Bij de 20-wekenecho bleek ik al weken geen vruchtwater meer te hebben

Mijn ondertussen man en ik zijn al samen sinds ons vijftiende jaar. Liefde op het eerste gezicht, samen opgegroeid en van alles beleefd. Na 11 jaar samen te zijn en ons eigen huisje te hebben, besloten we te stoppen met de pil. De grootste reden was eigenlijk omdat ik al jaren ontzettende migraine van de pil kreeg. Ik trok dit gewoon niet meer. Maar met ons leven op orde en enorme liefde voor elkaar. Een leuk huisje en allebei een goede baan, duidelijk wel met de gedachte: “Als we nu zwanger zouden worden dan is het zo ontzettend welkom”. We hadden geen haast, want we waren tenslotte pas 26 jaar. En met die gedachte gingen wij gewoon verder met ons dagelijkse leven.

Zwanger!

Tot ik op 23 oktober erachter kwam dat ik zwanger was. Toch veel sneller dan verwacht. Wat waren wij blij en voelden ons zo gezegend. Maar wat was dit ook spannend. Ik vond het zo ontzettend spannend of alles wel goed zou zijn. We hadden dan ook gewacht tot na de eerste echo om het onze families te vertellen. Toen wij hier een kloppend hartje zagen, kochten we van die schattige opa en oma rompertjes. Iedereen was zo blij. Het eerste kleinkind in aantocht voor beide families.

Een meisje

Behalve dat ik vanaf week zes eigenlijk elke dag misselijk en aan het overgeven was, liep de zwangerschap voorspoedig. Met 11 weken deden we de nipt test. Die bleek goed en met 13 weken een GUO. Ook hier bleek niks geks te zien. Op 30 december, ik was toen 14 weken, deden we een geslachtsecho. Mijn hele gevoel zei dat we een meisje zouden krijgen, en dit bleek ook zo te zijn. Wat waren we blij, een klein meisje van ons samen. Met 16 weken hadden we nog een echo om naar het hartje te luisteren en ook dit was goed. Ergens in je hoofd weet je dat de 20 weken echo belangrijk is en er dan nog dingen gevonden konden worden. Maar na telkens maar goed nieuws te krijgen, ga je hier toch niet echt van uit.

Een slechte 20 weken echo

Ik was ontzettend zenuwachtig voor de 20 weken echo, maar mijn man niet. Misschien wist ik het diep van binnen wel. Want die dag, 14 februari, viel onze wereld in duigen. We gingen naar de echo en vol adrenaline nam ik plaats. Al snel na het eerste beeld werd ons werd verteld dat het niet goed was. Wat het precies was mochten ze niet vertellen. Alleen dat ik geen vruchtwater had en dat er iets niet goed was met de niertjes. We moesten naar het ziekenhuis voor verheldering.

We moesten 4 dagen wachten op de ziekenhuisafspraak

De echoscopiste belde gelijk naar het ziekenhuis. Hier konden we pas over vier (!) dagen later heen. Verslagen, verward en vol verdriet gingen we naar huis. Uiteindelijk toen de eerste klap geland was, hebben we de dag erna zelf ziekenhuizen gebeld. Hoe konden we nou vier dagen wachten zonder dat we wisten hoe erg het was? Gelukkig konden we de dag erna gelijk terecht bij het EMC, waar ze begrip hadden voor ons verhaal en ons antwoorden wilden geven.

Ik bleek al weken geen vruchtwater te hebben

Ik heb nog nooit zo veel spanning gevoeld als in de wachtkamer van het EMC. Na een lange echo werd bevestigd dat ik inderdaad helemaal geen vruchtwater meer had. Bij onze dochter zaten de niertjes vol met cystes en allebei de niertjes werkten niet. Doordat ik waarschijnlijk al vier weken geen vruchtwater meer had, waren ook haar longetjes onder ontwikkeld. Toen werd het ons al duidelijk, want je kan niet leven zonder nieren en longen die niet werken. Verslagen en vol verdriet moesten we gesprekken voeren, keuzes maken die je eigenlijk niet wilt maken.

Geen levenskans

We besloten de zwangerschap af te breken omdat ons zo gewenste meisje geen levenskans had. In een soort roes en ook ontkenning besloten wij hier wel even mee te wachten. Ik wilde eerst nog alles doen en regelen voordat we afscheid moesten nemen. Ik kon nog een mooi beeldje laten maken van mijn buik, kleertjes bestellen en een mooi mandje. Ook hadden we alvast het geboorte kaartje uitgekozen. Ik wilde dit allemaal niet hoeven doen na de bevalling. En ergens ben ik blij dat wij dit konden doen. We konden genieten van jou, afscheid nemen zoals wij dat wilden.

De weeën kwamen maar niet op gang

De dag van mijn inleiding stond op 28 februari. Eerst werd nogmaals uitgelegd hoe het in zijn werk ging. Ik kreeg medicatie om de weeën op te wekken, elke drie uur een pil. Ze zeiden van tevoren maximaal 10 pillen, maar bij de meeste gaat het veel sneller. Na twee dagen in het ziekenhuis te zijn was er bij mij alleen nog steeds niks gebeurd. Er kwam maar niets op gang. Ons meisje wilde mijn buik nog niet verlaten. Na uiteindelijk 13 pillen begonnen bij mij de weeën. Na zeven uur weeën werd uiteindelijk op 03-03-2022 na precies 23 weken ons mooie meisje Kiara Cecilia in stilte geboren.

Elke dag is vol verdriet, maar ook met trots

Van de buitenkant zo mooi. Met haartjes, nageltjes en ook dezelfde teentjes als haar papa. Maar van binnen zo ontzettend ziek. Het was de mooiste, maar ook de pijnlijkste en verdrietigste dag uit onze leven. We hebben Kiara mogen vast houden, bij ons mogen houden en mogen laten zien aan onze familie en vrienden. Stichting Make a Memory heeft nog de meest prachtige foto’s van Kiara en ons mogen maken, waar ik elke dag zo ontzettend dankbaar voor ben. Zo kan ik haar elke dag nog bewonderen.

Ik schrijf dit op de dag, precies een half jaar nadat Kiara geboren is. Ik schrijf dit met pijn in mijn hart. Steeds elke dag vol verdriet en gemis, kijk ik naar haar wiegje waar ze nu in had horen te liggen. Mijn trots, ik mis je en hou van jou.

KIRSTEN