Vanaf dat ik kon lopen, sleepte ik al met poppen. Ik had al op jonge leeftijd de wens om vroeg moeder te worden en het allerliefste van 11 kindjes. Ik werd langzaamaan volwassen en die wens bleef.
Mijn menstruatie bleef uit, maar ik was niet zwanger…
Op mijn werk kreeg ik extreme buikpijn en ook mijn menstruatie bleef uit. Alle zwangerschapstesten bleven echter negatief. Ik kwam bij de huisarts terecht. Deze vertelde mij dat ik schijnzwanger was. Mijn tweelingzus was namelijk net in verwachting van haar eerste kindje. Ik vond dit zo’n belachelijk antwoord, dat ik een verwijzing vroeg naar de gynaecoloog. Mijn toenmalige huisarts weigerde, en dezelfde dag zat ik bij mijn huidige huisarts . Deze gaf mij wel een verwijzing. Bij de gynaecoloog moest ik bloedprikken. Na twee weken kreeg ik de uitslag. Er was niks afwijkends in mijn bloed gevonden. Mijn hormonen waren op orde. De gynaecoloog zag geen reden voor verder onderzoek. Ik vertrouwde het nog steeds niet. Mijn menstruatie bleef toen al meer dan drie maanden uit. Ik vroeg om een inwendige echo. Als dat mij gerust kon stellen, wilde de gynaecoloog dat graag doen. Ik herinner me de schrik op zijn gezicht nog goed.
Ik kon volgens de arts onmogelijk zwanger raken op de natuurlijke manier
Beide eierstokken zaten volledig onder de cystes. Zoveel dat tellen niet mogelijk was. Ik kreeg de diagnose PCOS . Op de natuurlijke manier zwanger worden leek hem onmogelijk. En wilde ik ooit zwanger raken, dan was lang wachten niet heel verstandig. Mijn wereld stortte in. M’n langere relatie was net uit en ik was pas een maandje aan het daten met Remco. Mijn droom om jong moeder te worden zag ik in duigen vallen, evenals het plaatje van het grote gezin. Ik vertelde Remco huilend wat er aan de hand was. “Maar”, zei hij, “dan gaan we er toch gewoon voor?!” Ik begon met clomid, maar na drie verhogingen en dus drie maanden, bleek dit voor ons niet te werken. Voor verdere hulp moest Remco ook door de medische molen. Dit zou een paar maanden duren.
De arts was sprakeloos
In april 2007 voelde ik me raar. Mijn borsten deden pijn en er kwamen vlagen van misselijkheid. Ik kon niet zwanger zijn. Dat was onmogelijk. Toch deed ik een test. Deze was meteen positief. De fertiliteitarts was op vakantie, maar belde vanaf haar vakantieadres terug. Ze was helemaal sprakeloos. De week erna mochten we meteen voor een echo komen. Alles leek goed en pas toen voelde ik vertrouwen in deze zwangerschap. Bij 26 weken ontstonden er weeën en kreeg ik tot 34 weken remmers via het infuus. Uiteindelijk werd met 40.4 onze oudste zoon geboren. Hij leek helemaal gezond. Een grote vent van 3640 gram.Â
Ik besloot een spiraal te nemen
Helaas ging het thuis niet goed. Na zes weken verloren wij bijna onze zoon. Hij bleek een aangeboren afwijking aan de nieren en het urinewegsysteem te hebben. Vele onderzoeken en een opname van een jaar verder bleek het om een genetische afwijking te gaan die vijf gradaties kent. Joshua had de derde gradatie. Voor een volgende zwangerschap betekende het bij een jongen 50% kans op de afwijking en bij meisjes een net zo grote kans als bij ieder ander. Wij besloten blij te zijn met één kind en het zo te laten. Het 20 uur krijsen per dag, een jaar lang opname en de onzekerheid hoe ons kind zich zou gaan ontwikkelen, wilden we niet nogmaals. Het was goed zo. Ondanks dat ze de kans op een natuurlijke zwangerschap 0 achtten, besloot ik een spiraal te nemen.
Zwanger met een spiraal
Na drie jaar kreeg ik heftige bloedingen en werd besloten door de gynaecoloog mijn spiraal te verwijderen. Deze bleek inderdaad niet meer helemaal goed te zitten. Na zes weken bleef ik mij belabberd voelen en moest ik op nacontrole. We trokken beide volledig wit weg. Op de echo was heel duidelijk een kindje van 16 weken zichtbaar. Ik was alleen en met de schrik in mijn benen reed ik naar mijn man. Wij besloten dat de natuur het zo gewild heeft en dat we ervoor zouden gaan. We werden door Joshua medisch en de 20-wekenecho was spannender dan ooit. Het bleek een meisje, dus de risico’s waren minimaal. Toch kregen we een uitgebreide echo in het LUMC. Hier werd bevestigd dat ons kindje gezond was. De zwangerschap verliep goed op wat bekkenklachten na. Na 38 weken werd er een prachtig meisje geboren. Ze kreeg de naam Layla Yeline. De roze wolk was er meteen. Zo kon het dus ook. Er ging een wereld voor ons open. Dit was dat genieten waar iedereen het over had.Â
Een baby van 8 weken en opnieuw zwanger
Ik besloot wel weer een spiraal te laten plaatsen. Ik vloeide maar twee dagen, dus met vier weken moest ik mij melden. Helaas was de huisarts ziek en moest ik een cyclus wachten. Toen Layla de 8 weken aantikte, was het zover, maar ik voelde mij niet goed. Ik deed een test en deze was positief. Blij kon ik niet echt zijn. Ik zat op de wc met een baby van 8 weken mét een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Echter was ook dit kindje zo welkom. Deze zwangerschap was zwaar. Met 15 weken kregen wij te horen dat we in verwachting waren van een jongen. De angst sloeg toe. Maar de 20-, 24- en 32-wekenecho waren goed. Ik moest leren vertrouwen dat ook dit goed kon gaan. Met 39 weken werd er een knappe jongen geboren. Hij kreeg de naam Juliën Quinn. Wat was het pittig! Dit viel mij toch wel tegen. Julien was erg energiek en tot drie jaar sliep hij niet meer dan twee uur achtereen. Ook had hij meerdere voedselallergieën en extreme eczeem. Heel veel opnames en onderzoeken volgden, maar er werd geen verklaring gevonden. Wanneer wij op waren, mochten we hem voor een aantal nachten laten opnemen in het ziekenhuis om bij te komen.
Het was echt uitgesloten dat ik nóg een keer zwanger zou raken …
Toen Juliën twee jaar was, kreeg ik constant bloedingen. Ik kwam bij de gynaecoloog terecht en hij voerde een uitstrijkje uit. Ik bleek PAP-3B te hebben met CIN. Mijn eerste reactie was: “Het is goed zo. Haal alles er maar uit”. Het grote gezin had ik in 2006 al uit mijn hoofd gezet. Hier werkte de arts niet aan mee. Ik was onder de 30 jaar, dus eerst moesten er andere behandelingen geprobeerd worden. Tot twee keer toe bevroren ze het weefsel, maar helaas zonder het gewenste resultaat. Toen kwam er grover geschut en besloten ze een kegel weg te snijden. Hierna was alles schoon. Ik besloot te vragen naar anticonceptie. De pil was uitgesloten, omdat de hormonen weefselgroei konden bevorderen. De spiraal met hormonen viel daardoor ook af. De koperspiraal leek haar niet geschikt, door eerdere heftige bloedingen. Ik bleef vragen naar mogelijkheden. Tot ze zei: “Meis elke arts die jou nu onderzoekt, zal vertellen dat een natuurlijke zwangerschap onmogelijk is. Je hebt verklevingen en geen goede eitjes.” Daarnaast waren er nog meer redenen waarom een zwangerschap op natuurlijke wijze onmogelijk zou zijn.
Niemand snapte hoe het mogelijk was, maar ik raakte opnieuw zwanger
Na drie maanden moest ik terug komen op nacontrole. Er werd een echo gemaakt. Ze moest er even iemand bijhalen. Mijn hart zat in mijn keel. Ze wist niet hoe ze het mij moest vertellen, maar ik bleek zeven weken zwanger. Ik kon alleen maar lachen. Niemand snapte hoe het mogelijk was. Bij deze zwangerschap wilden wij het geslacht niet weten. Dat gaf veel meer rust in mijn hoofd. Met 36,6 braken mijn vliezen en werd er een minimeisje geboren van 2570 gram. Ze kreeg de naam Lyna Lynn. Na een week in de couveuse mocht ze mee naar huis. En wat deed ze het goed. Wij besloten dat een vijfde kindje welkom was. Veel sneller dan verwacht had ik, toen Lyna 12 weken was, een positieve test in mijn handen. De vijfde zwangerschap ging super. Ik werkte zelfs tot de dag voor mijn bevalling. Ze woog 2750 gram, was klein, maar helemaal gezond. Zij kreeg de naam Louise Jade.
Inmiddels is de jongste 4 en de oudste 14, en heeft mijn man een knip gezet. Ik voel mij zo gezegend met ons gezin. Geen 11-tal, maar wel meer dan compleet
