Inmiddels was ik 40+6 dagen zwanger. Ik had zin om te bevallen. “Zin?!”, zul je denken. Ja het is waar: op dat moment had ik daar nog ech zin in. “Eindelijk na 9 maanden mijn kindje ontmoeten”, dacht ik. De over-tijd-dagen tikten voorbij. Op maandag 6 december stond een afspraak bij de verloskundige. “Hij zal nu vast eindelijk ingedaald zijn”, dacht ik. Duimen draaiend stapten we bij de verloskundige naar binnen. Ik hoopte dat ze me kon strippen. Niet dat ik strippen zo’n pretje vind, maar alles om de bevalling op gang te helpen. En dat strippen lukte. Ik had krap 1 cm ontsluiting. De eerste stap was gezet. Vol goede moed reden we terug naar huis.
Afwachten
Ik keek de minuten van de klok weg. Bij iedere harde buik had ik de hoop dat de bevalling door zou zetten. Na zeven uur gebeurde er nog niets, op wat harde buiken na. Ik dacht: “Het zal toch niet nog veel langer duren?!” Bah, het wachten duurde zo lang. De kinderen waren inmiddels voor de zekerheid bij opa en oma en bleven daar logeren.
Het begin
Om 10 uur ‘s avonds was er nog steeds geen teken van een bevalling. Ik had al 11 uur harde buiken. Volgens mij werden ze iets harder. “Teun, ik denk dat het misschien wel gaat beginnen”, zei ik. De spanning gierde door onze lijven. Ik had weeën om de 5 minuten vanaf 23.00 uur. “Ohnee, die weeën zijn echt niet leuk. Waarom had ik ook al weer zin in de bevalling?”, dacht ik. “Auw, auw, auw, puf, puf, puf. Teun je moet denk echt nu gaan bellen”. Zo gezegd, zo gedaan.
Helemaal alleen
Om half 1 ‘s nachts stond de verloskundige op de stoep. Nog steeds had ik om de 5 minuten een wee. Ze keek naar mijn ontsluiting: 3 cm. Kon het nog erger? “3 cm, dat is echt niks!”, dacht ik wanhopig. Ik mocht bellen als er iets veranderde, dan kwam ze er gelijk weer aan. Tja, die weeën bleven om de 5 minuten. Ik zei tegen Teun dat hij nog maar even moest gaan slapen. En dan duurt het lang hoor. In m’n eentje ving ik die nacht iedere 5 minuten een krachtige wee op. Ik had geen flauw idee wanneer ik de verloskundige moest bellen.
Ik kon het niet meer tegenhouden
Om 2 uur kon ik niet meer. “Teun wakker worden. Ik heb het idee dat de baby echt heel snel komt. We moeten bellen!” Terwijl ik het zei, stond de verloskundige al vanuit zichzelf op de stoep, samen met de stagaire. “Pfffff, waarschijnlijk net op tijd”, kon ik alleen maar denken. Hierna ging het erg snel. Ik kon de bevalling niet meer tegenhouden, nadat de spullen waren gepakt. Om 02:42 uur is binnen twee persweeën onze prachtige zoon Sepp geboren.
Het was een hele fijne (in hoeverre je dat kunt zeggen) thuisbevalling. Het ziekenhuis hebben we niet meer gered. Het was fijn en goed zo. Wij hadden onze prachtige kerngezonde derde zoon in handen Dat moment blijft bijzonder keer op keer. We hadden tranen van geluk. Die nacht hebven we geen oog meer dicht gedaan. Kereltje wat ben je mooi!
ANNEMIEKE
