Wil je niets missen, klik HIER en volg Kids en Kurken op Instagram
Kaylee heeft de diagnose borstkanker gekregen. Lees eerst deel 1:
De harde schijf in mijn borst was volgens de huisarts een ontsteking, na 6 weken ga ik terug…
Ik keek gewoon uit naar de behandeling
Na het krijgen van die goede uitslag van de scan, wetende dat er geen uitzaaiingen zijn, heerst er een groot gevoel van opluchting. Maar ja, je hebt natuurlijk nog steeds kanker… Voor mijn gevoel heb ik echt zitten wachten om te kunnen beginnen. Er zit iets slechts in je lijf en voor je gevoel gebeurt er niks. Van woensdag tot maandag heb ik de hele tijd gedacht: als die kanker nu maar niet voor die chemo alsnog door mijn hele lijf gaat. Ik was dan ook extreem blij toen het maandag was. Eindelijk beginnen. En hoe gek het misschien ook klinkt, ik had er gewoon zin in!
Ik kreeg een chip in mijn borst en oksel
Voor het beginnen met de chemo moest ik me eerst melden op de afdeling radiologie. Hier zou eerst nog een marker geplaatst worden in mijn borst en oksel. Mij is uitgelegd dat dit een soort chipje is, die ze altijd terug kunnen vinden. Stel je nou voor dat die chemo zo goed zijn werk doet dat voor de operatie de tumor niet meer te zien is, dan kunnen ze aan die marker zien waar het gezeten heeft en waar ze dus moeten opereren.
Een chip met normale straling omdat ik een dochtertje heb
Omdat wij Guusje hebben, is gekozen voor een ander soort chipje omdat de normale straling afgeeft. Dat zou betekenen dat ik Guusje de komende maande niet links mag dragen en dergelijke. Niet handig met zo’n kleintje. Dus werd gekozen voor een andere soort, die voor de operatie nog vervangen zal worden voor een normale. Geen pretje, dat plaatsen. Onder plaatselijke verdoving zijn er twee geplaatst. Daarna nog een mammografie om te kijken of ze op de goede plek zaten. Gelukkig was dat het geval.
Erik en mijn moeder gaan mee naar de eerste chemo
Eindelijk, op naar C1, de afdeling waar ik de komende maanden heel vaak ga komen. Ik mag me melden aan de balie en de eerste keer loopt de dame van de balie met mee naar de kamer. Een 1-persoonskamer. Dat is schijnbaar normaal als je de eerste keer komt. Hier ben ik erg blij mee. Erik en mijn moeder zijn mee en met z’n drieën wachten we tot er iemand komt. Na vijf minuten meldt de verpleegkundige zich met een grote kar en alle spullen.
De verpleegkundige vertelt de vervelende bijwerkingen
Heel rustig en duidelijk legt ze alles uit. Ze prikt een infuus op de plek waar normaal ook bloed geprikt wordt en hangt de eerste zak aan. Dit heb ik niet echt door want terwijl ze dit doet, vertelt ze van alles. Voornamelijk welke bijwerkingen ik kan verwachten en wat ik in die gevallen moet doen. Misselijkheid, vermoeidheid, reuk en smaakverlies en ga zo maar door. Bij een temperatuur hoger dan 38.2 altijd bellen, ook in de nacht en in het weekend.
En toen zat de chemo erin
In het bakje waar de zakken chemo in liggen, liggen ook wat doosjes. Een roze doosje met pilletjes voor thuis die ik in kan nemen bij misselijkheid. Ook ligt er een spuit klaar. Deze spuit is bedoeld om thuis te zetten, dit mag je zelf doen. Erik geeft aan dit wel eens gedaan te hebben, dus die kan dat mooi doen. Wanneer ze klaar is met uitleggen zit het eerste zakje er al in. Daar merkte ik niks van. Ze hangt het tweede en laatste zakje aan en we kletsen nog een beetje. Binnen anderhalf uur zit alles erin en ben ik al klaar. Ik voel me nog precies hoe ik me voelde toen ik hier binnen stapte, een gekke gewaarwording.
Ik voelde me heel naar van de spuit
Guusje heeft deze ochtend bij mijn vader mogen spelen, dus die halen we na de chemo weer op. Eenmaal thuis gaat Erik nog even werken en blijf ik thuis met Guusje. We spelen wat en doen een beetje rustig aan. Ik merk weinig van de chemo gelukkig. Een dag later moet Erik ’s avonds de spuit in mijn buik zetten. Een dun naaldje gelukkig, maar met grote gevolgen. Ze hadden al gewaarschuwd dat je van deze spuit griepverschijnselen kon krijgen en dat heb ik geweten. Woensdag en donderdag heb ik erg veel last gehad van spierpijn. Het gevoel dat ik een paar dagen flink naar de sportschool ben geweest, van mijn grote teen tot mijn vingertopjes, alles was gevoelig. Maar ach, als dat alles is?
Ik mocht op voor chemo twee
De overige dagen heb ik weinig last gehad. Lekker de deur uit, leuke dingen doen met Guusje en afleiding zoeken. Deze eerste twee weken waren erg fijn en relaxt. Maandag is altijd mijn standaard chemo-dag. Wanneer ik op maandag chemo heb, moet ik me de vrijdag ervoor melden in het ziekenhuis om bloed te prikken en te kijken of de waardes goed genoeg zijn voor de volgende chemo. Die vrijdag meldde ik me dus bij de bloedprik-afdeling. Mijn bloed werd afgenomen en een uur later had ik een afspraak bij de oncologisch verpleegkundige. De uitslagen zagen er super uit. We bespraken kort welke bijwerkingen ik had gehad, maar buiten de spierpijn en wat moeheid was dit niet veel. Helemaal goedgekeurd voor kuur nummer twee.
Ik lag nu met meerdere mensen op een zaal
Tegen kuur nummer twee keek ik toch wat meer op. Deze volgende kuren zouden namelijk op een zaal zijn, met meerdere mensen. De 1-persoonskamer was voor mensen die dit echt nodig hadden, zich ziek voelden of voor een eerste keer kwamen. Ik zag een beetje op tegen die zaal. De vorige keer zag ik daar veel zieke, slapende mensen van een wat oudere leeftijd dan ik. Toch maar proberen. Die maandag meldde ik me weer netjes aan de balie van de chemo-afdeling en deze keer vroeg de dame: “Wil je een stoel of bed?” Ik koos voor een stoel en ze wees op haar plattegrond de stoel bij het raam aan. Ze opende de deur en ik mocht zelf de zaal oplopen.
Gelukkig was de sfeer op de zaal ontspannen
Niemand te zien, ik was de eerste. Dat was een opluchting. Eenmaal aangekoppeld kwamen de mensen al gauw binnen druppelen. Twee mannen kwamen kort na elkaar binnen. Erg vriendelijk en vrolijk en het gesprek begon al met wat voetbalgrapjes. Het voelde meteen goed. Een ontspannen sfeer op de zaal en mijn beeld meteen veranderd. Na deze tweede chemo wist ik: doe mij voortaan maar gewoon de zaal en lekker in een stoel. Je voelt je dan toch iets minder een patiënt en hebt wat meer aanspraak. Erik en ik speelden een bordspelletje en na ongeveer 1,5 uur stonden we weer buiten. Traditiegetrouw een broodje in het restaurant gehaald en gauw naar Guusje, die weer lekker een ochtendje bij opa aan het spelen was.
Lees HIER het vervolg.
KAYLEE
Wil je niets missen, klik HIER en volg Kids en Kurken op Instagram
