Ik werd niet ongesteld, had rare klachten, maar geen positieve zwangerschapstest…

Ineens kreeg ik rare klachten

Wij waren een jaar getrouwd. Ik was 22 jaar oud. Onze droom was om jong ouders te worden, dus leek het ons nu het perfecte moment om te starten met onze kinderwens. De pil belandde in de prullenbak. We gingen ervoor. Het duurde daarna lang voordat ik ongesteld werd en toen ik het eenmaal was, bleef de menstruatie vervolgens uit. Maar helaas geen positieve zwangerschapstest. Naast het niet ongesteld worden, viel ik ook af (ongeveer 10 kg in twee maanden tijd), was ik moe, dorstig en had ik buikpijn. Dat ik dorst had leek mij logisch, omdat het heel warm was die zomer. Na aansporing van mensen om mij heen, stapte ik naar de huisarts. De dokter maakte zich geen zorgen en dacht aan obstipatie. Toch mocht ik de volgende dag voor de zekerheid bloed laten prikken. De week erop zou ik de uitslag krijgen. Echter werd ik plotseling al gebeld aan het eind van de middag. Het was de huisarts. Hij had de uitslag: diabetes, waarschijnlijk type 1. Ik had een bloedsuiker van 27 nuchter. Ik moest gelijk beginnen met insuline en de thuiszorg zou mij leren hoe te prikken, ondanks dat mijn man en ik beide verpleegkundigen zijn. Bij jezelf prikken is toch anders. Snel reed ik langs de apotheek voor alle benodigdheden. Het was vrijdag en bijna alles ging dicht. Ik was in shock. Heel mijn leven stond op zijn kop. Medicatie spuiten, eetpatroon aanpassen en mijn leefstijl veranderen. “Wat betekent dit voor onze kinderwens?”, vroeg ik me af.

Na het insuline spuiten, begon ik over te geven

In de avond kwam de thuiszorg. Zij legde uit hoe ik moest spuiten. Wessel zat in de nachtdienst dus ik sliep bij mijn ouders. Je weet nooit zeker hoe je gaat reageren op de insuline. En dat was maar goed ook. De volgende dag begon ik met overgeven. Ik hield niets meer binnen, wat lastig is want je moet wat eten om je bloedsuiker goed te houden. In overleg met de huisartsenpost mocht ik naar het ziekenhuis komen. Wessel is gelijk vanuit zijn nachtdienst doorgegaan naar mij. Zijn vader reed, want echt scherp ben je niet na een nachtdienst. Daar kregen we en gesprek met de huisarts. Hij vond het allemaal wel meevallen, maar ik mocht toch voor de zekerheid even langs de spoed. 

Mijn hele lichaam bleek al aan het verzuren

Daar aangekomen mocht ik bloedprikken en urine inleveren. Daaruit bleek dat ik heel erg aan het verzuren was (ketoacidose). Dit houdt in dat er te weinig insuline is om de glucose in het bloed om te zetten in brandstof voor het lichaam. Je lichaam gaat dan andere energiebronnen aanspreken, zoals de vetten die in het lichaam zijn opgeslagen. Vandaar dat ik zoveel afviel. Ik kreeg gelijk een infuus om te voorkomen dat ik zou uitdrogen en dat mijn lichaamsfuncties uit gingen vallen. De arts gaf aan dat ik naar de afdeling interne geneeskunde werd gebracht om daar opgenomen te worden. Ook om de diabetes met behulp van een internist, diëtist en diabetesverpleegkundige goed in te stellen. Uiteindelijk heb ik vier dagen op de afdeling gelegen. Ik vond het lastig om geholpen te worden met de basiszorg, omdat ik zelf verpleegkundige ben. Ook omdat ik op die afdeling zelf had gewerkt en oude collega’s tegenkwam. Dat ik diabetes heb gekregen was al een hele shock. Heel mijn leven stond op zijn kop en ik moest mijn leefstijl aanpassen. Maar het vervelendste vond ik nog dat we even moesten staken met onze kinderwens. Ik mocht nu niet zwanger worden, omdat ik nog niet goed ingesteld was. Een flinke tegenvaller dus. Wij waren nog jong, maar ik had een wens en die wilde ik eigenlijk niet uitstellen. Uiteindelijk na een half jaar – met veel vallen en opstaan – was ik goed ingesteld en kreeg ik groen licht van de internist om te gaan starten met onze kinderwens. Wat waren wij blij. 

Helaas bleef een lange tijd een positieve zwangerschapstest uit

We hielden er vertrouwen in. Na een jaar proberen zijn wij uiteindelijk naar de huisarts gegaan voor een verwijzing naar de gynaecoloog. Na een aantal weken konden wij terecht. Op de poli hebben wij alles besproken en de gynaecoloog heeft wat testjes gedaan bij zowel mij als Wessel. Daar kwam eigenlijk niets geks uit. De gynaecoloog vond dat we het natuurlijk moesten gaan proberen met daarbij een hormoontherapie. Ook omdat wij nog jong waren. Na een jaar bezig te zijn hiermee en steeds ophogingen van het hormoon, was dit geen optie meer voor ons. Er werd verder onderzoek gedaan bij mij. Mijn eierstokken werden doorgespoten, maar deze zaten niet verstopt. Wel zat er een cyste bij mijn eierstok wat wel eens de oorzaak kon zijn. De gynaecoloog wilde eerst nog IUI proberen. De eerste en tweede poging mislukten. Mijn cyste bleef groeien door het hormoon wat ik toen spoot. Het advies was even stoppen en over 7 weken een echo maken om te kijken of de cyste gestopt was met groeien. Wanneer de cyste groter was geworden moest deze operatief verwijderd worden. Ik ging er vanuit dat ik geopereerd moest worden, want dan kon het alleen maar meevallen. Na die weken waren wij terug bij de gynaecoloog. Wessel bleef bij het bureau van de dokter zitten. Hij had immers al zoveel echo’s gezien. De gynaecoloog begon met de echo en ineens zei hij: “Wat leuk! Ik mag je feliciteren. Je bent zwanger!”. Binnen twee seconden stond Wessel naast mij. Ik barstte in huilen uit van blijdschap. Dit hadden wij niet verwacht. Uiteindelijk is het natuurlijk gelukt zonder hulp. Na twee jaar. Ik was al zeven weken zwanger. We zagen een kloppend hartje. Onze droom kwam uit! 

LIEKE

Lees HIER de andere verhalen van Lieke