Een vroeggeboorte met 27 weken zwangerschap

Kinderen mogen krijgen is niet zo vanzelfsprekend, dat hebben wij maar al te goed ervaren. Na een lange weg waaruit naar voren is gekomen dat ik niet op de natuurlijke manier zwanger kon worden, ben ik uiteindelijk zwanger geraakt middels IVF. Hierbij hadden wij het geluk dat ons wondertje al na de tweede terugplaatsing is blijven zitten. Ik was zwanger!

De controle was niet goed

Mijn zwangerschap ging vrij goed, op wat standaard kwaaltjes na. Onze woning was te klein, dus tijdens de zwangerschap waren wij op zoek naar een andere woning. Deze vonden we vrij snel. Ons geluk kon niet op! De eerste week van december 2019 kwam ik voor controle bij de verloskundige, hier bleek mijn bloeddruk te hoog. Ik dacht dat dit goed te verklaren was, aangezien wij druk bezig waren in ons nieuwe huis. Echter moest ik ook in een potje plassen om verschillende oorzaken te bekijken. De uitslag van mijn urine was niet goed.

De rollercoaster startte

Het bleek dat er te veel eiwitten in mijn urine zaten. Helaas moest ik direct 24 uur in het ziekenhuis blijven. Het was spannend, mocht ik weer gaan? Gelukkig mocht ik de volgende dag weer naar huis; de waardes zaten precies op het randje. Ik moest een week later opnieuw, thuis, 24 uur urine opvangen. Het wachten op de uitslag was erg spannend. De waardes waren dusdanig hoog, dat ik niet meer naar huis mocht: zwangerschapsvergiftiging. Het was een schok en de start van ons grote avontuur.

Een gevaarlijk hoge bloeddruk

Wij wonen zelf in Leeuwarden en Groningen is het dichtstbijzijnde ziekenhuis met een NICU-afdeling. Helaas bleek deze al vol te zitten. Uiteindelijk was er een plekje vrij voor mij in het ISALA-ziekenhuis in Zwolle, een uur van huis. En zo kwam ik op donderdag 12 december 2019 in Zwolle op de OHC te liggen. Ik voelde me vreemd genoeg helemaal niet ziek, echter lieten alle waardes anders blijken. Ik moest aan het infuus, omdat mijn bloeddruk uiteindelijk zo hoog was dat het echt gevaarlijk werd voor mij en voor de kleine. Ik hoopte dat ik het nog enige tijd kon uitzitten, want het idee dat de kleine nu al geboren zou worden, bracht een hoop angst en verdriet. Op een gegeven moment lag ik wel drie keer per dag aan de CTG-scan. Hieruit bleek dat de hartslag van de baby te regelmatig was. Wanneer ze zo klein zijn, moet dat nog veel meer fluctueren weet ik nu. 

Keizersnede

‘s Morgens 16 december lag ik weer aan de scan. Mijn ontbijt werd even on hold gezet. Ik begon al te zweten: ‘Oh nee, laat het niet waar zijn’. De arts kwam binnen en zei: ‘Bel direct je vriend maar. We gaan je aanmelden voor een keizersnede’. Ik dacht: ‘Een keizersnede? Vanmiddag al?’. De gevreesde vroeggeboorte werd een feit. Die middag is onze zoon Julan geboren met 27 weken en 3 dagen en 785 gram. Wat was hij klein.

Er ontstond angst

De start was gelukkig voor dit termijn vrij goed. Nadat hij in de couveuse lag, heb ik hem nog heel even mogen zien voordat hij naar de afdeling werd gebracht. Mijn vriend mocht gelukkig mee naar de NICU. En toen was ik daar weer helemaal alleen met alle verpleging, chirurgen en ander ziekenhuispersoneel. En dan begint de angst pas echt; hoe gaat dit aflopen, wat houdt hij er aan over, komt het allemaal wel goed? Je wordt geleefd, doet je uiterste best om alles maar te laten bezinken. Ondertussen mocht ik ook nog proberen om met zo’n stom apparaat de borstvoeding op gang te krijgen, om hem in ieder geval nog iets zelf te kunnen geven. Na een aantal dagen mocht ik zelf het ziekenhuis verlaten. Wat kan je je als moeder slecht voelen zeg. Eerst het niet vanzelf zwanger kunnen worden en dan ook nog eens niet je kindje volledig kunnen dragen. Er is helaas geen oorzaak gevonden waardoor ik zwangerschapsvergiftiging heb gekregen maar het voelde wel echt alsof je lichaam je flink in de steek heeft gelaten.

De steun van het Ronald McDonald Huis

Gelukkig is er vlakbij het ISALA een Ronald McDonald Huis, ik weet niet wat ik zonder hen had gemoeten. Ik heb mij hier voor echt thuis gevoeld. De medewerkers en vrijwilligers waren er wanneer nodig, toonde interesse en leefden met me mee. Mijn vriend, de papa van Julan, was vooral in het weekend bij ons in Zwolle. Doord weeks moest hij voor zijn andere zoontje zorgen die naar school ging. Ook het contact met andere ouders in hetzelfde schuitje heeft mij erg geholpen om er doorheen te komen. Een beetje het gevoel van ‘samen sta je sterk’, ook al gaat het om totaal andere kindjes. Gewoon het gevoel dat je niet alleen bent, dat vond ik heel erg fijn.

Stappen vooruit

Na vele ups en downs, waaronder een infectie die hij had opgelopen en het niet kunnen afbouwen in de ondersteuning, mocht onze zoon na 10 weken eindelijk naar het streekziekenhuis in Leeuwarden. Hier heeft hij nog zes weken gelegen. Hij mocht uiteindelijk met sondevoeding, zuurstof en een monitor mee naar huis. Na thuiskomst ging het eigenlijk perfect. Na één week mocht de sonde er al uit en na twee weken was hij helemaal verlost van alle slangentjes en kabeltjes. Wat was dat genieten. Vervolgens is hij nog twee keer geopereerd, omdat hij twee flinke liesbreuken had. Hiervoor moesten we wachten totdat hij van de zuurstof af was, om te voorkomen dat zijn longetjes nog meer zouden beschadigen.

Nu is het een gezonde bijna peuter. Volgens de papieren heeft hij wel de stempel zware BPD (Bronchopulmonale Dysplasie) overgehouden aan zijn vroeggeboorte, maar hier merken wij gelukkig tot op heden niets van.

Ik hoop met mijn verhaal ouders die nog in de rollercoaster van een vroeggeboorte zitten, een hart onder de riem te steken. Geef niet op! Vertrouw op je sterke wondertje. Tegen ons was gezegd dat Julan vermoedelijk nog wel weken tot maanden zuurstofbehoefte zou houden, maar hij heeft het tegendeel meer dan bewezen. Ik weet helaas ook van dichtbij dat het totaal anders kan aflopen. Wij hebben ontzettend geluk gehad. Dat beseffen we maar al te goed. 

LEAH