Mijn man woonde erg lang bij zijn ouders
Hij ging pas op zichzelf wonen toen hij 28 jaar was. Een overspannen woonmarkt en hulpbehoevende ouders gaf hij de schuld. Helaas was het andersom, dat hulpbehoevende. Dat zag ik toen nog niet. Nu wij 3 jaar samenwonen zie ik hoe de vork werkelijk in de steel zit: Mijn man is een moederskindje, en kan werkelijk nog geen dag zonder haar.
Toen we net samenwoonden, dacht ik dat hij gewoon moest wennen
“Het komt wel, dat zelfstandige”, dacht ik. In het begin bracht hij onze was naar zijn moeder. “Jij kan die was toch ook doen?”, vroeg ik. Het bleek dat mijn man niet wist hoe een wasmachine werkte. Geen probleem. Ik heb hem alle knopjes uitgelegd. Ook vertelde ik over de droger en de flessen die op de badkamer stonden. Hij deed onder mijn ogen een eigen wasje erin. “Perfect”, dacht ik. “Opgelost. Vanaf nu doen we weer alles zelf”. Echter betrapte ik hem een paar weken later erop dat hij een grote tas uit zijn auto haalde. “Wat zit daarin?”, vroeg ik. “De was”, antwoordde mijn man betrapt. Mijn mond zakte open van verbazing. “Bracht hij nou gewoon al weken onze was naar zijn moeder?!”, dacht ik. Mijn man legde uit dat hij het zo’n ‘gedoe’ vindt, die was. Zijn moeder had voorgesteld om iedere week een tas vuile wasgoed te brengen en weer schoon op te halen. Ik wilde helemaal niet dat zijn moeder mijn vuile slip zag! Ongepast vond ik het. Ik werd boos.
Mijn man beloofde voortaan zelf de was te doen
En daarmee was het hoofdstuk ‘wasgoed’ afgesloten. Wist ik veel dat er nog veel meer hoofdstukken zouden komen … Ik kookte altijd graag, maar wilde dat hij één keer in het weekend eten maakte. Koken had hij ook nog nooit gedaan. Toen hij de aardappeltjes had laten aanbrandden stelde hij voor om iedere zondag bij zijn ouders te eten. Ik mag zijn ouders best. Zijn moeder is een leuke schoonmoeder voor mij. Het stond me alleen niet aan dat hij voor de makkelijke weg koos. Weer wilde hij een taak niet doen. Toch stemde ik toe.
Zo gingen er weken, maanden en jaren voorbij
En toen raakte ik zwanger. We zouden dit nieuws samen naar buiten brengen. Echter bleek bij het zondagdinner dat zijn moeder al op de hoogte was. Ik was met stomheid verslagen. Ik vond dit helemaal niet leuk. Mijn man had dus blijkbaar al met zijn moeder gebeld op de dag van de positieve zwangerschapstest. “Nou, reageer niet zo hormonaal”, zei mijn man. “Mijn moeder is anders. Die mag het wel eerder weten. De rest vertellen we samen”. Ik begon aan mezelf te twijfelen en gaf mijn man gelijk.
Tot die welbekende druppel de emmer deed overlopen
Het viel me op dat hij steeds vaker zijn moeder om advies vroeg. “Mam, welke kinderwagen kunnen we het beste kopen?”, “Ma, is het beter om met de baby te douchen of te badderen?”. Gek werd ik er van. Ik begon me te irriteren. Ik wilde zijn moeder minder op de voorgrond en zulke zaken samen bespreken. Als ik dit aangaf, schoot mijn man in de verdediging. Hij gaf me geen erkenning en gelijk. Het voelde niet goed. Mijn man was echt een moederskindje. Op dat punt was ik bang dat hij geen goede vader kon zijn. “Gaat hij straks na de geboorte ook met al zijn problemen en vragen naar zijn moeder?”, vroeg ik me af. Ik zag dat niet zitten en besloot een paar weken later weer het gesprek aan te gaan.
Deze keer gaf mijn man mij wel gelijk
Hij zei dat hij er rekening mee zou houden. Hij wilde samen gelukkig zijn. Echter zie ik nog nauwelijks verbeteringen. Hij belt nog elke dag met zijn moeder. Ik heb geen idee wat ze bespreken, maar ik vind elke dag bellen sowieso niet nodig. Of is dat overdreven van mij? Ik wil gewoon een sterke onafhankelijke man. Is dat teveel gevraagd?
CHRISTEL
Vreselijk. In 1 woord. Als er geen verbetering in zou komen na een paar gesprekken werd ik alleenstaand moeder.
Hier valt samen geen gesprek over te voeren; hij is een moederskindje, dus zal zijn moeder nooit afvallen. In principe is het niet de schuld van hem, zijn moeder heeft hem nooit geleerd om de was te doen, te koken etc. Zo kan hij altijd afhankelijk van haar zijn en is zij onmisbaar in zijn leven. Erg egoïstisch van haar. Maar er zijn helaas een hoop moeders die dit doen. En altijd is de nieuwe vrouw van het moederskindje de dupe hiervan. Wat ik zou adviseren is een paar gesprekken bij de relatietherapeut, misschien kan iemand anders hem er van overtuigen dat het belangrijk is om zelfstandig te zijn, maar juist ook om een zelfstandig kindje op te voeden. Als je het probeert via een eigen gesprek op te lossen ben ik bang dat je nooit tot m door gaat dringen.
Heel veel sterkte!
Precies dat !
ik zelf ben alleenstaand van 3 kids bevalt me prima
Een goede vriend van mij bijna 50
Woont nog steeds in bij familie ook nooit
Op zich zelf gewoond En ook extreem zo
Maar dan met een broer waar die woont
Mijn niet gezien daaaaaag ! Aan 3 kids heb ik genoeg
Een 4e groot kind erbij nou dat denk ik dus niet.
veel vrouwen hebben iedere dag contact met hun moeder. vragen om raad, advies, luchten hun hart, delen met hem, enz…. waarom zou een man dat niet mogen??? lk ben moeder van een zoon. ik ben zoooo dankbaar voor ons wekelijks contact, voor het telefonisch contact.
Er zit een verschil tussen dagelijks contact en zelfstandig zijn… Je kunt als moeder niet dezelfde rol hebben als zijn vrouw.
Is uw zoon zelfstandig? Of loopt hij zijn partner ook voorbij met alles ?
Als mijn man zou zeggen dat ik “niet zo hormonaal” moet reageren, zou ik werkelijk ontploffen. Lekker laf, jouw gevoelens ontkennen en het op je hormonen gooien omdat hij zijn eigen fout niet in wil zien
lijkt mij ex wel. Hij gaf ook de was aan zijn moeder met het beddengoed waar wij het op gedaan hadden. Hij kan elke dag bij zijn moeder aanschuiven aan tafel. En iets in vertrouwen vertellen aan hem lukte ook al niet want hij moest het nodig doorvertellen aan moeders. Gelukkig is het een ex en hebben nu alleen contact over onze dochter.
Ach, gun die man toch zijn goede verhouding met zijn moeder. Waarom kan een vrouw dergelijke gesprekken wel met haar moeder voeren en een man niet?
Ben het er mee eens !!!
Kennelijk wonen jullie niet samen? Waarom zou je man de was anders voor jullie moeten doen en viel het je niet meteen op dat hij de was wegbracht? Is de communicatie tussen jullie wel goed? Voelt hij zich door jou voldoende ondersteund en begrepen? Als je daaraan werkt, zal zijn contact met zijn moeder hopelijk verwateren.
Ik zou werkelijk een waarschuwing geven en mocht dat niet baten een dikke vette scheiding. Ik zal niet aan moeten denken dat mijn vrouw doet. Zij is inmiddels overleden.
ik bel doordeweeks elke ochtend met mijn moeder als 36 jarige vrouw.
als mijn man dat ook zou willen zou ik daar geen probleem mee hebben.
ik vind wel dat hij zijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen en zijn eigen taken moet doen en dat niet op zijn moeder moet afschuiven. het contact met zijn moeder zou geen probleem moeten zijn zolang hij tegelijkertijd wel jou man is, de man des huizes, vader voor jullie kind en gewoon de zoon van zijn moeder.
het gaat erom hoe jij met de situatie omgaat. ik zou blij zijn dat het contact tussen hem en zijn moeder zo goed is. ik proef een beetje jaloezie. indd meer zelfstandigheid is echt niks mis mee. en uitleggen hoe jij je erbij voelt dat hij zich zo onzelfstandig gedraagd , maar laat hem lekker elke dag bellen. zou ik geen probleem van maken. laat het los.