Mijn man en ik zijn nu 15 jaar samen. We hebben een zoontje van 5 en een dochtertje van 3 jaar. Toen de kinderen baby’s waren, was hij er altijd. Niets was hem teveel. Hij gaf ze flesjes, schonen luiers en knuffelde met ze. Maar nu ze ouder en onafhankelijker worden, lijkt het wel of hij zijn interesse verliest. Dat is erg verdrietig. Ons zoontje van 5 wil graag zijn verhaal uit school vertellen, maar ik zie (en waarschijnlijk onze zoon ook) dat hij niet echt luistert. Hij is met zijn hoofd bij hele andere dingen. Hij heeft een motor waar hij zoveel mogelijk aan klust en mee rijdt. Je vindt hem altijd in de garage of op de weg. Laatst was hij zelfs de verjaardag van onze dochter vergeten. Hij wilde zo naar zijn werk gaan zonder knuffel, felicitatie en liedje. Het doet me pijn, maar de kinderen waarschijnlijk nog meer. Het is niet dat hij niets doet. De vaat en koken staan op zijn lijstje. Alleen alles wat betreft de kinderen lijken hem niets te boeien. Het is langzaam zo gegroeid, onder mijn ogen, stukje bij beetje.
Ook na judoles vraagt hij niet hoe het was
Hij kijkt dan glazig voor zich uit terwijl onze zoon vliegtuigje speelt. Ik had het zo graag anders gezien. Waar zijn de echte gesprekken? De liefdevolle blikken? De trotse woorden? Hij is er gewoon niet voor onze kinderen. Hij faalt op emotioneel gebied. Ik ben hem aan het overcompenseren, merk ik. Ik let heel erg op wat ik doe en zeg. Ik geef extra aandacht, stel vragen en knuffel ze wel honderd keer. Het voelt niet goed. Want het is ook zíjn taak. Vaderliefde is anders dan moederliefde. Bovendien vindt ik dat onze zoon een goed mannelijk voorbeeld moet krijgen. En dat krijgt hij niet. Ik ben bang dat mijn kinderen hier een knauw van meekrijgen in het leven. Aan de andere kant weet ik niet wat ik eraan moet doen.
Ik probeerde een gesprek te voeren met mijn partner
Hij zegt dat: “Wat is er dan? Ik ben er toch iedere dag?”. Het lijkt wel alsof hij niet wil begrijpen wat ik zeg. Laatst vroeg ons zoontje of we naar de pretpark konden gaan. Mijn partner veegde het zo van tafel. “Later gaan we daar een keer daarnaartoe”, maar er komt nooit later. Hij stelt dingen uit, die hij vervolgens nooit nakomt. Mijn hart doet zo’n pijn voor de kinderen. Het liefste wil ik tegen hem schreeuwen: “Geef ze aandacht en liefde!”. Ik wil dat zijn ogen open gaan. Dit is niet meer terug te draaien als de kinderen eenmaal volwassen zijn. Ik heb weleens over een scheiding nagedacht. Ook dat wil ik niet. Hij is mijn jeugdliefde. Hij is dol op mij en ik op hem. Ik vraag me weleens af: “Is hij dan niet dol op de kinderen?”. Ik zit met mijn handen in het haar en ik heb slapeloze nachten.
Ook op schoolgesprekken is hij niet van de partij
Laatst hadden we een rapportgesprek van onze zoon (groep 2) en daar zat ik dan alleen. Mijn partner vindt het onzin dat daar twee ouders moeten zitten en zonde van zijn tijd. Ik ben het daar zo niet mee eens. Maarja, ik kan hem niet dwingen. Alle school activiteiten komen vanuit mij. Een carnavalsoutfit aan, kersteten mee of spelletjes in de rugzak, ik doe het allemaal. Alleen. Ook voor mij is dit eenzaam. Hij is gewoon nìet betrokken. En wil dat volgens mij ook niet zijn…
Heel herkenbaar. zo ging het bij ons ook altijd. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en besloten dat we wellicht apart van elkaar een betere ouder zouden zijn voor onze kinderen. Mijn ex partner wilde co ouderschap, en ik dacht, goed idee, dan kun je ook eens bepaalde dingen gaan regelen en er zijn voor je kinderen. Maar niks is minder waar….. hij doet alles naar zijn eigen zin zonder rekening te houden met de kinderen, mijn oudste wil liever niet meer zo vaak gaan, maar hij vertelt haar dan dat het zielig voor hem is als ze dat zegt….
het doet me veel verdriet, maar ik weet niet wat ik moet doen. misschien geduld hebben.
Sterkte in ieder geval lieve mama, en ik hoop dat papa’s ogen alsnog open gaan🙏
Dag eenzame mama, verdrietig om te horen dat je je zo alleen voelt staan in het moederschap. Het is altijd moeilijk als je verwachtingen van je partner niet matchen met de werkelijkheid; het voelt heel machteloos om daarin verandering te brengen. Er is één aspect dat – door mijn eigen ervaring – voor mij als een rode vlag voelt: het feit dat hij altijd met zijn motor onderweg is. Weet jij waar hij naartoe gaat? Is hij 100% trouw aan jou? Verder zou ik je willen aanraden om in relatietherapie te gaan – uiteraard als hij daarvoor openstaat. In langdurige relaties kan er soms iets scheef zijn gegroeid in de manier waarop je met elkaar communiceert en zo’n therapeut kan dat openbreken. Staat hij hier niet voor open, bezoek dan zelf een therapeut of ga een mindfultraject aan; het zal je verbazen hoeveel inzicht in jou en je situatie dit zal opleveren. Ook krijg je hiermee de nodige tools aangereikt om verder te kunnen gaan (denk aan gesprekstechnieken, maar ook de manier waarop je naar zaken kijkt/ze benadert). Het is bijna Valentijnsdag, wat let je om bij wijze van verrassing zelf een leuk uitje/weekendje weg met je gezin te plannen naar de Efteling of waar dan ook?
Heel veel sterkte gewenst, ik hoop dat jullie er samen kunnen uitkomen. Liefs van mij
Wederom ook herkenbaar voor mij, mijn man werkte heel erg veel (soms wel 60 uur per week met heel soms een uitschieter naar 80 uur) waardoor hij weinig thuis was. Ik vertelde hem meerdere malen dat hij geen band aan het opbouwen was met ons kind en als de tienertijd aanbreekt hij te laat zou zijn. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk is hij minder gaan werken en dus meer thuis. Helaas heeft hij van de eerste 6 jaar van ons kind weinig meegekregen, maar daarna heeft hij dat wel weer ingehaald. Gelukkig. Maar ook nu, in de tiener-/puber- tijd, gaat het minder leuk er aan toe. Hij word veel te snel boos en loopt veel te mopperen, de liefde en het opvoeden zijn in mijn ogen niet in balans. Elke dag over iets negatief zijn heeft een neerwaartse effect op onze puber. Ik denk dat wij als moeder/vader, en dan bedoel ik echt niet iedereen hoor, in een relatie zitten waar je zowel je kind als je man/vrouw aan het opvoeden zijn.
Het is iig niet een reden voor mij om uit elkaar te gaan, maar zwaar is het wel. En ik weet dat als anderen in mijn schoenen hadden gestaan ze allang opgestapt waren. Ik ben een vechter, zo ben ik geboren.
Ik praat regelmatig met mijn man over wat ik zie. Maar stel hem ook vragen, hoe ziet hij zichzelf en als vader, hoe kijkt hij tegen mij aan? En hoe voel ik me bij zijn inzicht? Als je relatie een goed fundament heeft durf je ook eerder met zulke gesprekken kritiek te geven, dan wel opbouwende kritiek, merk ikzelf. Maar ook bij hem. We hebben liefde voor elkaar. We luisteren naar elkaar. We leren van elkaar. Hou altijd in gedachten dat perfectie niet bestaat, alleen in je hoofd.
heel herkenbaar!! wij zijn dan ook mede daarom 4 jaar geleden uit elkaar gegaan.
eerst zag hij de kindjes iedere week..maar de kinderen willen liever daar niet heen..papa zit alleen maar op zijn telefoon ook al gaan we ergens heen! nu gaan ze om de week van vrijdag 5 tot dinsdag 5. althans ma en di gaan ze vanuit school op mijn kosten naar de bso..en op dinsdag haal ik ze bij de bso op…
dansen..lachen..gek doen en vooral plezier maken komen niet voor in vader zijn woordenboek.. heel sneu.
wat verdrietig om dit te lezen
hier is en was het gelukkig anders anders had ik niet geweten wat ik had gedaan
wel is het zo (altijd geweest) dat mijn jongens meer naar mij trekken dan naar hun vader,mij eerder iets vragen en ff gek doen dan aan /bij hun vader.Inmiddels zijn ze 28 en 32