Mijn man en ik zijn nu 15 jaar samen
We hebben een zoontje van 5 en een dochtertje van 3 jaar. Toen de kinderen baby’s waren, was hij er altijd. Niets was hem teveel. Hij gaf ze flesjes, schonen luiers en knuffelde met ze. Maar nu ze ouder en onafhankelijker worden, lijkt het wel of hij zijn interesse verliest. Dat is erg verdrietig. Ons zoontje van 5 wil graag zijn verhaal uit school vertellen, maar ik zie (en waarschijnlijk onze zoon ook) dat hij niet echt luistert. Hij is met zijn hoofd bij hele andere dingen. Hij heeft een motor waar hij zoveel mogelijk aan klust en mee rijdt. Je vindt hem altijd in de garage of op de weg. Laatst was hij zelfs de verjaardag van onze dochter vergeten. Hij wilde zo naar zijn werk gaan zonder knuffel, felicitatie en liedje. Het doet me pijn, maar de kinderen waarschijnlijk nog meer. Het is niet dat hij niets doet. De vaat en koken staan op zijn lijstje. Alleen alles wat betreft de kinderen lijken hem niets te boeien. Het is langzaam zo gegroeid, onder mijn ogen, stukje bij beetje.
Ook na judoles vraagt hij niet hoe het was
Hij kijkt dan glazig voor zich uit terwijl onze zoon vliegtuigje speelt. Ik had het zo graag anders gezien. Waar zijn de echte gesprekken? De liefdevolle blikken? De trotse woorden? Hij is er gewoon niet voor onze kinderen. Hij faalt op emotioneel gebied. Ik ben hem aan het overcompenseren, merk ik. Ik let heel erg op wat ik doe en zeg. Ik geef extra aandacht, stel vragen en knuffel ze wel honderd keer. Het voelt niet goed. Want het is ook zíjn taak. Vaderliefde is anders dan moederliefde. Bovendien vindt ik dat onze zoon een goed mannelijk voorbeeld moet krijgen. En dat krijgt hij niet. Ik ben bang dat mijn kinderen hier een knauw van meekrijgen in het leven. Aan de andere kant weet ik niet wat ik eraan moet doen.
Ik probeerde een gesprek te voeren met mijn partner
Hij zegt dat: “Wat is er dan? Ik ben er toch iedere dag?”. Het lijkt wel alsof hij niet wil begrijpen wat ik zeg. Laatst vroeg ons zoontje of we naar de pretpark konden gaan. Mijn partner veegde het zo van tafel. “Later gaan we daar een keer daarnaartoe”, maar er komt nooit later. Hij stelt dingen uit, die hij vervolgens nooit nakomt. Mijn hart doet zo’n pijn voor de kinderen. Het liefste wil ik tegen hem schreeuwen: “Geef ze aandacht en liefde!”. Ik wil dat zijn ogen open gaan. Dit is niet meer terug te draaien als de kinderen eenmaal volwassen zijn. Ik heb weleens over een scheiding nagedacht. Ook dat wil ik niet. Hij is mijn jeugdliefde. Hij is dol op mij en ik op hem. Ik vraag me weleens af: “Is hij dan niet dol op de kinderen?”. Ik zit met mijn handen in het haar en ik heb slapeloze nachten.
Ook op schoolgesprekken is hij niet van de partij
Laatst hadden we een rapportgesprek van onze zoon (groep 2) en daar zat ik dan alleen. Mijn partner vindt het onzin dat daar twee ouders moeten zitten en zonde van zijn tijd. Ik ben het daar zo niet mee eens. Maarja, ik kan hem niet dwingen. Alle school activiteiten komen vanuit mij. Een carnavalsoutfit aan, kersteten mee of spelletjes in de rugzak, ik doe het allemaal. Alleen. Ook voor mij is dit eenzaam. Hij is gewoon nìet betrokken. En wil dat volgens mij ook niet zijn…
ik zal zeggen vraag de scheiding maar aan ,is al erg wat is kind zonder vader liefde op moeten groeien
ik spreek uit eigen ervaring, hebben zelf kind zijnde mee gemaakt, vader,is dat op papier sta dat me vader was,daar was ook als mee zegt
beste mevrouw,
sterkte!
is het niet iets anders?een soort vluchten omdat hij slecjt in het vel zit? misschien vind hij het lastig of is bang om fouten te maken.
Hoi!
Wat een vervelend verhaal zeg. Mensen (ook al op jonge leeftijd) merken precies wanneer iemand afwezig is als ze iets vertellen. Hij kan zeggen dat hij er voor ze is (of voor jou) maar je bent wat je doet en niet wat je zegt.
Wellicht is er iets waar hij mee zit, probeer eens een goed gesprek aan te gaan.
Kun je niet achter een duidelijke oorzaak komen googelen dan eens op emotionele onbereikbaarheid of relationele verwaarlozing. Niet gehoord worden is ook een vorm van verwaarlozing.
Wellicht ben je aan het hopen of wachten op verandering. Ga voor jezelf na hoe en of je hierop wilt wachten.
Google verder eens de roos van leary circkel. Hoe meer jij doet hoe meer de ander in de afwachtende rol kan gaan zitten. Dit is geen verwijt ik snap dat jij de liefde van je man die ze missen wilt opvullen. Wellicht eens proberen iets minder te doen kijken of er een gedragsverandering plaats vindt.
Heel veel succes en luister naar je gevoel! Hopelijk komt er verandering zodat je je niet alleen hoeft te voelen terwijl je samen bent.