Hoe ik de verkeerde persoon leerde kennen
Na een lange relatie was ik vrij, om te feesten om eindelijk eens echt los te gaan. Elk weekend stappen, naar festivals, drank drugs, helemaal los. Ik wilde voor mijzelf leven en goed leven ook. Tot ik op een dag M tegen kwam op tinder in 2017. We kletsten wat af en hielden beiden van feesten en uitgaan. Het moment dat ik hem echt ontmoette was op een festival in Rotterdam Ahoy. Hier was hier met vrienden, maar ook met zijn toenmalige vriendin. Dit zijn overigens één van de dingen waar ik later pas achter kwam. Ik wist dat toen niet. Het klikte meteen en hij ging uiteindelijk met mij en een vriendin mee naar huis om te chillen. Het klikte zo goed, dat hij eigenlijk niet meer weg is gegaan. Ik woonde op mezelf. Elk weekend of zelfs van donderdag tot zondag was hij bij mij. en doordeweeks ook wel eens met te eten. Hij vertelde mij dat hij op 18-jarige leeftijd een cokeverslaving heeft gehad, maar dat hij daar van af is gekomen. Ik geloofde hem blind. Naarmate we verder in onze relatie kwamen, voelde ik dat ik meer wilde. Een gezin met M. leek me een gezonde vervolgstap. We praatten er vaak over. “Leuk zo’n kleine erbij”, besloten we samen.
De eerste rode vlag bij mijn partner M.
Ik stopte met de pil, in de veronderstelling dat het nog wel even zou duren. Ik zat immers al 13 a 14 aan de pil. Niets was minder. Ik stopte in juni en was in augustus zwanger. M. zei vlak voordat we naar een festival zouden gaan: “Doe nog even een test”. Ik deed dat en het was positief. “Hoe dan? Ik heb totaal geen symptomen”, vroeg ik me af. Die dag besloot ik wel mee te gaan naar het festival en zag al snel hoe M. veranderde. Hij snoof achter elkaar puntjes van een sleutel. Ik voelde mij die dag alleen en wilde eigenlijk naar huis, want ik was zo moe. Volgens M. zeurde ik en moest ik gewoon blijven. De dagen erna waren raar. Op een gegeven moment vroeg hij zelfs aan mij of hij wel de vader was. Ik stond met verbazing te kijken. “Meen je dit nou echt?”, vroeg ik verbaasd. Hij keek me aan en antwoordde: “Ja”. Ik weet nog dat ik zei: “Doe eens normaal. Wie denk je wel niet dat ik ben?”. Dit was eigenlijk al de eerste rode vlag die ik had moeten zien. Ik dacht toen echter dat M. onzeker was.
Slecht nieuws bij de echo
Ik was inmiddels 6 weken zwanger en zou de eerste echo met 8 weken krijgen. Ik had geen klachten, op vermoeidheid na. Toen we de eerste echo kregen, was het eigenlijk gelijk al negatief. We zagen een klein rondje met wat er in. Er knipperde een hartslag, maar niet snel genoeg. De echoscopist zei: “Het kan zijn dat je nog te vroeg in de zwangerschap zit, maar eigenlijk ziet dit er niet goed uit”. M. en ik waren erg verdrietig. Al snel volgde de miskraam. Ik heb toen de keuze gemaakt om weer aan de pil te gaan. Ik wilde dit verwerken en kijken of we in de tussentijd een ander huis konden vinden, eentje met meerdere slaapkamers. In die 8 of 9 maanden dat ik weer aan de pil zat, hebben we veel leuke dingen gedaan. We zijn weer vaak naar festivals gegaan, dat was ons ding.
Er klopten meerdere dingen niet aan M.
M. was onafscheidelijk met zijn telefoon. Ik was niet zo’n type die op iemands telefoon wilde kijken, maar toch vond ik het vreemd. Als ik er wat van zei, zei hij altijd dat ik gek deed en dat er niks aan de hand was. Ik weet nog dat ik een keer aan het werk was en een Facebookbericht van een dame kreeg. Ik wist gelijk wie het was: zijn ex-vriendin. Zij vertelde me dat ze op die avond dat ik hem voor het eerst ontmoette nog een relatie hadden en zij daar zelf ook was. Ik geloofde het niet. “Vast een smoes om mij jaloers te maken”, dacht ik. Ook zei ze dat hij nog regelmatig foto’s van zichzelf stuurde naar haar, ook intieme foto’s. Ze stuurde me zelfs één van die foto’s door. Op dat moment werd ik zo boos, dat ik helemaal rood aan liep. Ik was er helemaal klaar mee en belde hem gelijk op. Ik vertelde wat er was gebeurd. Natuurlijk zei hij dat het allemaal onzin was, dat zij niet spoorde niet. “Ze doet dit om ons kapot te maken”, sloot hij af.
Zonder te overleggen kocht hij een appartement
In de dagen daarna had hij een mooi appartement gezien. Zonder dat met mij te overleggen had hij met zijn ouders een afspraak ingepland voor een bezichtiging. Uiteindelijk ben ik wel mee gegaan, maar ik vond dit zo raar. Ook de koop heeft hij zonder mij geregeld. Alles stond dus op zijn naam. Ik was hier zo boos over, omdat ik mijn huurhuis al had opgezegd. Ik dreigde dat ik de opzegging zou intrekken en dat hij anders daar maar alleen moest gaan wonen. Hij smeekte mij om het huurhuis op te zeggen. Ik was alles voor hem en hij wilde samen verder. Hij huilde en smeekte me om alsjeblieft voor hem te kiezen. Hier ben ik voor gevallen en zo verhuisden we. Ik was echter nog steeds beledigd dat hij alles op zijn naam had laten zetten (achteraf is dit juist goed geweest).
In het nieuwe huis veranderde hij al snel
Hij deed vaak rare dingen zoals ‘s avonds laat of zelfs in de nacht een vuilniszakje buiten weggooien. Het ging inmiddels echter weer beter tussen ons. Wij besloten om weer te stoppen met de pil. Een paar maanden later was ik weer zwanger. Wat waren we blij, maar ik had ook angst. Ik belde de verloskundige. Ze zei dat ik nu met 6 weken al mocht komen voor een echo. Deze echo was goed! Een mooie grote ring met een vruchtje en een kloppend hartje. Wij waren in de wolken, eindelijk ging het goed. Ik merkte al snel aan mijzelf dat ik soms wat dingetjes kocht voor de baby. M. niet, hij was meer met zichzelf bezig. Ook merkte ik vaak dat zijn geld op was. We hadden beiden een eigen rekening. Ik had toen best een goede baan en hij ook. “Hoe kan dat toch”, peinsde ik. Vaak moest ik de boodschappen betalen, want hij had niks meer. Ik maakte ook elke maand 450 euro naar hem over voor het huis. Op een gegeven moment was ik het zo zat. Het kon gewoon niet dat hij geen geld meer had. Hij zat aan de keukentafel en ik stond in de keuken. Ik vroeg hem hoe het kwam dat hij elke keer geen geld meer had. Ik zag aan zijn gezicht dat hij iets achterhield. Ik vroeg het nog een keer. Toen zei hij dat hij schulden had. Bij een dealer. “Een dealer?”, stamelde ik, “hoeveel?”. Hij antwoordde met 900 euro. Ik bevroor. Ik wist het niet meer.
De aap kwam uit de mouw: hij was drugsverslaafd
Ik zei dat hij geld kon nemen van de spaarrekening van onze baby, om het af te betalen en ermee te stoppen. Dit deed hij. Ik dacht dat het hiermee klaar zou zijn. Het was inmiddels bijna december, de baby deed het goed en de NIPT was ook prima. We zouden binnenkort met zijn ouders op vakantie gaan naar Kaapverdië. Ik merkte vaak dat hij raar deed in de avond. Ik vroeg wel eens of hij iets gebruikte. Dit ontkende hij altijd. Ik wist dat hij foute vrienden had die allemaal gebruikten. Soms vond ik wel eens een pakje drugs, maar dan zei hij dat het van of voor iemand anders was. Op een avond was het weer raak. Ik zat in de woonkamer en hij ging naar het toilet. Ik hoorde hem gewoon iets opsnuiven. Hij kwam naar buiten en ik vroeg wat hij deed. Hij zei meteen dat hij niks had gedaan, maar ik hield aan. Hij gaf het toe. En deze keer geen coke, maar ketamine. Hij was verslaafd geraakt aan ketamine. De grond zakte onder mijn benen vandaan. Alles werd duidelijk. Waarom hij vaak ‘s avonds afwezig was. Waarom hij zich raar gedroeg. Ik wilde hem helpen, want we kregen samen een baby. Ik wilde met z’n tweeën voor ons kind zorgen.
Ineens was het foute boel op de echo
Wij hadden een pretecho om te kijken naar het geslacht. Hij, ik, en mijn ouders gingen samen naar de afspraak. De verloskundige kon het nog niet goed zien, omdat de baby elke keer draaide of verkeerd lag. Hierna keek ze verder naar hem. Ze kon niet goed in zijn hoofd kijken. Ze zei dat het waarschijnlijk niets geks was, maar dat ze ons toch wilde doorsturen naar haar collega. De volgende dag mochten we gelijk langskomen. Toen begon de hel. Ze vertelde dat de buik van de baby iets kleiner meette, dan normaal. Toen ze naar z’n hoofd ging, gaf ze aan dat ze het niet zo goed kon zien. Ze stuurde ons door naar het Erasmus MC in Rotterdam, voor de zekerheid. Op dat moment ging het alleen maar bergafwaarts met M. Het snuiven werd regelmatig. Ik probeerde het te negeren, omdat ik nu iets anders aan mijn hoofd had. Mijn kindje. Tijdens de GUO (een vroege 20-wekenecho) zag ik dat de arts steeds serieuzer keek, terwijl de baby op en neer sprong. “Dit is niet goed jongens”, zei ze. Er waren verdenkingen van ernstige afwijkingen. Er zat zoveel vocht in het hoofdje, dat ze de hersens niet zag. Ook had hij een dubbele schisis. Dit allemaal in combinatie met de groeiachterstand, was foute boel. Ze wilde een vruchtwaterpunctie inplannen. Beide waren we in tranen. “Hoe kan dit nou? Alles was goed: de NIPT en de echo’s”, fluisterde ik. Ik zou gaan bevallen van een kindje dat ging overlijden. Ontzettend pijnlijk was ook dat we al onze genderreveal hadden gepland: de ballonnen waren besteld, zelfs de taart was al geregeld. Dit moesten we allemaal afzeggen, want ons kind zou overlijden.
Lees HIER het vervolg
NIKKI
