Ik was 37 weken zwanger en ik had het helemaal gehad met die dikke buik, de opgezwollen enkels en de kots-sessies
Ik heb denk ik wel een miljoen keer gevaagd of we onze grote zoon niet eerder konden halen. “Nee, dat doen we niet als het niet nodig is”, kreeg ik iedere keer als antwoord. Bij mijn eerste meisje ben ik vaginaal bevallen, mijn tweede meisje was een dwarsligger en werd een spoedkeizersnede. Nu, bij mijn derde kindje mocht ik zelf beslissen wat ik wilde: een keizersnede of een natuurlijke bevalling. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken. We planden een keizersnede in week 40, maar ik had zo’n donkerbruin vermoeden dat alles heel anders zou gaan lopen … En ik kreeg gelijk.
Ik voelde met 37 weken weeën
Auw, met 37:2 voelde ik lichte steken. Ik herkende dit gelijk als weeën. Dit herkende ik wel bij mijn derde kindje. Wij sprongen de auto in. In het ziekenhuis ging ik aan de CTG. Het waren inderdaad weeën en ze kwamen regelmatig. Het ziekenhuis wilde zien of de weeën ook echt voor ontsluiting zorgden of dat het alsnog vals alarm was. Na 2,5 uur werd ik gecheckt, en jawel: 2 centimeter ontsluiting. Nogmaals kreeg ik de vraag of ik het zelf wilde proberen. “Wat is er toch met iedereen aan de hand?!”, vroeg ik me af. Iedereen wilde me overhalen om het vaginaal te proberen. Het voelde verkeerd, of als falen, omdat ik een keizersnede wilde.
Er werd direct een keizersnede ingeroosterd
Nadat ik verschillende artsen en verpleegkundigen had gesproken, mocht ik eindelijk naar de operatiekamer. Mijn man die in een blauw pak stond, reed mij naar binnen. We keken elkaar aan. Een twinkeling. We waren allebei zo benieuwd naar ons zoontje. Mijn man stelde zichzelf met een trillend handje aan de chirurg voor. Ik moest rechtop zitten en daar werd de ruggenprik gezet. Ik heb hier nauwelijks iets van gevoeld. Dus laat je niet bang maken. Ik mocht liggen en er kwam een doek over mijn buik heen. Mijn man hield man hand vast, glimlachte en kneep. Ik voelde veel gemorrel en geduw, maar geen pijn.
Ik hoorde een babyschreeuw en de arts hield hem omhoog: onze zoon Sef
Mijn man en ik kregen tranen in onze ogen. Sef werd op de tafel gelegd voor controle. Het bleef echter akelig stil. Mijn moederhart maakte zich direct zorgen. Ik was al tweemaal bevallen en ik voelde aan alles dat er iets niet goed ging. Er hing een akelige sfeer. “Wat is het gespannen. Of ligt dat aan mij?”, vroeg ik me af. Er kwamen steeds meer mensen zich met Sef bemoeien. “Dit is niet goed…..”, fluisterde ik. Ik kreeg Sef bij me met de mededeling dat hij voorlopig in het ziekenhuis moest blijven. ‘Hij is even gestopt met ademen”, zei de arts. Ik schrok me wezenloos. Verder zei de arts niets. Ik bleef met honderden vragen achter. Ik maakte me ongerust over (hersen)schade bij mijn zoon. Maar bovenal dacht ik: “Hoe kan dit? What the fuck is er aan de hand? Alles ging toch goed?”. En zo werd ik achtergelaten. Zonder duidelijke uitleg. En die is er ook nooit gekomen.
Lees hier meer bevallingsverhalen
CHANTAL
