op tafel. Mark en ik wilden Sylvans organen doneren. Ze was verbaasd dat we dat wilden en gaf aan dat ze dat zeer bijzonder vond, maar dat het waarschijnlijk niet mogelijk was omdat hij nog niet voldragen was en z’n organen nog niet “rijp” genoeg waren. Maar omdat ze het niet zeker wist, ging ze het allemaal navragen voor ons. Verder vroegen we of het mogelijk was dat Sylvan bij ons op de kamer kon komen, omdat we geen afscheid wilden nemen op de NICU, met andere ouders erbij. Dat was geen probleem volgens haar. Ze ging alles in werking zetten. Ze vroeg ons of we ook foto’s wilden laten maken. Ik gaf aan dat ik die avond ervoor al een stichting had gebeld. We hadden besloten dat we alle momenten vast wilden laten leggen: dat Sylvan nog aan de beademing zat en dat we hem eraf zouden halen. Maar ook het overlijden en het verzorgingsmoment van Sylvan. De verpleegkundige die erbij was gaf aan dat zij het wel zou regelen met de stichting en dat wij ons daar nu even niet druk om hoefden te maken. De neonatoloog en verpleegkundige verlieten onze kamer om alles te gaan regelen.

In die tussentijd hebben we onze families gebeld en aangegeven dat het vandaag de dag was en of ze er alsjeblieft bij wilden zijn. We vonden het ook erg belangrijk voor onze familie om aanwezig te zijn, omdat we beseften dat het voor hun net zo goed moeilijk en zwaar was. Ze gaven allemaal aan dat ze ons graag wilden steunen op deze ontzettende moeilijke dag. We spraken af dat iedereen er om 13.00 uur zou zijn. Even later kwam de neonatoloog weer de kamer binnen en gaf aan dat ze navraag had gedaan betreft de orgaandonatie. Zoals ze al dacht was het helaas niet mogelijk, omdat hij te vroeg was geboren. Verder vertelde ze dat ze met Sylvan bezig waren om hem hier te krijgen op de kamer en dat hij er rond 10.30 uur zou zijn. Later vertelde de verpleegkundige dat de fotografe er ook om 10.30 uur zou zijn, zodat ze foto’s kon maken van ons drieën voordat de familie zou komen.

Sylvan werd bij ons gebracht

Sylvan werd binnen gebracht door de artsen. Hij lag fijn bij ons op de borst. Hij moest natuurlijk nog aan de beademing blijven en ook kreeg hij pijnmedicatie en een slaapmiddel. We wilden absoluut niet dat hij pijn had. Zodra Sylvan prettig lag bij ons, werden we alleen gelaten. Het was zo fijn om hem weer dichtbij ons te hebben, om hem lekker vast te kunnen pakken en z’n warmte te voelen. Zijn kleine vingertjes krulden om mijn vinger heen en z’n ruggetje voelde ik op en neer gaan met zijn ademhaling. Het voelde zo goed en zo eigen, man binnen begon het verdriet alweer op te borrelen. Ik was ergens ook een beetje boos. Boos, omdat ik het zo oneerlijk vond en maar niet kon begrijpen waarom ons dit nou overkwam. Ik bedoel, wat moesten we Mylan nu gaan vertellen? Hij was zo blij dat zijn broertje eindelijk geboren was. Hij verheugde zich zo om hem een flesje te geven en met hem te knuffelen en te spelen. En nu zou hij hem vandaag voor het eerst zien en moest hij ook direct weer afscheid van hem nemen? Hoe kun je dat een kind van 4 jaar nou uitleggen?

De ontmoeting tussen Mylan en Sylvan

Rond 13.00 uur kwamen de eerste familieleden binnen druppelen met lood in de schoenen. Er werd veel gehuild en geknuffeld. Sylvan werd bewonderd, maar ook kwamen de vragen weer naar boven: ‘Waarom nou toch klein mannetje? Het is zo oneerlijk!’ Ook Mylan kwam binnen en ik zag aan hem dat hij in eerste instantie niet zo goed wist wat hij met de situatie aan moest. Hij zag natuurlijk bij iedereen verdriet, terwijl hij eindelijk voor het eerst zijn broertje mocht zien! Heel verwarrend voor hem, want ‘we zijn toch blij om Sylvan te zien?’

Ik vroeg of Mylan bij ons op bed kwam zitten om bij Sylvan te kijken. Hij kwam heel voorzichtig naast mij zitten en observeerde de situatie. Hij wist dat Sylvan ziek was, want dat hadden we hem wel verteld, maar hij wist niet wat er die dag zou gaan gebeuren. Ik vroeg of hij Sylvan vast wilde houden en hij schudde nee met een onzekere blik in zijn ogen. Ergens voelde hij denk ik aan de hele sfeer dat het anders was dan hij had verwacht. Uiteindelijk kwam hij steeds wat dichterbij en begon hij hem voorzichtig aan te raken. We probeerden hem ongedwongen te stimuleren door te zeggen dat hij wel een kusje mocht geven of hem mocht aaien. Hij observeerde Sylvan nog meer en zei: ‘Wat is hij klein en lief en wat een kleine vingertjes en teentjes’. Voorzichtig begon hij hem te aaien over zijn ruggetje en over zijn hoofdje en keek hij naar z’n handjes en voetjes. ‘Hoeveel vingertjes heeft hij?’, zei Mylan en wij gaven aan dat we ze wel konden tellen. En toen hebben we samen zijn vingertjes en teentjes geteld. Mylan begon steeds meer te ontspannen en hij zorgde er ook vaak voor dat de beladen sfeer even doorbroken werd door vragen te stellen die over een heel andere onderwerpen gingen dan Sylvan. ‘Mama, wat is dat voor slang? Opa, hoe werkt dat? Ik heb honger!’. Zo kwamen er heel wat opmerkingen voorbij die ervoor zorgden dat wij af en toe ook even konden lachen.

Het moment dat de beademing eraf ging

Nadat Sylvan alweer een tijdje bij mij aan de beademing op de borst had gelegen en iedereen op het bed naast ons Sylvan van dichtbij had bewonderd, gekust en geknuffeld, gaven wij aan dat we er “klaar” voor waren. Tja hoe kun je nou klaar zijn voor zo’n moment? Eigenlijk weet je dat niet wanneer je er voor komt te staan, maar voel je het vooral wanneer het moment daar is. We gaven het aan bij de arts en hij vertelde nogmaals wat Sylvan kon gaan laten zien als hij van de beademing werd gehaald. Hij vroeg of we zeker wisten dat we onze familie erbij wilden hebben, omdat het zogenaamde gasping als heftig en intens ervaren kon worden. Wij vroegen de familie nogmaals of iedereen er achter stond en gaven aan dat als ze het niet aan konden, ze weg mochten gaan. Ze moesten vooral doen waar ze zich prettig bij voelden. Iedereen wilde er zijn voor ons. De arts haalde samen met de verpleegkundige Sylvan van de beademing.

WORDT VERVOLGD…

ELLEN

Plaats een reactie