Baby Aimée overleefde een hersenvliesontsteking

Nathalie schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Als je al haar delen wil lezen, kan je zoeken bij de loep op de website en haar naam intikken. Ook staan alle delen hieronder.

Deel 1: Ik heb het idee dat mijn baby Aimée soms wegvalt

Deel 2: De situatie van baby Aimée is levensgevaarlijk

Deel 3: Baby Aimée heeft een hersenvliesontsteking

We zijn weer een stapje dichterbij huis. Helaas moeten we de overplaatsing zelf betalen, aangezien het medisch niet noodzakelijk is om naar Dinant te gaan. Mijn dochter Aimée moet nog vrij lang in het ziekenhuis blijven, dus het is me dat geld helemaal waard. We weten uiteindelijk een ambulance te regelen. Ik mag dit keer mee achter in de ambulance. De hele rit houdt Aimée zich zo onwijs goed. Ze speelt wat met mijn handen en kijkt vooral heel rustig om zich heen. In Dinant gaan we via de ambulance-ingang naar binnen. We worden daarna de afdeling opgereden en het hele team staat klaar om Aimée weer te ontvangen. De artsen, de co-artsen, verpleegkundigen, zelfs schoonmaaksters vragen hoe het is gegaan met Aimee. Dit voelt als een warm bad. Begrijp me niet verkeerd, in het ziekenhuis Brussel hebben ze echt alles gedaan om ons meisje te redden. Door het onwijs kundige team in Brussel is ons meisje er nog, samen met het snelle handelen en schakelen van de artsen in Dinant. Maar eenmaal terug in Dinant, voelt echt zo fijn. Het ziekenhuis en de afdeling straalt zoveel meer rust uit. En ik voel me er zoveel meer thuis. Aimée krijgt een kamer voor zichzelf, en krijg ik een vaste bed in plaats van een opklapbedje. Op die manier krijgt Aimée, maar zeker ook ik, wat meer rust.

Aimée gaat stapje voor stapje vooruit

Aimée zie je zienderogen opknappen in Dinant. Ze begint steeds meer zelfstandig te zitten. Ze heeft nog moeite met haar evenwicht, maar ze valt niet meer om de haverklap om. Na twee dagen, mag ze af en toe naar de speelzaal toe. De leidster daar stuurt me soms terug naar bed, zodat ik ook even mijn rust kan pakken. Binnen no-time zien we Aimée ontwikkelen. Ze begint langzaam aan wat te tijgeren. Toch merk ik dat alles best veel impact had op Aimée. Als je goed kijkt zie je dat haar mondhoeken en oogjes wat hangen. Maar, als dat alles is, zijn wij blij. Het opbouwen van voedingen van Aimée gaat ook goed. Volledige borstvoeding is nog wat lastig voor haar, dus ik kolf steeds. Maar de vaste maaltijden gaan al heel goed. Ze is dol op soep met brood. Het fruit gaat steeds beter en de groentemaaltijden gaan er in als zoete koek. Wel heeft ze dagelijks bloedafnames. Deze kunnen door de centrale lijn die in Brussel gezet is. De antibiotica gaat hier ook dagelijks doorheen.

We mogen naar huis

De verpleegkundigen verzorgen iedere dag de wond op haar hoofd, achter haar oor. Uiteindelijk kunnen de hechtingen verwijderd worden. Een week later beginnen ze langzaam te spreken over dat we misschien binnenkort naar huis mogen. Ze willen beginnen met dingen regelen zodat we thuis kunnen opstarten, en dan hopen ze dat we na een week naar huis kunnen, mits haar bloedwaarden goed zijn. Ergens merk ik dat ik wel een beetje klaar ben met het ziekenhuis. Maar, alles voor ons meisje. Al moeten we nóg een maand in het ziekenhuis zitten, ik doe er alles aan om ons meisje gezond weer thuis te krijgen. Dag na dag wordt het verlangen naar huis een stuk groter, eindelijk weer met zijn vieren bij elkaar. Het lijkt alsof het lichaampje van Aimée dat ook voelt, want ze doet de artsen keer op keer verbazen. Haar bloedwaardes worden zienderogen beter. Zelfs zó goed, dat we eerder naar huis mogen. Na meer dan 1 maand in het ziekenhuis, mogen we eindelijk naar huis! Snel wordt er een verpleegkundige aan huis geregeld. Alles wordt opgezet zodat Aimée thuis de medicatie kan blijven krijgen die ze nodig heeft: zeven keer per dag antibiotica en de injecties voor de bloedstolling. Wel moet ze regelmatig terug naar het ziekenhuis, voor bloedafname en controles. Maar dat maakt niet uit, want we kunnen thuis slapen, we zijn weer bij elkaar.

Ik weet dat ik nog zeer regelmatig in het ziekenhuis ga zijn. Ik weet ook dat Aimée aan de beterende hand is. Als Aimée weg gaat, staat iedereen haar uit te zwaaien. Alle verpleegkundigen en artsen die er op dat moment zijn, zeggen haar gedag. Ze krijgt een dapperheidsdiploma. De verpleegkundigen en artsen kunnen het niet laten om haar een knuffel te geven. Ze gaat van arm tot arm. Het is een warm afscheid. Toch voelt het moment dat ik het ziekenhuis uitstap en de auto instap, zo enorm dubbel. Ik voel me gezegend. Ik voel me uitgeput. Ik ben onzeker, maar ook enorm strijdlustig om er nu thuis met z’n vieren voor te gaan. Eenmaal in de auto komt ook het besef wat er allemaal gebeurd is, dat we ook heel goed zónder haar in de auto hadden kunnen zitten. Dat besef komt zo rauw binnen. Maar, daar is dan ook weer het geluk dat ze er is nog is en enorm veel trots.

Rond 18.00 uur zijn we terug thuis. De ouders van Jelle hebben Amélie opgehaald. We besluiten vandaag met het eten makkelijk te doen, we gaan even snel een frietje halen en eten het lekker buiten op het terras, in het midden van het dorp, op. Heel even lijkt het normaal, tot de één na de ander vraagt hoe het gaat. Tranen vloeien, maar ik heb ook een grote lach op mijn gezicht. Daarna gaan we snel door naar huis, want de nieuwe werkelijkheid is ook dat ons meisje thuis enorm veel zorg nodig heeft met medicatie.

NATHALIE